Όχι στο αλληλοφάγωμα
Για ολομέτωπη και εντεινόμενη επίθεση κατά του βιοτικού επιπέδου εργαζομένων και συνταξιούχων κάνει λόγο το υπόμνημα που η ΓΣΕΕ καταθέτει αύριο στον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Το αίτημα της εργατικής πλευράς και πολλά και δίκαια είναι, η προώθηση και ικανοποίηση τους, όμως, προϋποθέτει μια ισχυρή, ενωμένη και -κυρίως- αποφασισμένη ΓΣΕΕ. Όμως: Η τόσο σημαντική για εργαζομένους, συνταξιούχους και ανέργους αύριο, συνάντηση του προεδρείου της ΓΣΕΕ με τον πρωθυπουργό αποδυναμώνεται από την όξυνση και την αντιπαράθεση μεταξύ των δύο «μεγάλων» συνδικαλιστικών παρατάξεων ενώ η απειλή του προέδρου της ΔΑΚΕ για αποχώρηση από το προεδρείο της Συνομοσπονδίας (ήδη απέχει το ΠΑΜΕ) αλλά και του Ινστιτούτου Εργασίας (ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-
ΑΔΕΔΥ) και επιτείνει την κρίση αλλά και θίγει καίρια το κύρος της ΓΣΕΕ.
Είναι απορίας άξιο γιατί η κορυφαία συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα δέχεται τώρα πλήγμα κατά της ενότητάς της και απαξιώνεται από δύο κορυφαίους εκπροσώπους τους. Οι οποίοι μάλιστα κατά κανόνα συγκλίνουν σε μείζονα πολιτικά θέματα που αφορούν είτε κυβερνητικές πολιτικές είτε ζητήματα όπως η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας κ.λπ.
Η συνάντηση με τον κ. Καραμανλή είναι αύριο, ενώ η οικονομική και κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ εξαγγέλλεται σε λίγες μέρες στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, που αποτελεί και πόλο διοργάνωσης συλλαλητηρίων και εργατικών εκδηλώσεων από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με το σύνολο των συνδικαλιστικών παρατάξεων (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΠΑΜΕ-Αυτ. Παρέμβαση) να συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις, έστω και αν το ΠΑΜΕ παραδοσιακά έχει ξεχωριστή εμφάνιση.
Αν η ρήξη μεταξύ ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ προσλάβει άκρατες διαστάσεις την ώρα που αποτελεί επιταγή η σύμπνοια του συνδικαλιστικού κινήματος, είναι εύλογο να μιλήσει κανείς ακόμη και για τεχνητή κρίση. Γιατί, θα περίμενε κανείς ότι με βάση τα στοιχεία του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που αναδεικνύουν τις ταξικές πολιτικές επιλογές των τελευταίων κυβερνήσεων της χώρας, εις βάρος εργαζομένων, συνταξιούχων και ανέργων, η συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ να ξεκινούσε σταυροφορία για μαζικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος (η συμμετοχή στον ιδιωτικό τομέα είναι άκρως απογοητευτική αφού υπολογίζεται στο 15%) ώστε ενισχυμένη η εργατική πλευρά να μπορέσει να αντιπαλέψει και να αποκρούσει τις επιθέσεις κυβέρνησης και κεφαλαίου. Αντί αυτού, ξεκίνησε το «αλληλοφάγωμα» με απρόβλεπτες τις συνέπειες.