Βυζάντιον

Λοιπόν έτσι όπως είσαι, αφήνεις την εφημερίδα κάτω και τηλεφωνείς στο 166 να σου πουν ποιο νοσοκομείο μπορεί να ασχοληθεί με την περίπτωσή σου. Διότι δεν είσαι καλά, μέρα που είναι. Βέβαια, αν δημοσιεύουμε και σήμερα ολοσέλιδο άρθρο του Κυρίου Χρήστου Σαρτζετάκη, έχεις ελπίδες στην παραλία. Κράτα τη σελίδα ψηλά και είναι βέβαιο πως σύντομα θα δεχθείς την προσέγγιση ουκ ολίγων κυριών, μέσης ηλικίας, που θα αναζητήσουν στο κορμί σου τον πρώτο οργασμό της ζωής τους. Δεν είναι και άσχημα, εγώ την προηγούμενη εβδομάδα σκεπάστηκα με τη σελίδα του Κυρίου Χρήστου και εκατοντάδες άνθρωποι πέρασαν από δίπλα μου αφήνοντας λουλούδια, κεριά, στο τέλος της ημέρας μού είχαν αφήσει και βαρβιτουρικά.

Εννοείται ότι η κορύφωση της θερινής ύπνωσης με βρίσκει οριζοντιωμένο σε παραλία της Κεφαλονιάς, αναμένοντας τον εορτασμό του Αγίου Γερασίμου. Τα υπόλοιπα περί Δεκαπενταύγουστου είναι για την πλέμπα. Κάποτε θα αποδείξω, θρησκειολογικά, ότι ο αυθεντικός Άγιος Γεράσιμος είναι επίσης από την Κεφαλονιά, και εκδίδει εφημερίδα κάπου στα Μεσόγεια.

Μη σας ξενίζει το γεγονός. Οι εκδότες τείνουν να αναδειχθούν επισήμως σε Αγίους ούτε ο Αρχιεπίσκοπος θα έχει πρόβλημα. Δείτε τι συμβαίνει με τη Γιάννα. Παρακολουθήστε ορισμένα δημοσιεύματα που συγκρίνονται μόνο με τάματα στη χάρη της, δείτε πώς οι πιστοί κλίνουν την κεφαλήν και αναμένουν την υπογραφή της επιταγής. Αν ήμουν Γιάννα, θα έκλεινα την εφημερίδα και θα απολάμβανα την πλάκα. Στα σοβαρά τώρα: ο Δημήτρης Ρίζος, όπως γράφτηκε και αλλού, αλλά πρώτα εδώ (έτσι;), θα επιστρέψει στην εφημερίδα αλλά όχι με τον ρόλο που του αποδίδουν. Η θέση του θα είναι συμβολική και συμβουλευτική, αλλά δεν θα είναι ο συνομιλητής της κυβέρνησης. Κατά πάσα πιθανότητα ο «Αδέσμευτος Τύπος» θα απορροφηθεί από τον «Ελεύθερο Τύπο» μαζί με αριθμό εργαζομένων που, ούτως ή άλλως, δεν είναι και πολλοί. Η συνέχεια επί της οθόνης, στην κυριολεξία, το φθινόπωρο.

Υποθέτω ότι η μισή εφημερίδα ασχολείται με τον Γιάννο, συνεπώς δεν με παίρνει να αναμετρηθώ με τους εκλεκτούς συγκατοίκους που ανδρώθηκαν στο μετερίζι του πολιτικού ρεπορτάζ, όπως θα έλεγε και ο μακαρίτης ο Μένιος. Ένας φίλος μου που είναι στο ΠΑΣΟΚ μου είπε πως σε δέκα μέρες κανένας δεν θα ασχολείται με τον Γιάννο. Κακώς. Μπορεί να τον βρουν μπροστά τους ως μέτοχο της Εμπορικής. Άνετα…

Ο άλλος φίλος μου, που εργάζεται με υψηλό μισθό στη Νέα Δημοκρατία, μου είπε πως αναμένεται θεαματική ενίσχυση της υποψηφιότητας του πολεμικού ανταποκριτή Ντινόπουλου. Εγώ στη θέση του Αργύρη δεν θα έτρεφα καμία ανησυχία. Έπειτα από αυτό το τηλεοπτικό σποτ, ακόμα και αν δεν εκλεγεί στην Αττική, είναι αυτονόητο ότι μπορεί να συνδυάσει την εμπειρία του από τον πόλεμο και την αυτοδιοίκηση στο πρόγραμμα ανοικοδόμησης της Βηρυτού. Άλλωστε στην κατάστασή του, είναι και τώρα βέβαιο ότι μεγαλύτερο ποσοστό θα έπιανε στη Βηρυτό παρά στην Αττική. Και όχι μόνο στη Βηρυτό. Και στο Σάο Πάολο καλύτερα θα πήγαινε…

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά αυτές οι δημοτικές εκλογές θα μπορούσαν να αποτελέσουν το Γκουαντάναμο των σοβαρών ειδικών επικοινωνίας του πολιτισμένου κόσμου. Να τους υποχρεώσεις να εργαστούν εδώ, ας πούμε δίπλα στον Ψωμιάδη ή στον Σκανδαλίδη, και μετά να τους παίρνεις τα κορδόνια από τα παπούτσια μην τυχόν και κρεμαστούν το βράδυ στο ξενοδοχείο. Οι καλύτεροι, ασφαλώς, είναι οι υποψήφιοι στον δήμο Αμαρουσίου, που ακόμα δεν έχω καταφέρει να μετρήσω πόσοι ακριβώς είναι. Βλέπω όμως τις αφίσες τους. Έτσι και εκλεγεί κάποιος από αυτούς, ο υπουργός Εσωτερικών πρέπει να πάρει τη γενναία απόφαση και να αφαιρέσει τα εκλογικά δικαιώματα από όλους τους ψηφοφόρους του Αμαρουσίου. Πρόκειται για απίστευτες φάτσες. Περνάς από το Μαρούσι και νομίζεις ότι είσαι στο Ελ Πάσο του 1880 όπου ο σερίφης έχει αναρτήσει τις φωτογραφίες των καταζητούμενων.

Άλλο χαριτωμένο, εκτός από το ουζάκια του Ψωμιάδη, είναι τα χωνάκια που μοίρασε η Χρύσα Αράπογλου στους περιπατητές της παραλιακής ζώνης της Θεσσαλονίκης, προκειμένου να μην πετούν τα τσιγάρα τους στο πλακόστρωτο. Η αυτογνωσία των υποψηφίων αγγίζει τα όρια της συγκινητικής ειλικρίνειας. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο μέσος Θεσσαλονικιός δεν τα βγάζει πλέον πέρα χωρίς ποτό και τσιγάρο. Και επειδή όλα τα ωραία συμβαίνουν στην πολύπαθη Θεσσαλονίκη, δεν μπορώ παρά να μη σταθώ στη γιορτή της Βούλας Πατουλίδου για τα 14 χρόνια από το μετάλλιο της Βαρκελώνης. Πολύ καλά έκανε η Βούλα και μας υπενθύμισε ότι για να κερδίσει μια κούρσα πρέπει να σκοντάψει αυτός που προηγείται…

Αυτό δεν μπορούσα να το αφήσω να περάσει έτσι. Ο πρωθυπουργός διαμένει στην Τήνο στο ξενοδοχείο με το οποίο η στήλη μοιράζεται τον ίδιο τίτλο, στο «Βυζάντιο». Ελπίζω τώρα να με διαβάζει και να με εντάξει κάπου στο επικοινωνιακό επιτελείο, στην ΕΡΤ, στα ψηφιακά αρχεία, παντού πάω, δεν έχω πρόβλημα. Η δουλειά δεν είναι ντροπή και επίσης η ντροπή είναι πολλές φορές δουλειά.

Προκόπιος