Ολέθρια η συμμετοχή Ελλήνων στη δύναμη κατοχής του Λιβάνου

Ευτυχώς αποφεύχθηκε το χειρότερο: η αποστολή χερσαίων στρατιωτικών δυνάμεων η οποία θα αποτελούσε και το κύκνειο άσμα της άλλοτε λαμπρής ελληνικής αραβικής πολιτικής. Ο υπουργός Άμυνας Β. Μεϊμαράκης, ο οποίος και θα χρεωνόταν αυτό το πολιτικό έγκλημα άμεσα, ήταν αυτός που φαίνεται πως αντέδρασε σθεναρά σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αν ευσταθούν τα στοιχεία του σχετικού ρεπορτάζ. Αντιθέτως, η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη, όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρξε αυτή που πίεζε υπέρ της πλήρους ευθυγράμμισης με την αμερικανοϊσραηλινή γραμμή, θέτοντας στο ΚΥΣΕΑ το θέμα αποστολής στον Λίβανο χερσαίων δυνάμεων που θα συμπεριλάμβαναν και τάγματα μηχανικού και υγειονομικού.

Η άποψή της προς το παρόν δεν πέρασε και το ΚΥΣΕΑ αποφάσισε την αποστολή μιας φρεγάτας μ’ ένα ελικόπτερο και μια ομάδα υποβρύχιων καταστροφών, ενός αρματαγωγού, έξι αξιωματικών ως επιτελών, αλλά και τη διάθεση της βάσης της Σούδας στις διεθνείς κατοχικές δυνάμεις, οι οποίες θα είναι στην ουσία νατοϊκές. Εννοείται ότι στη διάθεσή τους τέθηκε και η βάση των νατοϊκών ιπτάμενων ραντάρ Awacs στην Πρέβεζα.

Ισχυρές αντιδράσεις

Φυσικά η αρχική αποφυγή αποστολής χερσαίων δυνάμεων κατοχής με τον άμεσο κίνδυνο επιστροφής φέρετρων με έλληνες στρατιωτικούς από τον Λίβανο, με προφανείς καταστροφικές πολιτικές συνέπειες για την κυβέρνηση Καραμανλή, δεν διασφαλίζει την τήρηση αυτής της στάσης και στο μέλλον.

Η ίδια υποκριτική γραμμή εφαρμόστηκε και στο Αφγανιστάν: στην αρχή η Αθήνα έκανε τη «δύσκολη», αλλά όταν το ζήτημα απομακρύνθηκε από τα φώτα της δημοσιότητας άρχισε η σταδιακή αποστολή ελληνικών στρατευμάτων εκεί. Έτσι, το αποτέλεσμα είναι σήμερα, που μαίνονται πλέον οι μάχες των νατοϊκών δυνάμεων κατοχής εναντίον των Ταλιμπάν, να βρίσκονται πλέον στο Αφγανιστάν 235 έλληνες στρατιώτες, ελληνικά πολεμικά αεροπλάνα, οχήματα και μηχανήματα μηχανικού. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα αποτελεί πια πλήρη κατοχική δύναμη στη χώρα αυτή και αποτελεί ζήτημα χρόνου το πότε θα θρηνήσουμε τους πρώτους νεκρούς.

Άλλωστε και τώρα γίνονται προετοιμασίες στα ελληνικά επιτελεία για την αποστολή και χερσαίων δυνάμεων στον Λίβανο, τις οποίες η κυβέρνηση προσπαθεί να υποβαθμίσει στο επίπεδο των δήθεν τυπικών διαδικασιών γραφειοκρατικής ρουτίνας, χωρίς φυσικά να πείθει κανέναν. Υπ’ αυτό το πρίσμα είναι απόλυτα δικαιολογημένες οι αντιδράσεις κατά της αποστολής ελληνικών δυνάμεων στον Λίβανο όπως εκφράστηκαν από τα κόμματα της Αριστεράς, αλλά και το συλλαλητήριο της Πέμπτης στο Σύνταγμα.

ΚΚΕ και ΣΥΝ απέρριψαν κατηγορηματικά εξαρχής την ελληνική συμμετοχή, ενώ το ΠΑΣΟΚ, που έχει «λερωμένη τη φωλιά του» ως κυβέρνηση, περιορίστηκε να χαρακτηρίσει «εσπευσμένη» την απόφαση του ΚΥΣΕΑ και εξέφρασε δευτερεύουσας σημασίας «ανησυχίες».

Αντιθέτως, το ΔΗΚΚΙ με ανακοίνωσή του τονίζει ότι «η απόφαση του ΚΥΣΕΑ εμπλέκει την Ελλάδα στα τυχοδιωκτικά σχέδια ΗΠΑ και Ισραήλ». Ανάλογη άποψη εξέφρασε και το Εργατικό Κέντρο Αθήνας: «Διαδηλώνουμε την πλήρη άρνησή μας στην εμπλοκή της χώρας με στρατιωτικές, επίγειες, θαλάσσιες ή εναέριες δυνάμεις. Μια τέτοια ενέργεια συνιστά επιλογή εμπλοκής της χώρας μας στα γεωπολιτικά παιχνίδια των ΗΠΑ και των διεθνών οικονομικών κέντρων», αναφέρει σε ανακοίνωσή του. «Διαδηλώνουμε για μη συμμετοχή της χώρας μας σε στρατιωτικές δυνάμεις στη Μέση Ανατολή», τονίζει σε ανακοίνωσή της και η ΓΣΕΕ που συμμετείχε στο συλλαλητήριο.

Η περιοδεία της Ντόρας

Εξαιρετικά αποκαλυπτική του πολιτικού στίγματος της πολιτικής της κυβέρνησης Καραμανλή για τη Μέση Ανατολή ήταν η περιοδεία της υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη στην περιοχή.

Εξόφθαλμος στόχος της ήταν η ενίσχυση των προδοτικών αμερικανόδουλων αραβικών καθεστώτων (Ιορδανία, Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία κ.λπ.), τα οποία βρέθηκαν απομονωμένα από τους λαούς τους κατά τη διάρκεια του πολέμου του Λιβάνου. Έτσι, η Ντόρα Μπακογιάννη πήγε μεν στον Λίβανο για να συναντήσει τον αποδυναμωμένο, σχεδόν μηδενικής επιρροής, αμερικανόφιλο πρωθυπουργό Φουάντ Σινιόρα, αλλά αρνήθηκε να μεταβεί στη Συρία, τη στιγμή που όχι μόνο ευρωπαίοι πολιτικοί και ΜΜΕ, αλλά και αμερικανοί αναλυτές και Τύπος υπογραμμίζουν ότι η προσέλκυση της Δαμασκού στην ειρηνευτική διαδικασία αποτελεί υψίστου προτεραιότητας πολιτικό καθήκον. Μέχρι και η υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ έκανε λόγο για επανέναρξη των συροϊσραηλινών συνομιλιών. Τα λένε δηλαδή οι Αμερικανοί και οι Εβραίοι που απεργάζονται και σχέδια επίθεσης κατά της Συρίας και αρνείται να ταξιδέψει στη Δαμασκό η υπουργός Εξωτερικών της «φιλοαραβικής» Ελλάδας! Με την Ντόρα η εξωτερική πολιτική της χώρας επιστρέφει σε επίπεδα υποτέλειας προς τις ΗΠΑ ανάλογα εκείνων των δεκαετιών του 1950 και ’60!

Τα ίδια έκανε η Ντόρα και με τους Παλαιστινίους. Αρνήθηκε να συναντηθεί στη ματωμένη γη της Παλαιστίνης με τη δημοκρατικότατα εκλεγμένη κυβέρνηση της Χαμάς, η οποία δοκιμάζεται δεινά από τους αιμοσταγείς εβραίους κατακτητές που έχουν φυλακίσει το ένα τρίτο των υπουργών και των βουλευτών της Παλαιστίνης.

Αντιθέτως, συναντήθηκε με τον αμερικανόδουλο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς, έτοιμο να ξεπουλήσει τα πάντα στο Ισραήλ. Τον συνάντησε μάλιστα στο Αμάν της Ιορδανίας, ο μονάρχης της οποίας αποτελεί τυφλό όργανο της Ουάσινγκτον. Τον συνάντησε δε με την ευκαιρία συνόδου στο Αμάν της κεντρικής επιτροπής της Φατάχ, στο περιθώριο της οποίας η Ουάσινγκτον επιχειρεί από το παρασκήνιο να ανασυγκροτήσει τις αμερικανόδουλες παλαιστινιακές δυνάμεις που έχουν βρεθεί τώρα στο περιθώριο των εξελίξεων.

Ο Καραμανλής κρύβεται

Με τέτοια μεσανατολική πολιτική που όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με τη φιλοαραβική ελληνική πολιτική του παρελθόντος, αλλά και πραγματικά απειλεί να εμπλέξει την Ελλάδα στους αμερικανοεβραϊκούς τυχοδιωκτισμούς, το ΠΑΣΟΚ έχει πάρει το πάνω χέρι στο θέμα αυτό, όσο και αν οι θέσεις του είναι πρόδηλα υποκριτικές συγκρινόμενες με την πρόσφατη κυβερνητική πρακτική του.

Η πρόταση του ΠΑΣΟΚ για πραγματοποίηση περιφερειακής διάσκεψης για το Μεσανατολικό με τη συμμετοχή του Ιράν και της Συρίας φαντάζει έτσι πολύ προωθημένη σε σύγκριση με τη γραμμή της ΝΔ.

Έχοντας επίγνωση της αξιοθρήνητης κυβερνητικής γραμμής στο θέμα αυτό, ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έχει κρυφτεί και προσπαθεί να περάσει όσο το δυνατόν πιο απαρατήρητος, αποφεύγοντας κάθε δήλωση γύρω από το τεράστιο αυτό θέμα. Ένας πρωθυπουργός, όμως, που δίνει την εικόνα του ανύπαρκτου κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης διεθνούς κρίσης της περιόδου αυτής, το κύριο πράγμα που πετυχαίνει είναι να υποβαθμίζει ο ίδιος το πολιτικό του βάρος και κύρος και όχι να αυτοπροστατεύεται όπως ίσως νομίζει.

Στο πλαίσιο της τακτικής της αυτοεξαφάνισης, ο Κώστας Καρμανλής αποφάσισε να ματαιώσει τη μετάβασή του στη Νέα Υόρκη, παρά την ανάληψη της προεδρίας του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ από την Ελλάδα την Παρασκευή 1η Σεπτεμβρίου.

Με τον ΟΗΕ να λειτουργεί ως όργανο της αμερικανικής πολιτικής εναντίον του Ιράν, του Λιβάνου, των Παλαιστινίων κ.λπ. και εντελώς ανίκανο να καταδικάσει ακόμη και τα πιο στυγερά εγκλήματα των αιμοδιψών Εβραίων του Ισραήλ, υπάρχουν σοβαρότατες πιθανότητες η ελληνική προεδρία στο Συμβούλιο Ασφαλείας να συνδεθεί με τη λήψη αποκρουστικών αποφάσεων του ΟΗΕ εναντίον της παγκόσμιας ειρήνης.

Ανίκανος να αντισταθεί αλλά και καιροσκοπικά επιδιώκοντας να αποφύγει την ανάληψη του πολιτικού κόστους των υποχωρήσεών του, ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής επιλέγει για μια ακόμη φορά την τακτική της φυγομαχίας και του στρουθοκαμηλισμού.

Πού πάνε να μας μπλέξουν

Το χειρότερο είναι πως δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με μια πολιτικά δειλή κυβέρνηση ή με μια πολιτική υποταγής στις ΗΠΑ χωρίς παραπέρα κινδύνους. Εδώ η κυβέρνηση Καραμανλή πάει να μπλέξει τη χώρα στην πιο μακροχρόνια, επικίνδυνη και δυσεπίλυτη κρίση του πλανήτη.

Στον πόλεμο του Λιβάνου οι Αμερικανοί και το Ισραήλ ηττήθηκαν από τη Χεζμπολάχ στο πολιτικό και ψυχολογικό επίπεδο. Αντί οι σιωνιστές να συντρίψουν τη Χεζμπολάχ, κατόρθωσαν να εκτοξεύσουν το κύρος της στο απόγειο και να την καταστήσουν σύμβολο αντίστασης για εκατοντάδες εκατομμύρια Άραβες και μουσουλμάνους. Η Χεζμπολάχ κατεδάφισε και τον μύθο τού στρατιωτικά ανίκητου Ισραήλ.

Έτσι, η κατάσταση σήμερα διαμορφώνεται ως εξής: Πρώτον, το Ισραήλ αποκλείεται να συμβιβαστεί με την ήττα. Από τώρα απεργάζεται σχέδια νέων πολέμων εναντίον των Αράβων ώστε να πνίξει την ήττα του μέσα σε ποταμούς αίματος Αράβων για να επαναβεβαιώσει την υπεροχή του. Είναι ενδεικτικό, άλλωστε, ότι όλη η κριτική που δέχεται η κυβέρνηση Ολμέρτ στο εσωτερικό του Ισραήλ είναι από πιο… αιμοσταγείς θέσεις! Την κατηγορούν για «διστακτικότητα» στην εξόντωση αμάχων Λιβανέζων!

Δεύτερον, οι Αμερικανοί επιχειρούν μέσω των αποφάσεων του ΟΗΕ να δώσουν διά της διπλωματίας στο Ισραήλ αυτά που απέτυχε να κερδίσει στα πεδία των μαχών. Κύριο όπλο στην κατεύθυνση αυτή είναι η δήθεν «ειρηνευτική» και στην ουσία κατοχική διεθνής δύναμη.

Τρίτον, η Χεζμπολάχ αποκλείεται να αφοπλιστεί. Θα ήταν πολιτική αυτοκτονία να κάνει κάτι τέτοιο, την ώρα που με την ηρωική της αντίσταση ταπείνωσε τους Ισραηλινούς και έγινε ελπίδα όλου του μουσουλμανικού κόσμου.

Με βάση όλα αυτά τα δεδομένα, το σχέδιο των Αμερικάνων και Ισραηλινών είναι μόλις πάει στην περιοχή η «ειρηνευτική» δύναμη, να επιτεθεί το Ισραήλ και πάλι εναντίον του Λιβάνου με κάποιο πρόσχημα, να αντισταθεί η Χεζμπολάχ και να βρεθεί στη μέση η διεθνής δύναμη, οπότε να την καλούν η Ουάσινγκτον και το Τελ Αβίβ να… εφαρμόσει την απόφαση του ΟΗΕ για αφοπλισμό της Χεζμπολάχ! Να κινηθεί έτσι η «ειρηνευτική» δύναμη εναντίον της Χεζμπολάχ μετατρεπόμενη σε ανοιχτά κατοχική δύναμη, η Χεζμπολάχ να αρχίσει απολύτως φυσιολογικά να επιτίθεται εναντίον των νέων κατακτητών της πατρίδας της και έτσι να επέλθει οριστική ρήξη Ευρωπαίων-Αράβων, οπότε οι Ευρωπαίοι υποχρεωτικά θα συμπαραταχθούν με τους Αμερικάνους!

Σε αυτό το τρομερό παιχνίδι, λοιπόν, επιχειρεί να μας μπλέξει η κυβέρνηση Καραμανλή με την απόφαση αποστολής στρατιωτικών δυνάμεων στον Λίβανο…