Τράπεζες-«ληστές»

Η αγορά της Εμπορικής Τράπεζας από τη γαλλική Credit Agricole δεν αφορά μόνο στο συμφέρον ή μη τίμημα της πώλησης και στην τύχη των εργαζομένων σε αυτήν.

Παράλληλα, επαναφέρει στη συζήτηση κρίσιμα θέματα που αφορούν συνολικά στη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος και στον ρόλο του στην ελληνική οικονομία.

Θα ανοίξει άραγε ο ανταγωνισμός με την «είσοδο» της πέμπτης σε μέγεθος ευρωπαϊκής τράπεζας, που εξειδικεύεται, μάλιστα, σε δανειακά προγράμματα; Θα σπάσει το άτυπο μονοπώλιο που ισχύει σήμερα και με βάση το οποίο το ποσοστό των χορηγούμενων δανείων από τις τράπεζες είναι περίπου διπλάσιο από τα ευρωπαϊκά και το επιτόκιο καταθέσεων σχεδόν μηδενικό;

Σήμερα το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει καταστεί ο πλέον ληστρικός-κερδοσκοπικός μηχανισμός αναδιανομής του πλούτου και του εθνικού προϊόντος. Ποια επιχείρηση, σε ποιο μέρος του κόσμου, μπορεί να παρουσιάζει ετήσια αύξηση κερδών άνω του 50% και να επαίρεται μάλιστα ότι συμβάλλει έτσι στην αύξηση του ΑΕΠ; Από ποιες τσέπες αντλήθηκαν αυτά τα κέρδη, πόσες περιουσίες χάθηκαν, ποια σπίτια βγήκαν στον πλειστηριασμό;

Δυστυχώς ο θρυλούμενος «ανταγωνισμός της αγοράς» έχει αποβεί για τις τράπεζες μια άτυπη μονοπωλιακή «σύμβαση», όπως άλλωστε συμβαίνει εδώ και τόσα χρόνια με τις εταιρείες των καυσίμων, χωρίς καμία κυβέρνηση να μπορεί να θίξει στο ελάχιστο την «παντοκρατορία» τους.

Το τραπεζικό σύστημα οφείλει να συμβάλει στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας και στη διευκόλυνση των πολιτών κι όχι στην καταλήστευσή τους. Αυτό ενδιαφέρει τους πολίτες και όχι τα χρώματα και τα σήματα που διαφημίζουν οι τράπεζες στα «θύματά» τους. Και εκεί θα πρέπει να δείξει το ενδιαφέρον της η κυβέρνηση, αντί να «διαφημίζει» τις ιδιωτικοποιήσεις ως μεγίστη επιτυχία της…

ΟΦΙΣ