Η ηθική ήττα του Ισραήλ
Δηλαδή την αμέριστη συμπάθεια και συμπαράσταση της πολιτισμένης ανθρωπότητας, που αναγνώρισε στο Ισραήλ το πρότυπο του «λαού-μάρτυρα» της χιτλερικής θηριωδίας και στήριξε με κάθε τρόπο την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
Όμως σταδιακά, μέσα σε λίγες δεκαετίες, η συμπάθεια αυτή μετατράπηκε σε αμφιβολία, σε αμφισβήτηση, σε έντονη κριτική στάση και -σε πολλές περιπτώσεις- σε έντονη αντίθεση.
Ιδιαίτερα, την τελευταία περίοδο, που εκκινεί συμβολικά από την εποχή της «απομόνωσης» του αείμνηστου ηγέτη του παλαιστινιακού λαού Γ. Αραφάτ και φθάνει μέχρι τις εγκληματικές ενέργειες σε βάρος του Λιβάνου, το Ισραήλ κατάφερε να «συγκεντρώσει» την καθολική αντίθεση και αποδοκιμασία.
Μπορεί άραγε το Ισραήλ να εμμένει σε μια στρατηγική που προκαλεί το μίσος των αραβικών λαών και την εχθρότητα των λαών του δυτικού κόσμου;
Ασφαλώς πότε, ιστορικά, το Ισραήλ δεν έπαυσε να αποτελεί το επίκεντρο μιας έντονης κριτικής στάσης. Αν μπορούσε να «θεματοποιήσουμε» σε δύο βασικές πολιτικο-ιδεολογικές κατηγορίες τις πολύπλευρες «πτυχές» των κριτικών αυτών διαπιστώνουμε την ανάπτυξη ενός «δεξιού-συντηρητικού» και ενός «αριστερού» τύπου «αντι-σημιτισμού».
•Οι συντηρητικές κριτικές κινούνται είτε σε μια οπτική «μεταφυσικής» ερμηνευτικής είτε στο επίπεδο της «συνωμοσιολογίας». Εξ ορισμού το κάθε τι που συνδέεται με το εβραϊκό στοιχείο αντιμετωπίζεται με επιφυλάξεις και ενδοιασμούς, ως κάτι «έτερο», ως μη συμβατό με το δυτικό πολιτιστικό-ορθολογικό πρότυπο.
Οι αντιλήψεις αυτές συνιστούν ταυτόχρονα θεμελιωτική αρχή για την ανάπτυξη της θεωρίας της παντοδυναμίας του «διεθνούς σιωνισμού», ο οποίος στηρίζεται σε πανίσχυρα κοινωνικο-οικονομικά και πολιτικά «λόμπι» και κυριαρχεί πάνω σε σημαντικές αποφάσεις που αφορούν στις ΗΠΑ και τις στρατηγικές τους αλλά και σε πολλά πολιτικο-οικονομικά κέντρα του δυτικού κόσμου. Με την εύνοια αυτή το κράτος του Ισραήλ αποτελεί την προμετωπίδα, την τυπική εθνική/κρατική αρχή μέσω της οποίας προωθείται η ευρύτερη σιωνιστική στρατηγική.
•Από την πλευρά της η παραδοσιακή αριστερή κριτική αντιμετωπίζει το Ισραήλ ως «παράρτημα», ως περιφερειακό «κέντρο» του διεθνούς ιμπεριαλισμού και ως «εργαλείο» επιβολής των στρατηγικών στόχων των ΗΠΑ.
Μέσα από την «οπτική» αυτή ερμηνεύεται και η αντίθεση Αράβων-Ισραήλ, δηλαδή ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης του ιμπεριαλισμού με τους λαούς και τις χώρες της περιοχής. Με τον τρόπο αυτό η αντίθεση αποκτά καθαρώς πολιτικο-ταξικό χαρακτήρα και σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά.
Πέραν όμως των κριτικών αυτών προσεγγίσεων -και των ατελειών και σφαλμάτων που αναπόφευκτα τις συνοδεύουν- σήμερα το Ισραήλ έχει απολέσει κάθε είδους νομιμοποίηση όσον αφορά στις πολεμικές-εγκληματικές του ενέργειες και υφίσταται μια ιστορική ήττα στο πεδίο της πολιτικής ηθικής και της διεθνούς νομιμότητας.
Στα μάτια πολλών η συστηματική εξόντωση του λιβανέζικου λαού και των υποδομών του Λιβάνου παραπέμπει σε ναζιστικές πρακτικές, όπου ολόκληρες περιοχές και χωριά καταστράφηκαν και οι κάτοικοί τους εκτελέσθηκαν με τη «δικαιολογία των ”αντιποίνων”».
Αντίθετα μια ανταρτική οργάνωση με οριακή μέχρι τώρα αναγνώριση και νομιμοποίηση στο αραβικό κόσμο κατάφερε σήμερα να αποτελεί την ελπίδα και τον «πόλο συσπείρωσης» ενός σημαντικού τμήματος των Αράβων, των Παλαιστινίων, των Λιβανέζων.
Οι εγκληματικές ενέργειες του Ισραήλ οδήγησαν στην ηθική και πολιτική νομιμοποίηση της Χεζμπολάχ και του Νασράλα και τους ανέδειξαν σε πόλο αναφοράς των αγωνιζόμενων λαών της περιοχής. Όπως ακριβώς η στάση του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων ανέδειξε την οργάνωση της Χαμάς σε κύριο -και νόμιμο- εκφραστή του παλαιστινιακού λαού…
Ο πόλεμος δεν «παράγει» μόνο στρατιωτικά «αποτελέσματα». Παράλληλα, και σε ένα βάθος χρόνου, διαμορφώνει νέες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, «παράγει» νέες συνειδήσεις και νέες στάσεις ζωής.
Το Ισραήλ φαίνεται ότι έχει επιλέξει τον πόλεμο, τις συγκρούσεις, τις επελάσεις κατά των γειτόνων του ως μόνο «μέσον» της δικής του επιβίωσης. Όμως με τον τρόπο αυτό έχει αμαυρώσει την εικόνα του στον υπόλοιπο κόσμο και έχει «σπείρει» ένα αβυσσαλέο μίσος στις ψυχές των Αράβων, στις νέες γενιές, που αργά ή γρήγορα θα το «εισπράξει» με τον πιο επώδυνο τρόπο.
Γιατί ο πόλεμος, ως «ακραία» πολιτική επιλογή, έχει τη δική του ηθική, απαιτεί τη δική του νομιμοποίηση. Το Ισραήλ περιφρόνησε τη σημαντική αυτή πλευρά. Κι’ αυτό θα του στοιχίσει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι το ίδιο, αλλά και οι υπερατλαντικοί «πάτρωνές» του φαντάζονται…