Ο νέος εφιαλτικός κόσμος των ΗΠΑ
Ο Μπους, αναφερόμενος σε όσα συμβαίνουν στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, δήλωσε ότι «οι ΗΠΑ έχουν αποδυθεί σε αποφασιστικό αγώνα κατά των διαδόχων του φασισμού, του ναζισμού και του κομμουνισμού και η ίδια η ιστορία μας δείχνει πού αυτοί κατέληξαν». Συνέχισε υπογραμμίζοντας ότι θα ήταν «καταστροφική κάθε πρόωρη αποχώρηση των ΗΠΑ από το Ιράκ», για να προσθέσει πως «αν εγκαταλείψουμε τους δρόμους της Βαγδάτης, θα αντιμετωπίσουμε τρομοκράτες στις δικές μας πόλεις». Ο Μπους προχώρησε ακόμα πιο πέρα, ανακαλώντας ανατριχιαστικές ιστορικές μνήμες: «Δεν φεύγουμε από το Ιράκ χωρίς νίκη. Η νίκη στο Ιράκ θα είναι δύσκολη και απαιτεί θυσίες. Μπορεί αυτές οι θυσίες να είναι σκληρότερες από εκείνες στη Νορμανδική ακτή, την Ομάχα ή το Γουαδαλκανάλ»! Έχουμε μπροστά μας, συνέχισε, «κάτι παραπάνω από μια στρατιωτική αναμέτρηση. Έχουμε τον ιδεολογικό αγώνα του 21ου αιώνα».
Πριν από μερικά χρόνια, ο αμερικανός Πρόεδρος είχε κηρύξει τον Γ΄ Παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, ενώ πρόσφατα μίλησε για τον «νέο μακρύ πόλεμο». Δυστυχώς, πολλοί δεν πήραν τότε στα σοβαρά τα λόγια του. Αυτά που είπε, όμως, ο Μπους στο Σολτ Λέικ πρέπει να διαλύσουν και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις. Διότι η αμερικανική διοίκηση προδιαγράφει ένα σκοτεινό μέλλον αλλεπάλληλων και συνεχών πολέμων, πολύ χειρότερο από εκείνο του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, που, ως γνωστόν, κατέληξε με τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτή η παραμόρφωση της ιστορίας, προκειμένου οι ΗΠΑ να δικαιολογήσουν μια νέα αμέτρητη σειρά πολέμων, βίας και αίματος, βρίσκει πρόθυμους συμμάχους τις κυρίαρχες φιλελεύθερες ελίτ της καπιταλιστικής Δύσης και ειδικότερα της Ευρώπης, οι οποίες είναι έτοιμες να ακολουθήσουν νέες «ιδεολογικές σταυροφορίες», που είναι κάτι παραπάνω από στρατιωτικές αναμετρήσεις. Διότι αυτή ακριβώς η «ιδεολογικοποίηση» του ιμπεριαλιστικού τυχοδιωκτισμού ανοίγει τις πύλες της αβύσσου. Αυτή η προθυμία της Ευρώπης εκδηλώθηκε πρόσφατα με την ανάληψη «ειρηνευτικού», στην ουσία ιμπεριαλιστικού, ρόλου των ευρωπαϊκών χωρών στον Λίβανο, στο πλευρό των ΗΠΑ και του Ισραήλ, που θέλουν να μετατρέψουν τη μικρή αυτή αραβική χώρα σε «προτεκτοράτο» τους. Το πλέον τραγικό, φυσικά, είναι το θέαμα της δικομματικής συναινετικής Ελλάδας, η οποία, όπως διαπιστώθηκε στην πρόσφατη συνάντηση Ντ. Μπακογιάννη και Γ. Παπανδρέου, σπεύδει με ομοψυχία να συνδράμει τους «ειρηνοποιούς» του Λιβάνου. Κι αυτό σε αντίθεση με τη γειτονική Τουρκία, της οποίας ισχυρότατοι κύκλοι του στρατιωτικού και πολιτικού κατεστημένου, προεξάρχοντος του τούρκου Προέδρου Σεζέρ, δηλώνουν ευθέως την αντίθεσή τους σε κάθε στρατιωτική συμμετοχή της Τουρκίας στον Λίβανο. Βεβαίως, η κυβέρνηση Ερντογάν, μάλλον, θα ήθελε να δει τα τουρκικά στρατεύματα στον λιβανικό νότο. Μέσα στην εβδομάδα, όμως, θα δούμε ποιοι θα υπερισχύσουν στην τελική τουρκική απόφαση. Για άλλη μια φορά αυτή η χώρα, παρά τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, σπεύδει πρόθυμη και πρώτη, όπως πάντα, να εξυπηρετήσει ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές περιπέτειες και σχεδιασμούς. Η τραγωδία είναι πολλαπλή. Πρώτα πρώτα διότι αυτή η «προθυμία» την οποία σε αυτή τη φάση επιδεικνύει και η Κύπρος θα πληρωθεί εκ νέου με νέες πιέσεις στο Κυπριακό και στο Αιγαίο (βλ. και νέα εισήγηση για μόνιμη εξαίρεση της Λήμνου από τις νατοϊκές ασκήσεις). Ακόμα χειρότερα, διότι η Ελλάδα συμβάλλει στη νέα απίστευτη βαρβαρότητα των πολεμοχαρών εξαγγελιών Μπους, η οποία θα πληρωθεί πανάκριβα, πρώτ’ απ’ όλα με νέους ποταμούς αίματος των λαών της περιοχής μας.
Λογαριάζουν, όμως, οι ΗΠΑ, οι φιλελεύθερες ευρωπαϊκές ελίτ και οι δικομματικοί συνέταιροι στη χώρα μας χωρίς τον ξενοδόχο: τους λαούς. Διότι τα νέα εφιαλτικά κηρύγματα του Μπους δεν δείχνουν δύναμη. Αντίθετα, είναι αποτέλεσμα κρίσης και αδυναμίας που πάει να αποκρυφτεί. Οι νέες στρατιωτικές λογικές και πολεμικές περιπέτειες δεν πρόκειται να σώσουν τις φιλελεύθερες ολιγαρχίες στις ΗΠΑ και τη Δύση. Θα συνοδευτούν, αντιθέτως, με «ανορθόδοξες» στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές ήττες και κυρίως με ανατροπές, εξεγέρσεις και επαναστάσεις στην Ανατολή αλλά και τη Δύση.