Το αντάμωμα…
Στον τόπο όπου γεννήθηκε ο αρχιστράτηγος της Εθνικής Παλιγγενεσίας, ο ελευθερωτής του έθνους, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Ανήκει ο δημόσιος έπαινος στους οργανωτές της εκδήλωσης και για την άρτια διοργάνωση, αλλά και για το πατριωτικό μήνυμα που πέρασε μέσα από αυτή. Δεν ήταν μόνο ένα αντάμωμα ανθρώπων. Ήταν συνάντηση του λαού με την ιστορία του, με τις μνήμες, με τις παρακαταθήκες εκείνων που πολέμησαν και μάτωσαν για την ελευθερία μας.
Ήταν όλοι εκεί. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σύμβολο όχι μόνο εθνικής ενότητας, αλλά και εκφραστής της εθνικής αποφασιστικότητας με σωφροσύνης και ρεαλισμό. Ήταν εκεί πολιτικοί εν ενεργεία, και εν εφεδρεία. Ήταν παρών, με το ιστορικό του βάρος, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος. Ήταν εκεί αυτοδιοικητικοί και στρατιωτικοί, μα πάνω από όλα ήταν ο λαός! Ο λαός πατριώτης, ο λαός προσκυνητής, ο λαός που ζητάει επίμονα και εναγώνια -το διάβαζα στο βλέμμα του- από τους ταγούς του, κατά τρόπο γνήσιο, έκφραση των βιωμάτων του, των αισθημάτων του, της θέλησής του. Συγκινητική και η παρουσία της νεολαίας μας, σημάδι παρήγορο και ελπιδοφόρο.
Εμπνευσμένος ο λόγος του Στ. Παπαθεμελή για τον Γέρο του Μοριά. Δομημένος στην ιστορική αλήθεια, δωρικός, αδρός και ταυτόχρονα πειστικός. Ερμήνευσε αυθεντικά τον στρατηλάτη, τον ήρωα, τον ελευθερωτή, αλλά και σώφρονα πολιτικό. Έδωσε ακέραια την εθνική του προσφορά και προσδιόρισε το ιστορικό βάρος της υποθήκης του. Παρατηρούσα το ακροατήριο, και δεν έκανα λάθος. Στους λόγους του ρήτορα ο λαός καθρέφτιζε τον εαυτό του.
Ο Μοριάς τιμούσε τον ελευθερωτή του και έπαιρνε από αυτόν τη διδαχή πως να υπερασπίζεται την πατρίδα. Έστελνε, εκείνη τη στιγμή ο Γέρος του Μοριά, το Μεγάλο Πατριωτικό Μήνυμα: «Τα κυρίαρχα δικαιώματα της πατρίδας είναι ιερά, αδιαπραγμάτευτα και απαραβίαστα. Σας παραδώσαμε πατρίδα ελεύθερη και έχετε υποχρέωση να την παραδώσετε ελεύθερη στις γενιές του μέλλοντος. Τ’ ακούτε ωρέ νεοέλληνες;»
Αυτό ήταν το Μεγάλο Μήνυμα. Και ένα δεύτερο: Ότι η πίστη στις εθνικές αξίες της εκάστοτε ηγεσίας αυτού του τόπου και η αποφασιστικότητά της να τις υπερασπιστεί, είναι το πιο ισχυρό όπλο το οποίο αποκρούει την επιβουλή του εχθρού. Είναι το όπλο που αποτρέπει τον πόλεμο. Απεναντίας, η υποχωρητικότητα, ο ενδοτισμός, η εθνική ατολμία, είναι οι αρνητικές συνθήκες οι οποίες σε οδηγούν αργά αλλά σταθερά σε αμαχητί και εξευτελιστική υποδούλωση ή σου επιβάλλουν τον πόλεμο, αλλά με άνισους όρους.
Εθνικό δίδαγμα: Όταν δεν προετοιμάζεται για την υπεράσπιση της πατρίδας, αυτό ισοδυναμεί με «εγκατάλειψη θέσεως». Και όταν έχεις δεδομένο την επεκτατική βουλιμία της γείτονος, πρέπει να γνωρίζεις με ποια ποινή η πράξη αυτή (δηλαδή η εγκατάλειψη θέσεως) τιμωρείται.
Όταν τέλειωσε αυτό το αντάμωμα με τους λεβέντικους ελληνικούς χορούς της νεολαίας, πήρα τον δρόμο κατά το δάσος, μέσα στη νύχτα, πίσω από το παλιό εκκλησάκι του Αγ. Στεφάνου. Από τη μεριά ενός γέρικου δέντρου ακούστηκε μια φωνή βροντώδης: «Δεν υπάρχει μωρέ σήμερα ένας Έλληνας που να αγαπάει την πατρίδα;» Συγκλονίστηκα, αλλά δεν τρόμαξα. Ήλθαν στο νου μου τα ίδια ακριβώς λόγια που πριν από λίγα χρόνια μου είχε πει στη Νίκαια ένας γέρος Μικρασιάτης, ο μπάρμπα-Γιάννης: «Δεν υπάρχει ένας Έλληνας που να πονάει τούτο τον τόπο;» Τότε, του είχα απαντήσει: «Όλοι οι Έλληνες αγαπούν τον τόπο τους, αλλά είναι σκόρπιοι, ανοργάνωτοι και ασυντόνιστοι».
– Εννοώ έλληνες πολιτικούς», μου απάντησε ο μπάρμπα-Γιάννης.
– «Υπάρχουν αρκετοί, σχεδόν όλοι αγαπούν τον τόπο, αλλά εκείνοι είναι… βολεμένοι. Και το βόλεμα μπάρμπα-Γιάννη σε εμποδίζει να εκπληρώσεις το χρέος σου».
E-mail: [email protected]