Βαρύ το φορτίο του…
Κύριε, σώσε με από τις μάσκες που φορούν τα πρόσωπα που με αγάπησαν, απ’ της εξουσίας τη μέθη και τη φρόνηση των ηρεμούντων…» Την εκ βαθέων ικεσία του Ποιητή, ενδεχομένως, να επικαλείται ο κ. Θ. Κασσίμης, ο, κατ΄ εξοχήν, αρμόδιος κυβερνητικός υπεύθυνος του Οικουμενικού Ελληνισμού, στην προσπάθειά του ν’ ανταποκριθεί στον ρόλο του, να εντάξει τη δράση του στη δημιουργική φαντασία και να διασκελίσει τη μελαγχολική διαπίστωση του Εθνικού μας Ιστορικού, «το νεοελληνικό κράτος σκότωσε το Ελληνικό Εθνος»!
Αν και στον ιδεολογικο-πολιτικό χώρο στον οποίο διακινείται ο υφυπουργός Εξωτερικών, αιωρείται, έστω και υποκόφως, ο απόηχος από το φτερούγισμα του φαντάσματος «της μικράς και εντίμου Ελλάδος», είναι βέβαιο ότι ο ίδιος κατά την πολιτική μαθητεία του, στον, κατά τ’ άλλα, «Μεγάλο Αμφισβητούμενο», Κ. Μητσοτάκη, απόφοιτο της Σχολής του Ελευθερίου Βενιζέλου, διαπαιδαγωγήθηκε στα νάματα του Οικουμενικού Ελληνισμού.
Στη μακρά θητεία του στον δημοσιογραφικό χώρο, ο κ. Κασσίμης μάλλον θα συναπαντήθηκε με τους προβληματισμούς του Κ. Γ. Μαγνήσαλη και ίσως συνυπέγραψε τις διαπιστώσεις του τελευταίου περί της «Σημασίας της Δημιουργικής Φαντασίας για τους Ελληνες»:
• «Η ενότητα των Ελλήνων αποτελεί μια βασική ανάγκη ύπαρξης. Είναι πολύ ελπιδοφόρο το γεγονός ότι σήμερα υπάρχει ένας μεγαλύτερος βαθμός ενότητας από άλλες εποχές.
΄Ισως έχουμε συνειδητοποιήσει ότι σαν λαός έχουμε μια μοναδικότητα και ταυτόχρονα μια απομόνωση και η ύπαρξή μας εξαρτάται από το μέγεθος, το είδος και την ποιότητα της ενότητάς μας.
Ίσως να έχουμε κατανοήσει τους χαρακτηριστικούς λόγους του Μακρυγιάννη πως “είμαστε λίγοι στο πλήθος του Μπραΐμη και παρηγοριόμαστε μ’ ένα τρόπο ότι η τύχη μας έχει τους ΄Ελληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος παλαιώθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά”….
Η ατομική και ομαδική συμπεριφορά μας έχει ένα μέτρο, κι αυτό είναι το ελληνικό. Και εννοώ το πραγματικό ελληνικό μέτρο, το μέτρο της μεγαλοσύνης, της λεβεντιάς, του ωραίου, της δημιουργίας κι όχι το “ψεύτικο”, της ραγιαδοσύνης, του εφησυχασμού, της ανεμελιάς, μιμητικό κατεστημένο ξένων δυνάμεων σε μας, που αποβλέπουν στην υποτέλεια και τη δουλοσύνη μας…»
Ο κ. Κασσίμης αναδείχθηκε μεν στην πολιτική σκηνή, μακράν εικονοκλαστικών διαδικασιών, μέσω της δεδοκιμασμένης μεθόδου της ένταξης στην υπηρεσία των «πολιτικών τζακιών» και συγκεκριμένα σ’ εκείνο του επιτίμου προέδρου της «Νέας Δημοκρατίας» και πρώην πρωθυπουργού, η «μοίρα» τον έταξε, αυτή τη στιγμή, να διαχειρίζεται τον κρίσιμο τομέα του Οικουμενικού Ελληνισμού. Και μάλιστα υπό το βάρος των παρακαταθηκών του συνόλου της μεταπολιτευτικής ηγεσίας της χώρας.
Ήδη από την επομένη της αποκατάστασης της δημοκρατίας στη χώρα, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κ. Τσάτσος, και στην ευθεία των φιλοσοφικών του ενοράσεων, διακήρυσσε:
• «…Όπως υπάρχουν τομείς όπου θα προσφέρονται κάθε λογής αγαθά, θα υπάρχουν και άλλοι τομείς όπου εμείς θα προσφέρουμε τα δικά μας. ΄Ετσι θα πλουτίσουμε τον Ευρωπαϊκό Χώρο με τη δημιουργική μας φαντασία, παρουσιάζοντας έργα πολιτισμού, άξια, με έντονη την ελληνική σφραγίδα που ίσως κανένας άλλος λαός δεν θα μπορούσε να προσφέρει με τον τρόπο τον δικό μας, με την ελληνική φωνή, με τις ελληνικές μορφές του πνεύματος, έργα που θα θεραπεύσουν στόχους υψηλούς για το καλό όλης της Ευρώπης, όλης της Οικουμένης…»
Το θέμα της ανάπτυξης του Οικουμενικού Ελληνισμού απασχολούσε και τον «πατριάρχη του Συντηρητικού Χώρου», τον Κωνσταντίνο Καραμανλή .
• «…Η χώρα μας -τόνιζε- εκτός από τον πλούτο και τη μοναδικότητα της προγονικής κληρονομιάς της, διαθέτει κι ένα ανθρώπινο δυναμικό που αποδεικνύει και σε διεθνές επίπεδο με σημαντικές επιδόσεις στη δημιουργικότητά του. Στόχος μας είναι να δημιουργηθούν οι δυνατότητες ώστε η Ελλάς, ο Ελληνισμός, ν’ ακτινοβολεί πνευματικά και ν’ αποτελεί πόλο έλξεως για τους ανθρώπους που πιστεύουν στις πολιτιστικές αξίες…»
Και ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, δημιούργημα του Οικουμενικού Ελληνισμού, ευθύς με την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, σε ομιλία του στις Νομαρχιακές Επιτροπές του Κινήματος (12.5.1976), υπογραμμίζει τη σημασία της «ελληνοποίησης» του κράτους, που είναι μια επιταγή του σήμερα. Και σημειώνει:
• «…την ανάγκη της πανεθνικής κινητοποίησης. Μόνο με την οργάνωση, τη δημιουργία και τον αγώνα θα πραγματοποιηθούν οι εθνικοί στόχοι…»
Αλλά και οι πνευματικές δυνάμεις του Οικουμενικού Ελληνισμού στην ίδια ευθεία διακινούνται.
Ενδεικτικά την ίδια περίοδο (27.8. 1978) ο διάσημος μαθηματικός, φιλόσοφος και μουσικοσυνθέτης Ιάνης Ξενάκης πιστεύει,
• «…Η μόνη λύση για τον Ελληνισμό είναι η δημιουργία. Να καταλάβει ο Έλληνας ότι είναι ελεύθερος από τις ξένες μιμήσεις και να προσπαθήσει να δημιουργήσει. Και σ’ αυτό αποτελεί βοήθεια η γνώση του παρελθόντος όχι για να μπορέσει να φτιάξει κάτι ανάλογο, αλλά για να απελευθερωθεί μέσα από τη γνώση…».
Βαρύ, λοιπόν, το φορτίο για τον Θ. Κασσίμη …