Συναξαριστής
Οι «ηρωικές αναμνήσεις», ίδιο των αποστράτων της ενεργού δράσης, παραπέμπουν στη νηπιακή εποχή των κοινωνικών κινημάτων, όταν ο «Αριστερισμός αποτελούσε την ασθένεια του κομμουνισμού»…
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας προσέρχεται στον κοινωνικό στίβο με λόγο αποστεωμένο, χωρίς πνοή, δημιουργικές προτάσεις, με έλλειψη φαντασίας, με άρνηση.
Ο Αριστερός Λόγος στη μακρά πορεία του στην ελληνική πραγματικότητα αποτελούσε ωθητικό παράγοντα προς τον νέο, τον προσαρμοσμένο στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της κάθε εποχής. Ήταν θέση και όχι στείρα άρνηση… Ήταν λόγος βαθιά ουμανιστικός και στον πυρήνα του ενυπήρχε η Αρχή «παν μέτρον άνθρωπος»…
Το κυριότερο: Ο Αριστερός Λόγος ενέπνεε τον σεβασμό, ακόμη και στους σκληρούς αντιπάλους του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, της Κοινωνίας Αλληλεγγύης που πρόβαλλε. Ήταν λόγος ανιδιοτελής υπέρ των αδικουμένων και ευαγγελίζονταν μια κοινωνία με ισχυρή συνεκτικότητα. Ήταν λόγος σχεδόν καθολικής απήχησης και βεβαίως δεν επιφύλασσε στον εαυτό του τον ρόλο του διαμαρτυρόμενου για τη διαμαρτυρία και μόνο, χωρίς συγκεκριμένους στόχους και επιδιώξεις.
Απέπνεε δημιουργική φαντασία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής δραστηριότητας. Ήταν λόγος παιδευτικός… Η Παιδεία ετοποθετείτο στην πρώτη γραμμή ενδιαφέροντος του αριστερού λόγου και επισημαίνετο ότι «δεν πρέπει να αποβλέπει μόνο στη μετάδοση γνώσεων ή την επιστημονική έρευνα, αλλά στη συνοχή της γνώσης με το άρτυμα ζωής, ενώνοντας το νέο με το παλιό σε μια θεώρηση μάθησης με πλήρη δημιουργική φαντασία». Και μάλιστα και στους τρεις κύκλους της εκπαίδευσης η μετάδοση των γνώσεων πρέπει να βασίζεται στη δημιουργική φαντασία.
• «Αν η δημιουργική φαντασία δεν καλλιεργείται, αν δεν εφαρμόζεται, αν δεν αναπτύσσεται στο σχολείο (δημοτικό-γυμνάσιο-λύκειο- πανεπιστήμιο), η χρησιμότητα της εκπαίδευσης εκμηδενίζεται».
Αντ’ αυτού η «ανανεωτική» Αριστερά συστοιχίζεται με τους θιασώτες της «ήσσονος προσπαθείας» στην Παιδεία και της ισοπέδωσης προς τα κάτω!…
Ουδείς, βεβαίως, αντιλέγει στη βασική θέση του Αριστερού Λόγου ότι ο τρόπος που παρέχεται η παιδεία από το Κράτος επιβάλλει ένα ορισμένο και στερεότυπο τρόπο αγωγής και εισάγει σε ένα ορισμένο κόσμο γνώσεων και πολιτιστικών αξιών. Και επιπροσθέτως στην αντίρρηση του Αριστερού Λόγου, αν το περιεχόμενο μιας τέτοιας παιδείας είναι έκφραση και απαίτηση του πολιτισμού γενικά της εποχής και της Κοινωνίας ή προσδιορίζεται από ταξικές τάσεις και σκοπιμότητες.
Ο Αριστερός Λόγος στην παγκόσμια, αλλά και την ελληνική του έκφραση, διακήρυξε σε όλους τους τόνους την «επανάσταση του πνεύματος».
• «Το όργανο κάθε επανάστασης είναι ο υπεύθυνος άνθρωπος, εκείνος που είναι εσωτερικά οπλισμένος ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, συμπεριλαμβανομένης κι αυτής που ο ίδιος έχει επιλέξει…»
Η εγχώρια έκδοση της «ανανεωτικής» Αριστεράς -και ο κ. Τσίπρας χαρακτηριστικό παράδειγμα- καταφεύγει στην τακτική των «τρομερών απλοποιήσεων» και διακατέχεται ακόμη από την «ασθένεια του 20ού αιώνα», του αριστερού ολοκληρωτισμού!…
Η «ανανεωτική» Αριστερά κινείται στην τροχιά του αποτυχημένου μοντέλου του «επαγγελματία επαναστάτη» και στη συγκεκριμένη περίπτωση πολιτικού κατόχου της «μοναδικής αλήθειας», συνέχεια του καρκινογενούς «το κόμμα γνωρίζει», αποκομμένη από τις ανησυχίες του κόσμου του πνεύματος, σύμφωνα με τη φρασεολογία του «γκουρού της ανανέωσης», του Λεωνίδα Κύρκου.
Η «Κοινωνία των Πολιτών», το νέο λάβαρο, αλλά πορεύεται χωρίς τη συμμετοχή της τελευταίας. Δεν είναι δε σπάνιες οι περιπτώσεις που στελέχη τής άλλοτε ποτέ «ανανέωσης» προσέφυγαν ένθεν και ένθεν του πολιτικού φάσματος προς ικανοποίηση των ατομικών τους βλέψεων και των επιδιώξεων. Αλλά είναι τοις πάσι γνωστό ότι «δύο χρώματα που χρησιμοποιούνται στην ίδια επιφάνεια έχουν σχεδόν πάντα διαφορετικό βάθος»!…
Η «ανανεωτική» Αριστερά και τα στελέχη της προβάλλουν ως αντικοφορμιστές, στην πράξη όμως κινούνται στον πλέον αρτηριοσκληρωτικό κομφορμισμό και θεωρούν ότι «η πολιτική αποτελεί μια συμβολική πάλη κατά την οποία ο κάθε πολιτικός επιδιώκει να μονοπωλεί τον δημόσιο λόγο ή τουλάχιστον να επιβάλλει θριαμβευτικά τη θεώρησή του για τον κόσμο».
Στη «σχολή» αυτή της Αριστεράς μαθήτευσε και ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Και κατά τον δάσκαλο και ο μαθητής…