Επικαιρότητα
1 Με ιδιαίτερη ικανοποίηση χαιρετίζουμε τα όσα είπε στη «Σύνοδο των πρέσβεων» ο υφυπουργός Εξωτερικών κ. Γ. Βαληνάκης για την τάχα ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ο κ. υφυπουργός έμμεσα προειδοποίησε την ηγεσία της γειτονικής μας χώρας ότι η υποστήριξη της ευρωπαϊκής πορείας της από την Ελλάδα δεν είναι «ούτε τυφλή ούτε δεδομένη». Και τόνισε ότι η Ελλάδα θα είναι απαιτητικός, αυστηρός και δίκαιος κριτής. Μέχρι τώρα βέβαια όλοι μας διαπιστώναμε ότι η πολιτική της χώρας μας στο αίτημα της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ και τυφλή ήταν και δεδομένη. Και ποτέ η Ελλάδα σε κανένα θέμα δεν υπήρξε απαιτητικός, αυστηρός και δίκαιος κριτής. Τουλάχιστον στις ενδοδυτικές σχέσεις μας. Ό,τι ήθελαν οι σύμμαχοι από εμάς το δίναμε αμέσως! Η πολιτική μας από το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου και μέχρι σήμερα και τυφλή και δεδομένη ήταν. Αυστηροί, αλλά ποτέ δίκαιοι, ήμασταν απέναντι της ΕΣΣΔ και των συμμαχικών της χωρών. Ήμασταν σε όλες τις υποθέσεις τα φρόνιμα, υπάκουα και υποχωρητικά παιδιά της Δύσης. Με μόνη φωτεινή εξαίρεση την απόφαση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή να αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Και ο μόνος απαιτητικός και απρόβλεπτος (μη δεδομένος) ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, απέναντι στην ΕΕ κυρίως και στις απαιτήσεις των ΗΠΑ σε ορισμένες περιπτώσεις. Αυτές όμως οι δύο φωτεινές περιπτώσεις δεν μπορούν να δικαιώσουν την ελληνική συμπεριφορά στις διεθνείς σχέσεις. Ιδιαίτερα στο μεγάλο πρόβλημα της έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων ΕΕ-Τουρκίας ψηφίσαμε ό,τι μας «σφύριξε» ο γνωστός διεθνής παράγων. Χωρίς καμία απαίτηση, όρο ή προαπαιτούμενο. Τώρα ξαφνικά γινόμαστε ανοιχτομάτηδες, απρόβλεπτοι (μη δεδομένοι), απαιτητικοί, αυστηροί και δίκαιοι. Ο φετινός Αύγουστος ξεκινάει με τη «μεταμόρφωση» της εξωτερικής μας πολιτικής και τη «Μεταμόρφωση του Χριστού» από θρησκευτική σκοπιά. Είναι άραγε ο μήνας των «Μεταμορφώσεων»; Αυτό θα το δούμε στην πορεία της συμπεριφοράς της Ελλάδος στις διεθνείς σχέσεις. Πιστεύουμε ότι αυτοί οι νέοι άξονες της εξωτερικής μας πολιτικής αποτελούν σταθερή κυβερνητική απόφαση και θα εφαρμοστούν από τώρα και στο εξής αταλάντευτα και χωρίς ευκαμψία, σαν στρατηγική εθνική επιλογή της χώρας μας από τη σημερινή κυβέρνηση και τις επόμενες. Πρέπει οι ΗΠΑ, η ΕΕ και ολόκληρη η διεθνής κοινότητα να πεισθούν ότι δεν πρόκειται για «λεκτική μπλόφα» για εσωτερική κατανάλωση. Γιατί τότε θα μας χλευάζουν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι σήμερα.
2 Ο πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου – Παλαιστινίων είναι το επίκαιρο θλιβερό γεγονός των ημερών αυτών. Οι λεπτομέρειές του γνωστές από τις μεταδόσεις όλων των ΜΜΕ, έντυπων και ηλεκτρονικών. Σκοτωμοί και καταστροφές εκατέρωθεν. Θα θέλαμε από τη στήλη μας αυτή να επισημάνουμε μόνον πέντε σημεία του τόσο σοβαρού αυτού θέματος:
α) Όλα δείχνουν ότι το Ισραήλ οδηγείται σε ήττα, σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Σε πολιτικό, καθώς η διεθνής κοινή γνώμη πείστηκε ότι η αντίδραση του Ισραήλ δεν ήταν μέσα στο πλαίσιο της νόμιμης άμυνας. Έδειξε ότι άρπαξε την ευκαιρία, για να εξαπολύσει πόλεμο στην περιοχή και να επωφεληθεί από την κρίση που θα δημιουργούσε ένας τοπικός πόλεμος ολίγων ημερών. Στρατιωτικά ηττήθηκε γιατί είχε προβλέψει τη συντριβή των αντιπάλων του σε διάστημα μιας εβδομάδας. Η μια εβδομάδα έγινε 10 μέρες και τώρα οι 10 μέρες έγιναν μερικές εβδομάδες ή και μήνες. Έτσι η αβάντα που κράτησαν από την αρχή οι ΗΠΑ επόμενο ήταν να εξαντληθεί και να υποχρεωθούν ΗΠΑ και Ισραήλ να συγκατατεθούν σε ανακωχή, με πρωτοβουλία του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η αγανάκτηση της διεθνούς κοινής γνώμης ανάγκασε την ηγεσία των ΗΠΑ να αλλάξει πορεία, την ανάγκην φιλοτιμία ποιουμένη!
β) Οι Άραβες φαίνεται ότι απέκτησαν δυναμικές οργανώσεις που ήδη διαθέτουν πολεμική δύναμη, εκπαίδευση και σύγχρονο εξοπλισμό! Η ακτινογραφία αυτού του πολέμου δείχνει καθαρά ότι το Ισραήλ βρήκε αντίπαλο, τουλάχιστον στις αραβικές χώρες με τις οποίες γειτνιάζει. Η ανταπόδοση των χτυπημάτων από τη Χεζμπολάχ, έστω και σε πολύ μικρότερη έκταση, φανερώνει ότι οι Άραβες δεν θα μπορούν να ηττηθούν σε πέντε μέρες, όπως παλαιότερα. Και αυτό ίσως οδηγήσει σύντομα σε ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή, οπότε το Ισραήλ θα αναγκαστεί να σεβαστεί τη δύναμη των αντιπάλων του.
γ) Με τις συνθήκες αυτές το μέλλον του Ισραήλ δεν προμηνύεται ρόδινο, καθώς ο αραβικός κόσμος έχοντας στρατιωτική και τεράστια οικονομική δύναμη θα χτυπήσει ενωμένος τον μισητό αντίπαλό του. Και οι ΗΠΑ δεν έχουν την πολιτική και οικονομική δύναμη να τρέξουν προς υπεράσπιση του Ισραήλ. Στην Μέση Ανατολή θα είναι ένα «ανάδελφο» κράτος το Ισραήλ.
δ) Στην τωρινή σύγκρουση οι άμαχοι είναι που πληρώνουν. Οι βόμβες και οι ρουκέτες έχουν στόχο τον άμαχο πληθυσμό για να καμφθεί ο αντίπαλος. Οι διεθνείς συμφωνίες και συμβάσεις για την προστασία των αμάχων είναι χαρτιά για συζητήσεις. Την πραγματικότητα οδηγούν οι ατομικές βόμβες που έπεσαν στο Ναγκασάκι και στη Χιροσίμα, κατά σύμπτωση Αύγουστο, και
ε) η στάση (ανοχή και αναβλητικότητα) των ισχυρών δυνάμεων υπήρξε απαράδεκτη. Στην ανοχή αυτή ποντάρει η ηγεσία των ΗΠΑ και δημιουργεί κρίσεις και τοπικούς πολέμους. Η διεθνής κοινότητα με τη στάση της έγινε συνυπεύθυνη για τα εγκλήματα που διαπράττονται στη Μέση Ανατολή.