Σύντομο διάλειμμα θα αποδειχθεί η ανακωχή στον Λίβανο

H ίδια η απόφαση του ΟΗΕ αρχικά, ανεξαρτήτως της αποδοχής που συνάντησε, είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των Ισραηλινών, μια και δεν καταδικάζει πουθενά την κατάλυση της κυριαρχίας μιας ανεξάρτητης χώρας, τη στρατιωτική εισβολή και τις ναζιστικές μεθόδους συλλογικής τιμωρίας του άμαχου πληθυσμού που εφάρμοσαν οι Ισραηλινοί βομβαρδίζοντας σχολεία, πολυκατοικίες και υδραγωγεία. Ο ΟΗΕ έφτασε σε τέτοιο σημείο αυτοεξευτελισμού που δεν κατήγγειλε τους σιωνιστές ούτε καν για την εν ψυχρώ και προμελετημένη δολοφονία των τεσσάρων παρατηρητών του και του κυανόκρανου που τελούσε υπό τις διαταγές του! Έτσι ο ΟΗΕ παραιτείται και επίσημα πια από την προάσπιση της διεθνούς νομιμότητας, την οποία οφείλει να υπερασπίζεται. Σε ό,τι αφορά τον υπαίτιο της σύγκρουσης υιοθετεί πλήρως την ισραηλινή εκδοχή, αναφέροντας από το δεύτερο κιόλας σημείο του κειμένου ως αιτία της αιματοχυσίας «την επίθεση της Χεζμπολάχ κατά του Ισραήλ την 12η Ιουλίου 2006». Στη συνέχεια, στο τρίτο σημείο απαιτεί «την άνευ όρων απελευθέρωση των απαχθέντων Ισραηλινών στρατιωτών», και μόνο στο επόμενο σημείο θίγει το θέμα των Λιβανέζων κρατούμενων στο Ισραήλ, ζητώντας την «επείγουσα ρύθμιση του θέματος», και όχι την απελευθέρωσή τους!

Ο μεροληπτικός χαρακτήρας της απόφασης διαφαίνεται επίσης από την πρώτη εκτελεστική παράγραφο όπου καλεί «στην άμεση διακοπή κάθε επίθεσης εκ μέρους της Χεζμπολάχ και την άμεση διακοπή κάθε επιθετικής στρατιωτικής επιχείρησης εκ μέρους του Ισραήλ»! Έτσι στη σιιτική οργάνωση δεν αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα ούτε καν το πατριωτικό χρέος της υπεράσπισης της πατρίδας απέναντι σε έναν ξένο εισβολέα, ενώ στο Ισραήλ αναγνωρίζεται το δικαίωμα να προχωρήσει σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, χωρίς να θεωρείται ότι παραβιάζει την εκεχειρία, αρκεί να τις βαφτίσει «αμυντικές». Στη συνέχεια, ο μονομερής χαρακτήρας της απόφασης φαίνεται και από την απροθυμία του Συμβουλίου Ασφαλείας να αναγνωρίσει ότι τα λιβανέζικα αγροκτήματα Σεμπάα τελούν υπό καθεστώς ισραηλινής κατοχής επιλέγοντας να αναφερθεί σε «ασαφή ή αμφισβητούμενα σύνορα». Ο επίμονος τρόπος τέλος με τον οποίο το Συμβούλιο Ασφαλείας απαιτεί τον αφοπλισμό της Χεζμπολάχ κάνει τον ΟΗΕ να φαίνεται ότι έρχεται να επιβάλλει με διπλωματικά, αλλά και στρατιωτικά μέσα ό,τι απέτυχε παταγωδώς να επιβάλει το Ισραήλ, έπειτα από 33 μέρες πολέμου, πριν αναγκαστεί να υποχωρήσει ηττημένο!

Παρέμβαση στα εσωτερικά του Λιβάνου

Αξίζει αρχικά να δούμε ότι η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ συνιστά απροσχημάτιστη παρέμβαση στα εσωτερικά του Λιβάνου που τινάζει στον αέρα τα όσα έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, με συναινετικό τρόπο. Οι ανατροπές που προοιωνίζεται το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας είναι τόσο εκτεταμένες, στην καθαρά υποθετική εκείνη περίπτωση που θα εφαρμοζόταν πλήρως – κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί, ώστε θα έκανε πάλι ορατό στον ορίζοντα το ενδεχόμενο ενός εμφύλιου πολέμου. Η πιθανότητα αυτή δεν συνάγεται από τίποτε άναρθρες κραυγές φανατικών ισλαμιστών. Την έχει προβλέψει ένας από τους πιο παθιασμένους πολέμιους της Χεζμπολάχ στον Λίβανο, ο ηγέτης των Δρούζων, Ουαλίντ Τζουμπλάντ, αποτρέποντας κάθε προσπάθεια αφοπλισμού της Χεζμπολάχ με τη βία. «Δεν θέλουμε εμφύλιο πόλεμο» φέρεται να δηλώνει δημόσια από τη νεοσυντηρητική «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» στις 10 Ιουλίου (ακριβώς δύο μέρες πριν την απαγωγή των ισραηλινών από τη Χεζμπολάχ), γεννώντας ταυτόχρονα πολλά ερωτηματικά για τις εξελίξεις που θα πυροδοτήσει η πολυεθνική δύναμη του ΟΗΕ στον Λίβανο, αν τυχόν και επιχειρήσει να εφαρμόσει κατά γράμμα τα όσα συμφωνήθηκαν στη Νέα Υόρκη, κατόπιν πιέσεων του Ισραήλ.

Η απόφαση του ΟΗΕ κυρίως όμως έρχεται να υποβαθμίσει το κύρος που επίσημα απολαμβάνει η Χεζμπολάχ από το πολιτικό σύστημα του Λιβάνου στο πλαίσιο των αμοιβαίων υποχωρήσεων και συμβιβασμών που γίνονται καθημερινά στη Βηρυτό με απώτερο στόχο να παραμείνει συμπαγές αυτό το ατελείωτο μωσαϊκό θρησκευτικών και πολιτικών ομάδων. Το μέγεθος της οπισθοδρόμησης που συνιστά η απόφαση του ΟΗΕ όταν αντιμετωπίζει τη Χεζμπολάχ λίγο πολύ ως μια ακραία παραστρατιωτική ομάδα, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο έτσι τη σταθερότητα και τη συνοχή του πολιτικού συστήματος, φαίνεται από ένα μόνο περιστατικό. Μετά τις εκλογές που έγιναν τον Ιούνιο του 2005 η Χεζμπολάχ με τους συμμάχους της, αφού εξασφάλισε τον μέγιστο αριθμό βουλευτών που αναλογούν στους σιίτες μουσουλμάνους (συγκεκριμένα 35 από τους 128) δέχθηκε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση συνασπισμού υπό δύο όρους: πρώτο, να αναλάβει τα υπουργεία Ενέργειας και Εργασίας και δεύτερο όλες οι μείζονες αποφάσεις της κυβέρνησης να λαμβάνονται από το υπουργικό συμβούλιο ομόφωνα. Φαίνεται από την πρώτη ματιά ότι μετά την αποχώρηση του συριακού στρατού, τα πολιτικά κόμματα του Λιβάνου συμφώνησαν να εκχωρήσουν στη Χεζμπολάχ το δικαίωμα του βέτο, χάριν της ενότητας της χώρας και της αποφυγής απρόβλεπτων στην εξέλιξή τους συγκρούσεων. Στο πλαίσιο αυτού του τρόπου λειτουργίας τον Δεκέμβριο του 2005 επήλθε μίνι κυβερνητική κρίση όταν ο πρωθυπουργός της χώρας χαρακτήρισε δημόσια τη Χεζμπολάχ ως στρατιωτική ομάδα (militia) όπως δηλαδή την αποκαλεί τώρα ο ΟΗΕ – για να αναφερθούμε μόνο στην καλύτερη περίπτωση, γιατί υπάρχει και η άλλη, η αμερικανική περίπτωση, που η Χεζμπολάχ θεωρείται τρομοκρατική. Η κρίση ξεπεράστηκε και οι σιίτες υπουργοί επανήλθαν στα καθήκοντά τους λίγες εβδομάδες αργότερα όταν ο πρωθυπουργός της χώρας, Φαούντ Σινιόρα, ανακάλεσε τις προηγούμενες δηλώσεις ενώπιον του Κοινοβουλίου, λέγοντας ότι στο εξής η Χεζμπολάχ θα αναφέρεται ως «κίνημα αντίστασης»!

Ο ΟΗΕ διπλωματικός βραχίονας του Σιωνισμού

Το χάσμα που υπάρχει μεταξύ των όσων αποτελούν κοινό τόπο στον πολιτικό κόσμο του Λιβάνου και των όσων ορίζει ο ΟΗΕ διαπιστώνεται επίσης από τα όσα έγραψε πάλι στην φιλοσιωνιστική αμερικανική εφημερίδα «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» στις 31 Ιουλίου ο πρώην πρωθυπουργός του Λιβάνου και αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, Μισέλ Αούν, που μέχρι πέρυσι και επί 15 ολόκληρα χρόνια ζούσε στις ΗΠΑ. Ακόμη και αυτός λοιπόν περιγράφοντας συνοπτικά το πλαίσιο των συζητήσεων που ήδη διεξάγονται στη Βηρυτό με τη Χεζμπολάχ, σχετικά με τον αφοπλισμό της και την οργανική ένταξη των δυνάμεων της σε έναν ενιαίο στρατό, πριν από το στόχο της δημιουργία ενός ισχυρού εθνικού στρατού όπου δεν θα αποκλείεται κανείς, θέτει δύο άλλους στόχους που έχουν σαφή προτεραιότητα: πρώτο, την απελευθέρωση των λιβανέζων αιχμαλώτων πολέμου από τις ισραηλινές φυλακές και, δεύτερο, την επιστροφή στον Λίβανο των αγροκτημάτων της Σεμπάα τα οποία κατέχει το Ισραήλ. Ούτε όμως και αυτά τα πέρα για πέρα δίκαια αιτήματα αποτελούν για τον ΟΗΕ προϋπόθεση για την εκεχειρία. Πως, κατά συνέπεια μπορεί να είναι μακροχρόνια ή – πολύ περισσότερο – να αποτελέσει την αρχή μιας μακροπρόθεσμης ειρήνης στον ταραγμένο Λίβανο;

Προκύπτει αβίαστα επομένως το ερώτημα για τους λόγους τους οποίους τα εμπλεκόμενα μέρη αποδέχτηκαν το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Το Ισραήλ, η κυβέρνηση του Λιβάνου και η Χεζμπολάχ αντιμετώπισαν το ψήφισμα 1701 ως αναγκαίο κακό και το κάθε μέρος συναίνεσε για τους δικούς του λόγους.

Το Ισραήλ έδωσε το πράσινο φως στις ΗΠΑ που μπλόκαραν τα προηγούμενα σχέδια ψηφίσματος για να άρουν τις προηγούμενες επιφυλάξεις τους γιατί ζητούσε απεγνωσμένα έναν εύσχημο τρόπο να καλύψει την πρωτοφανή ατίμωση που δέχτηκε από τη Χεζμπολάχ και να μπορέσει να υποχωρήσει χωρίς να σηκώσει άσπρη σημαία. Ο ισραηλινός στρατός δέχθηκε από ένα αντάρτικο κίνημα αντίστασης τη μεγαλύτερη ήττα που έχει δεχτεί από τη μέρα που ιδρύθηκε και γι’ αυτό τον λόγο οι κίτρινες σημαίες της Χεζμπολάχ από τις πρώτες μέρες της επέμβασης ανέμιζαν σε όλες τις αραβικές χώρες. Παρότι κατέφυγε σε θηριωδίες βομβαρδίζοντας αδιακρίτως κατοικημένα χωριά και καταφύγια πλήρωσε έναν βαρύτατο – σε σχέση με το τι περίμενε, αλλά πέρα για πέρα δίκαιο, φόρο αίματος: συγκεκριμένα 160 νεκρούς από τους οποίους οι 119 ήταν στρατιώτες. Ο λαός του Λιβάνου αντίθετα πλήρωσε έναν πολύ πιο βαρύ φόρο αίματος καθώς οι νεκροί ανέρχονται σε 1.200 από τους οποίους ένοπλοι ήταν μόνο 109! Μια απλή σύγκριση των μεγεθών δείχνει ότι τα ανθρωπόμορφα κτήνη του Ισραήλ, κατά παράβαση διεθνών συνθηκών και κάθε ανθρωπιστικής αρχής είχαν στα στόχαστρά τους κυρίως άμαχους, τα γυναικόπαιδα μάλιστα και τους φτωχούς του νότου! Αντίθετα η αντάρτικη Χεζμπολάχ, που εξ ορισμού επιδίδεται σε ανορθόδοξες τακτικές πολέμου, σημάδευε τους εισβολείς! Το γεγονός ότι ο ισραηλινός στρατός φεύγει ηττημένος από τον Λίβανο το επιβεβαίωσε και η κοινή γνώμη του Ισραήλ, που σε δημοσκόπηση απάντησε με πλειοψηφία 52% θετικά στο ερώτημα για το κατά πόσο ο στρατός απέτυχε στον Λίβανο. Η απόφαση του ΟΗΕ επομένως αποτέλεσε σανίδα σωτηρίας.

Η κυβέρνηση του Λιβάνου γραπώθηκε από τον διεθνή οργανισμό εναποθέτοντας στις αποφάσεις του κάθε ελπίδα ειρήνης γιατί είδε μέσα σε 33 μέρες να καταστρέφεται μια χώρα. Παρότι δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των χαλασμάτων που άφησαν πίσω τους οι εγκληματίες Εβραίοι, ο μέχρι στιγμής απολογισμός είναι εφιαλτικός: Μετατράπηκαν σε ερείπια 7.000 κατοικίες, 900 εργοστάσια και εμπορικές επιχειρήσεις, 145 γέφυρες και κεντρικές διασταυρώσεις και 30 εγκαταστάσεις ζωτικής σημασίας όπως το αεροδρόμιο της Βηρυτού, λιμάνια, εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, και επίσης δεξαμενές και σταθμοί επεξεργασίας νερού. Ό,τι ακριβώς χρειάζεται δηλαδή μια χώρα για να μπορεί να υπάρξει ανθρώπινη διαβίωση και επίσης οικονομική δραστηριότητα, παραγωγή και εμπορία αγαθών. Η κυβέρνηση του Λιβάνου έτσι θέλησε να σώσει τις δημόσιες υποδομές, αλλά και τις πηγές πολιτικής νομιμοποίησής της. Αν όλος ο Λίβανος μετατρεπόταν σε χαλάσματα, όπως σκόπευαν να κάνουν οι Ισραηλινοί, πόσοι Λιβανέζοι θα συνέχισαν να την εμπιστεύονται και να τη θεωρούν αξιόπιστη πηγή εξουσίας;

Θρίαμβος της Χεζμπολάχ

Η Χεζμπολάχ τέλος μπόρεσε να αποδείξει την ισχύ της και να αποθεωθεί στη συνείδηση όλων των Αράβων αφού ξεφτίλισε τον σιωνιστικό στρατό κατορθώνοντας το ακατόρθωτο: μέσα σε μία ημέρα, την προηγούμενη Κυριακή που ήταν η τελευταία μέρα του πολέμου, έστειλε στον θάνατο 24 εισβολείς στρατιώτες και ταυτόχρονα, παρότι οι Εβραίοι κατακτητές είχαν εισχωρήσει 30 χιλιόμετρα μέσα στον Λίβανο, εξαπέλυσε 250 πυραύλους μέσα στο Ισραήλ! Γιατί να μη συναινέσει στο σχέδιο του ΟΗΕ αφού ξέρει άλλωστε να κερδίζει τους πολέμους ακόμη και σε περιόδους ειρήνης; Προς επίρρωσιν οι εξαγγελίες του ηγέτη της Χεζμπολάχ, σεΐχη Χασάν Νασράλα, για την πρακτική στήριξη που θα παράσχει η σιιτική οργάνωση σε όλους τους πληγέντες, παρέχοντάς τους άμεσα και χωρίς να υποστούν καμιά ταλαιπωρία το ποσό των 20.000 δολαρίων για να ξαναφτιάξουν το σπίτι τους! Ο ηγέτης της Χεζμπολάχ όμως στην ίδια ομιλία του απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο άμεσου αφοπλισμού: «Ποιος θα υπερασπιστεί τον Λίβανο σε περίπτωση νέας ισραηλινής επίθεσης; Ο λιβανικός στρατός και οι διεθνείς δυνάμεις είναι ανίκανες να το προστατέψουν», ήταν τα λόγια του, που απαντούσαν ταυτόχρονα στις δηλώσεις που έκανε ο ισραηλινός πρωθυπουργός, Εχούντ Όλμερτ, ότι με τα μαθήματα που πήρε το Ισραήλ «θα τα πάει καλύτερα», προφανώς την επόμενη φορά που θα επέμβει στον Λίβανο, προκειμένου να συμβάλει στη δημιουργία της «νέας Μέσης Ανατολής» που υποσχέθηκαν ο Μπους και η Κοντολίζα Ράις. Για ποια εκεχειρία γίνεται λοιπόν λόγος;