Πρέπει να βρει το θάρρος να μιλήσει για τον Σημίτη το ΠΑΣΟΚ
Η θερινή ραστώνη σκεπάζει τα πάντα στην αυγουστιάτικη, ζεστή, μισοάδεια Αθήνα. Φυσικά και την πολιτική ζωή, που ούτως ή άλλως δεν διακρινόταν από αξιοσημείωτη δραστηριότητα, αφού η κυβέρνηση απλώς κυβερνούσε και η αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθούσε να υποδυθεί το κόμμα εξουσίας. Η μια κυβερνούσε χωρίς να κάνει σπουδαία πράγματα, η άλλη αντιπολιτευόταν με τρόπο μάλλον ανιαρό. Η πρώτη έχει λυμένο το πρόβλημά της έως και τις επόμενες εκλογές, η δεύτερη πρέπει μέχρι τότε να πείσει ότι μπορεί να πάρει τη θέση της πρώτης. Κάτι που δεν έχει καταφέρει όχι τόσο λόγω της έλλειψης εναλλακτικού προγράμματος και προτάσεων όσο λόγω της κακής εικόνας που έχει στην κοινή γνώμη.
Η έλλειψη συνοχής, η απουσία στοιχειώδους εσωτερικής συνεργασίας, είναι στοιχεία που απωθούν τους πολίτες και δεν τους προσφέρουν την ασφάλεια που ζητούν από ένα μεγάλο κόμμα, ένα κόμμα εξουσία. Η πρόσφατη περιπέτεια Παπαντωνίου έδωσε την αίσθηση ότι το ΠΑΣΟΚ, χωρισμένο εμφανώς σε ομάδες που νέμονταν την εξουσία, αδυνατεί να συνυπάρξει ακόμα και μηχανιστικά (προκειμένου να ανακτήσει την εξουσία), με αποτέλεσμα οι πολίτες να απομακρύνονται παρά να προσεγγίζουν. Η κοινή λογική λέει «ας τα βρουν πρώτα μεταξύ τους και μετά βλέπουμε», κάτι απολύτως σωστό στον βαθμό που η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν πήρε τη θαρραλέα απόφαση να ξεκαθαρίσει το σκηνικό, να μιλήσει με τη γλώσσα της αλήθεια και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Ναι, έχει κόστος να μιλήσει για τη διακυβέρνηση Σημίτη, τι πρόσφερε και τι αφαίρεσε από τον χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ, έχει κόστος να αποδοθούν ευθύνες που είναι και προσωπικές. Αλλά πρέπει να γίνει. Όσο δεν γίνεται, νομιμοποιείται ο Γ. Παπαντωνίου και όλοι οι πρωταγωνιστές της σημιτικής περιόδου να υπερασπίζονται την πολιτική και το έργο τους, και αν αυτά έρχονται σε αντίθεση με τη σημερινή πολιτική του ΠΑΣΟΚ και του Γιώργου Παπανδρέου, έχουμε μια σύγκρουση κι όποιος βγει νικητής. Αλλά αυτό βέβαια δεν είναι εικόνα κόμματος εξουσίας, αλλά λέσχης ιδεών όπου συγκρούονται σκέψεις και απόψεις. Η διαφορά είναι πως η λέσχη δεν διεκδικεί να κυβερνήσει, μέλη θέλει να γράφει και όχι πάντα αν πρόκειται για κλειστή λέσχη. Ελίτ. Το ΠΑΣΟΚ όμως, όσο κι αν επί δύο περίπου χρόνια έχει παραγάγει ως πολιτική προτάσεις νόμου μόνο για τους γάμους μεταξύ ομοφύλων, για τα προβλήματα των μειονοτήτων και άλλα σχολιογραφικά της επικαιρότητας ζητήματα, είναι κόμμα εξουσίας και ως τέτοιο πρέπει να συμπεριφέρεται αν θέλει να (ξανα)κυβερνήσει σε απρόβλεπτο χρόνο.
Δεν αρκεί να τιμωρεί ο αρχηγός τον δεξιόστροφο Γιάννο (και ο αρχηγός στο κάτω-κάτω την ίδια πολιτική υπηρέτησε και δεν μοιάζει και πολύ αριστερόστροφος, μάλλον προς φιλελεύθερος φέρνει) που εκφράζει άλλες θέσεις για την πώληση της Εμπορικής. Χρειάζεται να εξηγήσει τι έχει αλλάξει από την πολιτική και την εποχή Σημίτη, τι συνέβη αυτήν την εποχή, γιατί αλλάζουν (αν αλλάζουν) τα πράγματα. Οι επιμέρους και αποσπασματικές τιμωρίες μοιάζουν σαν εκδικήσεις ομάδων πάνω σε άλλες, όπως όταν οι σημιτικοί έπαιρναν ρεβάνς τιμωρώντας τους ανδρεϊκούς/προεδρικούς. Αν δεν υπάρξει η αναγκαία εσωκομματική κάθαρση, το ΠΑΣΟΚ θα χάσει με άνεση και τις επόμενες εκλογές όποτε γίνουν αυτές. Και οι σκληρές αποφάσεις είναι ευθύνη της ηγεσίας του, όχι των οργάνων και του Εθνικού Συμβουλίου.