Σαν σήμερα…
Τις επανακαταθέτω:
«Μνήμη
”Όπισθεν ολοταχώς” Μνήμη. Στην εποχή των συμβόλων. Τότε, που οι ημίθεοι περπατούσαν σε τούτη τη γη μπροστάρηδες του Λαού. Τότε, που οι γενναίοι στο πρόσταγμα της ιστορίας έκαναν ένα βήμα αριστερά και άδραχναν στο στιβαρό χέρι τους το σπαθί του καθήκοντος.
Τότε, που τον νου τον διαφέντευε το όραμα και την καρδιά η ελπίδα. Τότε, που το χρέος της γενιάς μας φώναζε ”παρών” στο πρόσταγμα της ιστορίας. Τότε, που τα ανακλαστικά των ηθικών αξιών λειτουργούσαν σαν ελατήρια, έστηναν όρθια την ψυχή και ορθότερα το θάρρος για τον αγώνα. Και ανεβαίναμε όλοι, ”λίγο ψηλότερα”.
”Όπισθεν ολοταχώς” Μνήμη. Και όταν φτάσεις τριάντα οκτώ χρόνια πίσω ακριβώς, από σήμερα, στάσου προσοχή! Και βάλε, Μνήμη, το χέρι αντήλιο, για να ατενίσεις το μεγάλο ανάστημα. Το μεγάλο ανάστημα της γενιάς που διεμβόλιζε την τυραννία στο στέρνο της. Σαν σήμερα, ο Αλέκος Παναγούλης έφτυνε κατάμουτρα τον τύραννο και ύψωνε μεσούρανα την τιμή του Λαού του. Και ζέστανε τις παγωμένες καρδιές με την ελπίδα. Και μην αναζητήσεις, Μνήμη, ανδριάντα του Ήρωα στη μικρή πλατεία της πόλης ούτε και στη μεγάλη για να καταθέσεις στεφάνι δάφνης.
Η ”ευγνωμονούσα Πατρίς” δεν πρόλαβε ακόμα να κάνει το χρέος της απέναντι στον γενναίο. Μην την παρεξηγείς όμως! Είναι πολύ δύσκολο η εποχή των δειλών να τιμά την εποχή των γενναίων. Είναι δύσκολο η εποχή των μεγάλων βολεμάτων να τιμήσει την εποχή των μεγάλων οραμάτων. Είναι δύσκολο. Δεν μπορεί η εποχή της απάθειας να τιμά την εποχή του πάθους και της δράσης.
Δεν είναι δυνατό πράξεις που έγιναν με κόστος ζωής να τιμηθούν με «πράξεις» που απαιτούν ελάχιστο ηθικό χρέος. Στην εποχή της παρακμής των ηθικών αξιών, το χρέος, το θάρρος, η ευγνωμοσύνη είναι αγαθά εν ανεπαρκεία. Δυσεύρετα, σπάνια! Σίγουρα όμως, κάποτε θα βρεθούν.
Ένα κομμάτι της ιστορίας έρχεται από το μέλλον και συναντιέται με εκείνο που έρχεται από το παρελθόν. Και τότε έρχεται η μεγάλη γέννα. Άλλοτε ομαλά, άλλοτε βίαια. Όμως έρχεται. Στάσου, λοιπόν, Μνήμη, προσοχή μπροστά του και άναψε από τη φωτιά της ψυχής του τη δάδα. Και σκόρπισέ τη στη γενιά του σήμερα. Η καρδιά της είναι ανοιχτή. Κάποιες σπίθες θα φωλιάσουν εκεί. Και κάποτε ίσως γίνουν φλόγα για να φωτίσουν τους δρόμους του καθήκοντος, του χρέους, του μέλλοντος!
Ρέθυμνο, Αύγουστος 2000»
Σημ.: Σήμερα ο κ. Μπους θα ονόμαζε τον Α. Παναγούλη τρομοκράτη ο οποίος, φίλε αναγνώστη, να είσαι απόλυτα βέβαιος ότι θα μαχόταν και εναντίον του, γιατί δεν ανεχόταν ούτε τοπικούς ούτε υπερεθνικούς τυράννους των λαών. «Αρνιόταν την τυραννία».