Οι επιτήδειοι «ειρηνευτές»
Ό,τι όμως δεν κατάφερε το Ισραήλ με στρατιωτικά μέσα, επιχειρεί να το επιτύχει το Συμβούλιο Ασφαλείας με την απόφαση 1.701 της 11ης Αυγούστου για τον Λίβανο. Στόχος της απόφασης αυτής είναι να εκδιώξει στρατιωτικά τη Χεζμπολάχ από τον νότιο Λίβανο, να επεκτείνει εκεί την εξουσία της φιλοδυτικής λιβανέζικης κυβέρνησης και να διαμορφώσει μια ευρεία στεγανή και ελεγχόμενη ζώνη στα λιβανοϊσραηλινά και λιβανοσυριακά (!) σύνορα που θα λειτουργεί ως «ασπίδα» για τα ζωτικά συμφέροντα του Ισραήλ. Γιʼ αυτόν και μόνο τον σκοπό χρειάζεται η λεγόμενη «ειρηνευτική» δύναμη στον λιβανέζικο νότο. Για να εγγυηθεί με τη στρατιωτική της ισχύ και με την «ομπρέλα» του ΟΗΕ όσα απέτυχε να φέρει σε πέρας η ισραηλινή επιδρομή. Γιʼ αυτό κιόλας της «ειρηνευτικής» αυτής δύναμης πρέπει να ηγηθεί μια «αξιόπιστη» στρατιωτική μεγάλη «νατοϊκή» χώρα, ικανή να κάνει σωστά τη «βρωμοδουλειά». Γι’ αυτό επίσης ΗΠΑ και Ισραήλ πιέζουν τις ευρωπαϊκές χώρες να κινηθούν γρήγορα και να στείλουν, χωρίς περιττές αναβολές και ενστάσεις, στρατιωτικές δυνάμεις που θα κλείσουν τη «μαύρη τρύπα» του νοτίου Λιβάνου. Μετά τους πρώτους δισταγμούς της Γαλλίας, η κεντροαριστερή Ιταλία των κυρίων Πρόντι και Ντ’ Αλέμα έδειξε πρόθυμη να πρωταγωνιστήσει, αναβιώνοντας ξεχασμένες ιταλικές ιμπεριαλιστικές δόξες. Μέχρι να τελειώσουν αυτές οι γραμμές δεν είχε ξεκαθαριστεί στην ΕΕ η φαιδρή αυτή υπόθεση των μικροϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Το πιο θλιβερό θέμα, όμως, είναι αυτό της Ελλάδας του κ. Καραμανλή, της κ. Ντόρας Μπακογιάννη, αλλά και του κ. Γ. Παπανδρέου.
Η κυβέρνηση, για να μη χάσει, έτρεξε να δηλώσει, σχεδόν πρώτη, τη συμμετοχή της στην «ειρηνευτική» του Λιβάνου και από κοντά ασθμαίνοντας το ΠΑΣΟΚ, προβάλλοντας «ενστάσεις», αλλά όχι και αντιρρήσεις επί της ουσίας. Η Ελλάδα, δυστυχώς, δεν έχει απουσιάσει ποτέ από τις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις ανά τον κόσμο, εκτός και αν δεν τη χρειάζονταν.
Δεν θα πάω μακρύτερα (Κριμαία, Κορέα κ.λπ.), θυμίζω μόνο ότι η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διέπρεψε στέλνοντας ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις παντού: Βοσνία, Κόσοβο, Αλβανία, FYROM, Αφγανιστάν, ΝΑ Μεσόγειο, Περσικό Κόλπο κ.λπ., πολλές εκ των οποίων συνεχίζονται, δοξάζοντας την πατρίδα μας…
Ποιο είναι το όφελος της Ελλάδας από όλες αυτές τις συμμετοχές; Ποιο είναι το κέρδος από την ελληνική στρατιωτική συμμετοχή στη λεγόμενη «ειρηνευτική», στην ουσία ιμπεριαλιστική, δύναμη στον Λίβανο;
Γιατί σπεύδουμε να συνδράμουμε και στρατιωτικά τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του Ισραήλ στον Λίβανο; Γιατί βοηθάμε τα σχέδια της κ. Ράις για τη «Νέα Μέση Ανατολή»; Γιατί αποδεχθήκαμε το ψήφισμα 1999 του Συμβουλίου Ασφαλείας του οποίου είμαστε μέλος και το οποίο θέτει τελεσίγραφο στο Ιράν για την αναστολή, επί ποινή κυρώσεων, του προγράμματος εμπλουτισμού του ουρανίου μέχρι 31 Αυγούστου;
Μερικοί έχουν έτοιμη τη δικαιολογία. Γιατί είμαστε μικρή χώρα και δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Ψευδές το επιχείρημα. Η Ελλάδα συντάσσεται με τους αμερικανοδυτικούς σχεδιασμούς όχι παρά τη θέλησή της, αλλά διότι η οικονομική ελίτ και οι κυρίαρχες συναινετικές δικομματικές δυνάμεις πιστεύουν ότι αυτή η ευθυγράμμιση αντιπροσωπεύει τα εθνικά συμφέροντα. Διότι ως εθνικό συμφέρον βαπτίζουν τις δικές τους ιδιοτελείς βλέψεις. Άλλωστε, μην πάμε μακριά. Αυτό δεν κάνουν χρόνια τώρα και με την Κύπρο και με το Αιγαίο; Δεν βάζουν, σε τελευταία ανάλυση, τα «συμμαχικά» συμφέροντα υπεράνω όλων; Εθνικό συμφέρον για την κυρίαρχη ελληνική πολιτική και οικονομική τάξη είναι, κυρίως, η εξουσία της και τα κέρδη του κεφαλαίου. Είναι η νικηφόρα προέλαση του αχαλίνωτου δυτικού καπιταλισμού με τον οποίο έχουν συνδέσει την τύχη μας. Παλιά στο όνομα του κομμουνιστικού κινδύνου, τώρα στο όνομα της ισλαμικής και όποιας άλλης «τρομοκρατίας». Αυτή είναι η αλήθεια!