Σχέδιο εθνοκάθαρσης εις βάρος των Παλαιστίνιων εφαρμόζει το Ισραήλ

Απώτερος στόχος της η εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη γη τους και η εφαρμογή ενός σχεδίου εθνικής καθαρότητας, χιτλερικών προδιαγραφών.

Όλους εναντίον όλων και άπαντες ενωμένους κατά των Παλαιστινίων βρίσκει τους Ισραηλινούς η επομένη μέρα της αποχώρησής τους από τον Λίβανο. Από το εσωτερικό του Ισραήλ οποιαδήποτε είδηση κι αν έρχεται υπογραμμίζει τον ηθικό ξεπεσμό, αν όχι την αποσύνθεση, μιας πολιτικοστρατιωτικής ελίτ που από το 1948 μέχρι σήμερα αντλούσε το κύρος της από το αίσιο πέρας των συνεχών πολέμων με τους Άραβες και τώρα πρέπει να δικαιολογήσει την ατίμωσή της από μια χούφτα αντάρτες. Εκατοντάδες έφεδροι και αξιωματικοί δημοσιεύουν επιστολές στον ημερήσιο Τύπο, όπου κατηγορούν την κυβέρνηση για ανικανότητα και διαδηλώνουν, ζητώντας την παραίτηση των υπαίτιων. Ο Πρόεδρος της χώρας αναμένεται να παραιτηθεί από μέρα σε μέρα κατηγορούμενος για… βιασμό. Ο υπουργός Δικαιοσύνης παραιτήθηκε ήδη με την κατηγορία της σεξουαλικής παρενόχλησης επειδή, όπως υποστήριξε μια στρατιωτικός, την ανάγκασε να τον… φιλήσει. Ο πρωθυπουργός κατηγορείται για παράνομη συναλλαγή κατά τη διαδικασία αγοράς ενός διαμερίσματος και ο αρχηγός του στρατού ότι το πρώτο του μέλημα, μόλις διατάχθηκε η εισβολή, ήταν να δώσει εντολή στον χρηματιστή του να ξεφορτωθεί τις μετοχές του, προβλέποντας πιθανώς την ήττα. Βουλευτές του Εργατικού Κόμματος (που όχι απλώς συμμετέχει στην κυβέρνηση, αλλά ο ηγέτης του, Αμίρ Πέρετζ, έχει αναλάβει το υπουργείο Άμυνας – κατ’ ευφημισμόν το τελευταίο) αρνούνται να ψηφίσουν κρίσιμα νομοσχέδια, δημιουργώντας τριγμούς στην πολυκομματική κυβέρνηση. Αντιθέτως, το μοναδικό σημείο στο οποίο συμφωνούν όλα τα πολιτικά κόμματα που συμμετέχουν στην κυβέρνηση και την Κνεσέτ είναι ότι απαιτείται η δημιουργία εξεταστικών επιτροπών που θα διερευνήσουν τι πήγε στραβά. Όσο για τις εξουσίες με τις οποίες θα επιφορτιστούν και τις αρμοδιότητές τους, εδώ πάλι τον λόγο έχει η γνωστή… χάβρα.

Μέσα σε αυτή τη χαοτική κατάσταση δεν έλειψαν και επίσημες τοποθετήσεις, δύο τουλάχιστον, που μετά τις πληγές που άνοιξε ο Λίβανος έδειξαν για μια στιγμή να επανεξετάζεται ο επιθετικός προσανατολισμός της χώρας και να μελετάται η υιοθέτηση περισσότερο φιλειρηνικών πολιτικών. Η πιο πρόσφατη δήλωση ήρθε την Τρίτη από την υπουργό Εξωτερικών, Τζίπι Λίβνι, η οποία άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο επανέναρξης των συνομιλιών με τη Συρία, που είχαν διακοπεί πριν από οκτώ χρόνια, ακόμη και επιστροφής των υψωμάτων του Γκολάν, τα οποία παράνομα κατέχει το Ισραήλ. Επίσης, ο πανταχόθεν βαλλόμενος υπουργός Άμυνας του εβραϊκού κράτους, Αμίρ Πέρετζ, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της υποχώρησης του εβραϊκού στρατού από τον Λίβανο τόνισε την ανάγκη προετοιμασίας των όρων που θα επιτρέψουν τον διάλογο με τη Δαμασκό και τη Βηρυτό. Πρόκειται για δηλώσεις που μπορεί από πρώτη ματιά να εκπλήσσουν, καθώς δεν συνάδουν προς την ως τώρα πολιτική του Ισραήλ, δεν σηματοδοτούν όμως αναθεώρηση της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής του Ισραήλ! Κλείνοντας το μάτι στη Συρία, οι δύο παραπάνω πολιτικοί επιχείρησαν αρχικά να διεμβολίσουν τον «άξονα» Ιράν-Συρίας-Χεζμπολάχ, όσο αυτός ακόμη έκανε τα πρώτα του βήματα, αν όχι τον γύρο του θριάμβου. Στη Συρία, που αποτελεί πραγματικά τον αδύναμο κρίκο, προσφέρθηκε το δηλητηριασμένο φρούτο των συνομιλιών και της επιστροφής των υψωμάτων του Γκολάν, με απώτερο στόχο να πάψει να στηρίζει τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο και την αδιάλλακτη γραμμή του Αχμαντινετζάντ στο Ιράν. Εις μάτην όμως, μια και η Συρία ζητωκραύγασε την επιτυχία της Χεζμπολάχ, προκαλώντας την οργή των δυτικών. Ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας μάλιστα έφθασε να αναβάλει προγραμματισμένο ταξίδι του στη Δαμασκό μετά από εκείνες τις δηλώσεις. Κατά δεύτερο λόγο, οι κορυφαίοι υπουργοί του Ισραήλ επιχείρησαν με τις παραπάνω «διαλλακτικές» δηλώσεις τους να διασκεδάσουν την αλγεινή εντύπωση που προκάλεσε σε όλο τον κόσμο η εγκληματική τακτική του εβραϊκού κράτους, η οποία οδήγησε τη Διεθνή Αμνηστία την προηγούμενη εβδομάδα να καταγγείλει ευθέως το Ισραήλ για εγκλήματα πολέμου!

Σφίγγει ο κλοιός στη Γάζα

Η πραγματικότητα είναι ότι οι μοναδικές αναθεωρήσεις που θα γίνουν στην πολιτική του Ισραήλ θα το στρέψουν σε ακόμη πιο αντιδραστική κατεύθυνση, οδηγώντας σε παροξυσμό τα επιθετικά χαρακτηριστικά του. Άλλωστε οι επικρίσεις που δέχθηκε η εβραϊκή ηγεσία δεν αφορούσαν τη σκοπιμότητα ή τη νομιμότητα της επιλογής της να εισβάλει σε μια ανεξάρτητη χώρα, αλλά την ελλιπή προετοιμασία της επέμβασης και την αναποτελεσματικότητά της. Αυτό τουλάχιστον της καταμαρτυρούσαν οι έφεδροι με την επιστολή που δημοσίευσαν -διαμαρτυρόμενοι μάλιστα ότι ενώ ήθελαν να πολεμήσουν… δεν μπόρεσαν- και σε αυτή την κατεύθυνση πιέζει αφόρητα η δεξιά αντιπολίτευση του κόμματος Λικούντ, του οποίου ηγείται ο «δοκιμασμένος» σκληροπυρηνικός Μπενιαμίν Νετανιάχου.

Οι αναπροσαρμογές που θα γίνουν κατά συνέπεια θα αφορούν την καλύτερη προετοιμασία της στρατιωτικής μηχανής του Ισραήλ ώστε στο μέλλον να μη χάσει άλλον πόλεμο και, πιο άμεσα, την εφαρμογή ακόμη πιο άγριων μεθόδων καταστολής εναντίον των Παλαιστινίων. Ήδη, αμέσως μετά την υποχώρηση από τον Λίβανο, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Εχούντ Ολμέρτ, δήλωσε ότι αναστέλλεται το σχέδιο μερικής αποχώρησης από ορισμένα εδάφη της Δυτικής Όχθης, το οποίο αποτελούσε μία από τις βασικές προεκλογικές του υποσχέσεις. Ενώ στη Δυτική Όχθη, που τελεί υπό πολιορκία από τις 25 Ιουνίου, με αφορμή την αιχμαλωσία ενός ισραηλινού στρατιώτη από παλαιστίνιους μαχητές, όλες αυτές τις μέρες η πολιορκία έχει ενταθεί και κάθε μέρα αυξάνει ο αριθμός των άμαχων Παλαιστίνιων που πέφτουν νεκροί από τα ισραηλινά πυρά. Ο στόχος του εβραϊκού στρατού είναι ορατός: να μείνει μόνιμα στη Γάζα, η οποία χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς σχολεία και υποδομές, που έχουν γίνει θρύψαλα από τους συνεχείς βομβαρδισμούς, θα μετατραπεί σύντομα σε κρανίου τόπο, έτσι ώστε η ζωή εκεί να γίνει αφόρητη για τους Παλαιστίνιους και να αναγκαστούν να την εγκαταλείψουν.

Πρόκειται για ένα χιτλερικής έμπνευσης σχέδιο εθνοκάθαρσης που, παρά τα πρακτικά εμπόδια που έχει στην υλοποίησή του σήμερα στη Γάζα, προωθεί συνειδητά το εβραϊκό κράτος εις βάρος των Αράβων. Η σχεδιασμένη και συνεχής εκδίωξη των Παλαιστινίων από τα εδάφη τους, με απώτερο στόχο να αποτελέσει το Ισραήλ ένα αμιγώς εβραϊκό κράτος, το αναγορεύει σε ένα βαθιά φονταμενταλιστικό, ρατσιστικό και ολοκληρωτικό καθεστώς, αντίστοιχο του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ, στον αντίποδα μάλιστα όσων ασυνείδητα υποδηλώνουν ως προφανή το πολυκομματικό σύστημα, η ύπαρξη κοινοβουλίου, εκλογών κ.λπ.

Πρόσφυγες στη γη τους

Προς επιβεβαίωση των ρατσιστικών θεμελίων, πάνω στα οποία έχει οικοδομηθεί το ισραηλινό κράτος, αρκεί να αναφέρουμε ορισμένες μόνο κορυφαίες στιγμές από το δράμα των 4.000.000 παλαιστινίων προσφύγων. Το 1949, κατά το τέλος του πολέμου που συνοδεύει την ίδρυση του Ισραήλ, παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς 750.000 πρόσφυγες, που εκδιώκονται από τον εβραϊκό στρατό, ο οποίος καταλαμβάνει το 78% της παλαιστινιακής γης, ενώ ο ΟΗΕ, αποφασίζοντας στις 29 Νοέμβρη του 1947 τον διαμελισμό της Παλαιστίνης, με το ιστορικό ψήφισμα 181, είχε προτείνει την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους στο 56% της Παλαιστίνης, ενός αραβικού κράτους στο 42% της υπόλοιπης γης και μιας διεθνούς ζώνης στην Ιερουσαλήμ. Οι Παλαιστίνιοι αναγκάζονται να γίνουν πρόσφυγες γιατί όπου εισβάλλει ο εβραϊκός στρατός, ακόμη και σε χωριά όπου δεν διεξάγονται μάχες, ακολουθεί λουτρό αίματος που δεν είχε προηγούμενο ούτε στα χρόνια της αγγλικής αποικιοκρατίας. Η βία που χρησιμοποιούν οι Εβραίοι, κατ’ εντολήν της πολιτικής τους ηγεσίας, είναι τόσο ωμή και κτηνώδης ώστε έκπληκτος ο σουηδός μεσολαβητής του ΟΗΕ, Κάουντ Φόλκε Μπερναντότε, γράφει τα εξής, βλέποντας τα καραβάνια των προσφύγων: «Θα ήταν αδικία απέναντι στις αρχές της στοιχειώδους δικαιοσύνης εάν απορριπτόταν το δικαίωμα επιστροφής στα σπίτια τους σε αυτά τα αθώα θύματα». Στις 17 Σεπτέμβρη του 1948 ο μεσολαβητής του ΟΗΕ δολοφονείται εν ψυχρώ από εβραϊκή συμμορία που εκτελούσε διαταγές του Γιτζάκ Σαμίρ (φαίνεται έτσι ότι τον προηγούμενο μήνα στον Λίβανο δεν ήταν πρώτη φορά που τα εβραϊκά πυρά στόχευαν ανθρώπους του ΟΗΕ). Στις 11 Δεκέμβρη του 1948 ο ΟΗΕ, βλέποντας τη βία των Εβραίων ενάντια στους Άραβες να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, κατέληξε στο ιστορικής σημασίας ψήφισμα υπ’ αριθμόν 194 που αναφέρει τα εξής: «Οι πρόσφυγες που επιθυμούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να ζήσουν ειρηνικά με τους γείτονές τους πρέπει να τους επιτραπεί να επιστρέψουν τη συντομότερη δυνατή ημερομηνία και εκείνοι που δεν επιθυμούν να επιστρέψουν πρέπει να αποζημιωθούν για την περιουσία τους».

Κουρελόχαρτα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ

Παρ’ ότι η εφαρμογή του ψηφίσματος 194 μαζί με το σχετικό ψήφισμα 181, που αποφασίστηκε στις 29 Νοέμβρη 1947, χαρακτηρίστηκαν προϋποθέσεις για να γίνει δεκτό το εβραϊκό κράτος στα Ηνωμένα Έθνη, αυτό εντάχθηκε χωρίς να έχει εκπληρώσει τους παραπάνω σαφείς όρους. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί υποστηρίζουν βάσιμα ότι η συμμετοχή του Ισραήλ στον ΟΗΕ είναι παράνομη! Το εβραϊκό κράτος όμως δεν σταμάτησε να επεκτείνεται, υλοποιώντας τις οδηγίες των σιωνιστών αρχιτεκτόνων του που καλούσαν στην εκδίωξη των Αράβων από την Παλαιστίνη από την περίοδο ακόμη του Μεσοπολέμου. Έτσι με τον πόλεμο του 1967, όταν το εβραϊκό κράτος καταλαμβάνει τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, εκδιώκονται από τη γη τους 300.000 επιπλέον Παλαιστίνιοι, πολλοί από τους οποίους για δεύτερη φορά. Νέο ψήφισμα του ΟΗΕ (με αριθμό 237 που συμφωνείται στις 14 Ιουνίου 1967) που καλεί την κυβέρνηση του Ισραήλ να διευκολύνει την επιστροφή των προσφύγων έχει κι αυτό την τύχη των προηγούμενων.

Στην προκλητική περιφρόνηση που επέδειξε το Ισραήλ απέναντι στα παραπάνω ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ αξίζει να αντιπαραβάλουμε την υπέρμετρη ευαισθησία που επιδεικνύει σήμερα στην ανάγκη εφαρμογής του ψηφίσματος 1559 του 2004, το οποίο προβλέπει τον αφοπλισμό των ομάδων αντίστασης στον Λίβανο, μόνο και μόνο για να δούμε την υποκρισία του. Ίσως πίσω από την υποκρισία να διακρίνουμε και τους μύχιους πόθους του, γιατί, αν δεν υπήρχαν τώρα οι ένοπλες ομάδες στον Λίβανο, τι θα σταματούσε τους Εβραίους από την επανάληψη της σφαγής 2.500 Παλαιστινίων που είχαν κάνει το 1982 στη Σάμπρα και τη Σατίλα; Ο στρατός του Λιβάνου, που παρακολουθούσε την ισοπέδωση της χώρας του, λες και έβλεπε ντοκιμαντέρ του National Geographic, χωρίς να ρίξει ούτε μια τουφεκιά;

Το έγκλημα των εβραίων κατακτητών ολοκληρώνεται με μια σειρά από νόμους που ψηφίζουν από το 1949 έως το 1953, με βάση τους οποίους περιέρχεται στα χέρια τους η γη των διωχθέντων Αράβων, αν και δεν σταματάει. Από τότε μέχρι σήμερα ένα ασύλληπτο πλήθος νόμων και διατάξεων έχει εκδιώξει τους Άραβες από την Ιερουσαλήμ, επιβάλλοντας την εθνική καθαρότητά της με πλήθη Εβραίων που συνέρρεαν από τη Νέα Υόρκη και τη Ρωσία, απολαμβάνοντας προκλητικών προνομίων, έχει απαγορεύσει τους μεικτούς γάμους και έχει επιβάλει τελικά ένα εφιαλτικό καθεστώς ρατσιστικής καταπίεσης που καθιστά το εβραϊκό κράτος σήμερα ένα από τα πιο φονταμενταλιστικά κράτη της Γης. Αυτή την επιδίωξη εξυπηρετεί η πολιορκία της Γάζας και η αυξανόμενη καταπίεση εις βάρος των Παλαιστινίων.