Οι ΗΠΑ πέτυχαν και πάλι το αντίθετο του επιδιωκομένου!
Οι ανεγκέφαλοι αυτοί πολεμοκάπηλοι (που θησαυρίζουν, παρεμπιπτόντως, ως μέτοχοι σε πετρελαϊκά τραστ και σε εταιρείες κατασκευής οπλισμών και οπλικών συστημάτων) δεν διέσυραν μόνο τη χώρα τους. Διέσυραν και τον πιστότερο και προκλητικότερο τοποτηρητή τους στη Μέση Ανατολή που αναγκάστηκε, με την ουρά υπό τα σκέλη, να διακόψει την ανεπιτυχή προέλασή του στον Λίβανο για να επουλώσει τις δικές του ουδόλως ευκαταφρόνητες πληγές.
Και να σκεφτεί κανείς ότι το έπραξε αυτό ο άλλοτε κατατρεγμένος -και δικαιωμένος- μυθολογικός Δαβίδ, ο οποίος έχει μετατραπεί εδώ και δεκαετίες σε πανίσχυρο και σιδηρόφρακτο Γολιάθ που διαθέτει πυρηνικά όπλα με διακόσιες πυρηνικές κεφαλές!
Η επιτευχθείσα «ειρήνη» δεν είναι καν ειρήνευση. Είναι «μη πόλεμος», όπως έλεγε εύστοχα για άλλη εν δυνάμει αντιπαράθεση ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Στην περίπτωση του Ισραήλ (και των εξίσου ηθικά συντετριμμένων πατρώνων του) ουδείς γνωρίζει εάν θα παγιωθεί ο «μη πόλεμος» ή εάν θα δώσει τη χρονική ευχέρεια στα «γεράκια» του σιωνισμού να ανασυγκροτήσουν τις δυνάμεις τους και να προετοιμάσουν τον «δεύτερο γύρο» (ο οποίος, σε περίπτωση που αποτολμηθεί, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε γενικευμένη ανάφλεξη στην περιοχή με την ενεργό -και δυναμική- συμμετοχή και του Ιράν).
Προς το παρόν το Τελ Αβίβ συγκλονίζεται από σφοδρές διενέξεις σε επίπεδο πολιτικών ηγεσιών, αλλά και μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών παραγόντων που αλληλοκατηγορούνται, επιρρίπτοντας τις ευθύνες οι μεν στους δε. Ταυτόχρονα ο ισραηλινός Τύπος δημοσιεύει πύρινα άρθρα, διατυμπανίζοντας την έκταση της αποτυχίας (η οποία επισήμως αποκρύπτεται). Και μέσα σ’ όλα αυτά ακούγονται ευδιάκριτα οι υγιείς -και νουνεχείς- φωνές που ευαγγελίζονται μια μόνιμη διευθέτηση που θα συμπεριλάβει και τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους.
Στηριζόμενος σε ιδέα ελληνοεβραίου φίλου μου έγραφα στις 6 Αυγούστου: «Μία και μοναδική λύση υπάρχει πλέον για το απομονωμένο Ισραήλ (που, αν συνεχίσει να πλήττει αμάχους εδραιώνοντας την κυριαρχία της Χεζμπολάχ στον Λίβανο, θα εγκαταλειφθεί σύντομα κι από τους πάτρωνές του Αμερικανούς): να σταματήσει οικειοθελώς τον πόλεμο άνευ όρων, να ανασχηματίσει με άλλον πρωθυπουργό την κυβέρνησή του και να δηλώσει διά του νέου πρωθυπουργού του ότι θα συμβάλει οικονομικά στην ανοικοδόμηση του Λιβάνου, αποδεχόμενο ταυτόχρονα τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους».
Την προαναφερθείσα ιδέα του ελληνοεβραίου φίλου μου την είχα χαρακτηρίσει «όνειρο θερινής νυκτός» – και ήταν όντως υπεραισιόδοξη οραματική σύλληψη με κίνητρο το ιδανικώς ευκταίο για τους ομόθρησκούς του. Όμως, αν εξαιρέσουμε τη φράση: «να σταματήσει οικειοθελώς τον πόλεμο άνευ όρων», η εκπορευόμενη από προσωπική του επιθυμία πρόβλεψη θα μπορούσε να αποδειχθεί όχι και τόσο παράλογη.
Ήδη οι πάτρωνες του Ισραήλ, διά της αιφνιδίως μεταμορφωθείσης σε… πάλλευκη περιστερά κυρίας Ράις στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, επέβαλαν την εύθραυστη μεν, εκεχειρία δε. Επίσης ο απεχθέστατος πρωθυπουργός του πολεμοχαρούς εβραϊκού κράτους Εχούντ Όλμερτ δέχεται καταιγιστική κριτική και ενδέχεται να εκπαραθυρωθεί. Επιπλέον -και εντελώς θεωρητικά βέβαια- ο αντικαταστάτης του θα μπορούσε να συμβάλει οικονομικά στην ανοικοδόμηση του Λιβάνου και να ευνοήσει τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, ανατρέποντας εκ βάθρων τα συστατικά στοιχεία του κράτους του και την επί αιώνες ριζωμένη ιδεοληπτική παράδοση που ταυτίζεται με την ιδιοσυστασία των Εβραίων. Τέτοιος πρωθυπουργός δεν πρόκειται, εννοείται, να υπάρξει ποτέ στο Ισραήλ και τις αράδες που προηγήθηκαν τις έγραψα χάριν παιδιάς ή, αν προτιμάτε, για να μην απορρίψω την ευοίωνη πρόβλεψη του ελληνοεβραίου φίλου μου (που έχει απομακρυνθεί αισθητά από το ιδεολογικοπολιτικό οικοδόμημα των ομοθρήσκων του).
Προσωπικά δεν είμαι μανιχαϊστής. Δεν πιστεύω δηλαδή ότι στον κόσμο κυριαρχούν μόνο δύο ανταγωνιστικές αρχές και δυνάμεις που εκφράζονται με τις αντιθετικές έννοιες: «φως-σκότος», «καλό-κακό», «άσπρο-μαύρο». Υπάρχουν πάντοτε ενδιάμεσες αποχρώσεις και ευτυχώς. Διαφορετικά θα ήταν η ανθρωπότητα μια απέραντη ζούγκλα χωρίς τρόπο διαφυγής.
Τελευταία, παρά τη θεωρητική και πρακτική αντίθεσή μου με τον μανιχαϊσμό, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να ερωτροπεί μαζί του και αιτία είναι το απάνθρωπο, ανάλγητο και νεοβάρβαρο Ισραήλ και οι γνωστοί προστάτες του. Το «κράτος-στρατός», όπως το αποκαλεί ο Στάθης, που το ταυτίζω πλέον με το σκότος και το απόλυτο κακό. Ο ανεπανάληπτος
Στάθης, με τον εμπεριστατωμένο «ναυτίλο» του στην «Ελευθεροτυπία» της Πέμπτης, του ρίχνει βραδυφλεγείς βόμβες που θα διανοίξουν στην ώρα τους λαγούμια αποτελεσματικής σκέψης και αντικειμενικής κρίσης. Οι Ισραηλίτες, γράφει (και δεν εννοεί μόνο τους σημερινούς Ισραηλινούς), «έχουν από αιώνες μετατρέψει την ιστορία και τη μυθολογία τους σε θρησκεία». Και προσθέτει ότι τα βιβλία της ιστορίας και της μυθολογίας τους τα θεωρούν «ιερά κείμενα». «Τα ”ιερά” αυτά ”κείμενα”, από τον Ησαΐα έως τους Μακκαβαίους, βρίθουν παραινέσεων εξόντωσης των άλλων, είτε από τον Θεό τον ίδιο είτε από τους προφήτες του». Σε άλλο σημείο υπογραμμίζει: «Ούτε τα χριστιανικά ούτε τα μουσουλμανικά κείμενα παροτρύνουν στον φόνο του γείτονα, στην αρπαγή της γυναίκας του, στην καταπάτηση του αγρού του. Μόνο στα εβραϊκά ιερά κείμενα ευλογούνται αυτές οι… ανδραγαθίες από τον ίδιο τον Θεό».
Θα κλείσω το σημερινό άρθρο μ’ ένα ακόμα κολοβωμένο απόσπασμα από τη γραφίδα του Στάθη. Απολαύστε το! «Το σύγχρονο Ισραήλ έχει κάνει το ”Ολοκαύτωμα” άλλοθι και εισιτήριο μιας ξέφρενης πορείας προς την αλαζονεία, την ύβριν και τον φασισμό. Εθνικιστές του κερατά οι ίδιοι, διαβρώνουν συστηματικά το αίσθημα πατριωτισμού και αυτογνωσίας των άλλων συκοφαντώντας τα ως εθνικιστικά. Εκτρέφοντας τσιράκια στον προνομιακό χώρο της επικοινωνίας, καθιστούν ύποπτον ρατσισμού, ρατσιστή ή αντισημίτη, όποιον αντιστρατεύεται τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που εξαπολύουν».