Ο «Ιεροκήρυξ» του συντηρητικού χώρου…
Ο κ. Σάββας Τσιτουρίδης, από τους δαιδαλώδεις διαδρόμους του μεγάρου της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας στις Βρυξέλλες, μεταπήδησε στον λαβύρινθο της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας. Και εκείθεν στον «άγνωστο», αν όχι ασυμπαθή, χώρο του κόσμου της εργασίας.
Η ταξική έκφραση του πολιτικού χώρου τον οποίο εκπροσωπεί διακινείται από τη μικροαστική αντίληψη στη μεγαλοαστική κοσμοπολίτικη θεώρηση και ο ίδιος ως υπουργός Απασχόλησης αγωνίζεται να ψιμυθιώσει τους πολιτικοοικονομικούς ιδεολογικούς προσανατολισμούς του με τις ανάγκες του χώρου της εργασίας!..
Ταυτοχρόνως καλείται να αντιπαλέψει και με τη συντεχνιακή – συνδικαλιστική αντίληψη όπως έχει διαμορφωθεί και στον ίδιο πολιτικό του χώρο (ΔΑΚΕ), εν επιγνώσει ότι η αντίληψη αυτή έχει μεταπλασθεί σε ισχυρά επαγγελματικά πλαίσια. Και οι επαγγελματίες του συνδικαλισμού δεν οδηγούνται σε αυτοχειρίαση, είτε για την άδολη υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων είτε για την εξυπηρέτηση των ευρύτερων οικονομικών συμφερόντων της χώρας.
Άλλωστε ο κ. Τσιτουρίδης γνωρίζει ότι ο «αστικός» πολιτικός χώρος, στο πλαίσιο της επιδίωξής του να διαμορφώσει ένα κηδεμονευόμενο συνδικαλιστικό κίνημα από το τέλος της δεύτερης δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, επιδίωξε και κατόρθωσε να αλώσει εκ των έσωθεν το συνδικαλιστικό κίνημα με την ανάδειξη στο προσκήνιο «συνδικαλιστών κατ’ επάγγελμα», των οποίων τα ατομικά οικονομικά συμφέροντα έθεταν σε ήσσονα μοίρα την ανυποχώρητη υπεράσπιση των ευρύτερων εργατικών συμφερόντων!…
Το υψηλό ποσοστό ανεργίας και η συνεχής αποβιομηχάνιση της χώρας -μία ενδημική κατάσταση από τις αρχές της δεκαετίας του ’80- χρεώνεται όχι μόνο στους διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά και στους «επαγγελματίες συνδικαλιστές» που μετήλθαν χαμηλού επιπέδου τακτικές λαϊκισμού, προκειμένου να περιχαρακώσουν τα ίδια οικονομικά συμφέροντα. Το μεγαλύτερο ποσοστό των «επαγγελματιών συνδικαλιστών» σιτίζονται, χωρίς να εργάζονται, από το δημόσιο πρυτανείο, ενώ παραλλήλως αποξενώθηκε ο συνδικαλισμός από τους παλμούς και τις αγωνίες των εργαζομένων.
Ο κ. Τσιτουρίδης διακινείται και δρα πολιτικώς στην ευθεία των διδαχών του Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου.
Ο δημιουργός της μεταχουντικής συντηρητικής πολιτικής παράταξης πίστευε ότι «μία κοινή γνώμη στην πλειοψηφία της μπορεί να είναι ριζοσπαστική, όμως σπανίως είναι χωρίς όρια ριζοσπαστική». Και με γνώμονα την αντίληψη αυτή «απευθυνόταν στη λογική των ψηφοφόρων, η οποία τους έλεγε ότι η χώρα δεν είναι έτοιμη για ”περιπέτειες”. Ψηφίζοντας, διά της λογικής, τον Καραμανλή οι ψηφοφόροι, συγκάλυπταν έτσι τον ριζοσπαστισμό τους. Στην ουσία, οι ψηφοφόροι επέλεγαν τον Κ. Καραμανλή τον πρεσβύτερο παρά τις ιδεολογικές πεποιθήσεις τους…»!..
Η νυν κυβερνητική πορεία της ΝΔ τροχοδρομεί στη λογική αυτή και μάλιστα ενισχυμένη από τα πεπραγμένα του κυβερνητικού παρελθόντος του ΠΑΣΟΚ τα οποία συνέβαλαν ώστε στην κοινή γνώμη, στους ψηφοφόρους να έχει εκπέσει η σημασία του συνδικαλισμού, όπως αυτός μορφοποιείται από τους «επαγγελματίες συνδικαλιστές». Να επικυριαρχεί στη λογική τους ο πραγματισμός έναντι του ριζοσπαστισμού και μάλιστα του ριζοσπαστισμού «κοπής ΠΑΣΟΚ».
Ο υπουργός Απασχόλησης εκμεταλλεύεται στο έπακρον το ενδιαφέρον του εκλογικού σώματος για οικονομική και κοινωνική σταθερότητα. Και η κυβερνητική τακτική προβάλλει ως εγγυητή της σταθερότητας αυτής τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή τον νεότερο και μέσω αυτής της θέσης να εξυπηρετείται η εν γένει πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας σε μία περίοδο κατά την οποία η κοινή γνώμη ουδέν καν ανιχνεύει στον πολιτικό ορίζοντα αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας!…
Ο Κ. Καραμανλής ο νεότερος, επιλέγει την «πεπατημένη οδό» την οποία χάραξαν και επίστρωσαν οι δύο μεγάλοι προκάτοχοί του:
ο Θείος και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο πρώτος κατόρθωσε να επικυριαρχήσει, κόντρα στο κυρίαρχο ιδεολογικό ρεύμα της εποχής του, τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό που εκπροσωπούσε το «ΠΑΣΟΚ του ζιβάγκο», αποφεύγοντας με θρησκευτική ευλάβεια κάθε ενέργεια που θα τον οδηγούσε σε σύγκρουση με τις κυρίαρχες αριστερές ιδέες. Ο δεύτερος, με την προβολή του ιδεολογήματος ότι είναι ο κατ’ εξοχήν εκφραστής των αριστερών ιδεών. Και μάλιστα είναι εκείνος που υλοποιεί τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες και οράματα της «βασανισμένης γενιάς του ΕΑΜ» και των ηττημένων της εμφύλιας σύγκρουσης 1944-1949.
Ο κ. Τσιτουρίδης, εκ των εγγύτερων συνεργατών της νυν ηγεσίας του συντηρητικού χώρου, μετέρχεται έναν πολιτικό λόγο αποϊδεολογικοποιημένο και συγκαταλέγεται στους «ιεροκήρυκες», ότι ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής ο νεότερος είναι ένα πρόσωπο σύμβολο του πραγματισμού και διακινείται πέραν του πατροπαράδοτου άξονα Δεξιάς-Αριστεράς!…
Στόχος: Να διασκελιστεί η πάλη των ιδεών -βεβαίως το κλίμα είναι ευνοϊκό με την σε πανευρωπαϊκή έκταση υποχώρηση των σοσιαλδημοκρατικών ιδεών και τη συρρίκνωση του κράτους κοινωνικής πρόνοιας- και να ενσταλαχθεί στην σκέψη του εκλογικού σώματος η λογική να επιλέγουν ως πρωθυπουργό έναν πραγματιστή πέρα και πάνω από ιδεολογικές παραμέτρους!…
Η επαναφορά του κ. Τσιτουρίδη στο υπουργικό σχήμα πρόκυψε μετά τη διαπίστωση στα κλιμάκια Ρηγίλλης και Μαξίμου, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, αδυνατούσε να εκπληρώσει αυτό τον ρόλο σε συνδυασμό με το ότι ο σημερινός υπουργός Απασχόλησης αποσπά ισχυρό μερίδιο συμπάθειας του Μεταπρατικού κεφάλαιου και της Οικονομίας της Αγοράς!