Παγκόσμιο μίσος κατά του Ισραήλ

Την εγκληματική ευθύνη των Αμερικανών για την επίθεση του Ισραήλ στον Λίβανο και τη σφαγή εκατοντάδων αμάχων πολιτών φρόντισε να επιδείξει ο ίδιος ο Τζορτζ Μπους την επομένη μέρα από τη σφαγή στην Κανά, μιλώντας σε εκδήλωση του κόμματός του στο Μαϊάμι, όπου τόνισε ότι το Ισραήλ «ασκούσε το δικαίωμά του στην άμυνα» και ότι «η παρούσα κρίση είναι μέρος ενός μεγαλύτερου αγώνα ανάμεσα στις δυνάμεις της ελευθερίας και τις δυνάμεις του τρόμου στη Μέση Ανατολή» -στις οποίες προφανώς θα συμπεριλαμβάνονται και οι άμαχοι της Κανά… Αξίζει να αναφερθεί ότι καύσιμα στην αφηνιασμένη πολεμική μηχανή του Σιωνισμού δεν ρίχνουν μόνο οι Ρεπουμπλικάνοι αλλά και οι Δημοκρατικοί. Επιχειρώντας, πολύ πιθανόν, η Χίλαρι Κλίντον να διαρρήξει τον ευκαιριακό μεν αλλά ματωμένο γάμο μεταξύ Ρεπουμπλικανών και εβραϊκών λόμπι, ώστε να διασφαλίσει τους διόλου ευκαταφρόνητους πόρους τους στις επόμενες εκλογές, επιτέθηκε ευθέως κατά του ιρακινού πρωθυπουργού, ο οποίος επισκεπτόταν την Ουάσινγκτον, λέγοντας ότι «η άρνησή του να αποδοκιμάσει τη Χεζμπολάχ και η καταδίκη του προς το Ισραήλ έστειλαν το πιο λάθος μήνυμα για τη σημασία του αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία και την επίτευξη σταθερότητας και ειρήνης στη Μέση Ανατολή»! Τον συμβούλευσε επίσης ότι «θα έπρεπε να αναγνωρίσει το δικαίωμα του Ισραήλ να αμύνεται απέναντι σε τρομοκρατικές επιθέσεις»!

Τα κύματα μίσους που απελευθέρωσε η ισραηλινή κτηνωδία τα γεύτηκαν από πρώτο χέρι οι Αμερικανοί, καθώς ο φιλοαμερικανός, φιλοϊσραηλινός και πολέμιος της Χεζμπολάχ μέχρι πρόσφατα πρωθυπουργός του Λιβάνου αρνήθηκε να συναντήσει την Κοντολίζα Ράις, η οποία βρισκόταν στο Τελ Αβίβ και είχε προγραμματισμένη επίσκεψη στη Βηρυτό. Εξίσου σημαντικό γεγονός, για τις απρόβλεπτες και αλυσιδωτές αντιδράσεις που δημιουργούνται από την ισραηλινή θηριωδία, είναι ότι σε μια θεαματική πολιτική στροφή την επομένη της σφαγής ο λιβανέζος πρωθυπουργός έπλεξε το εγκώμιο των ανταρτών της Χεζμπολάχ! Εγκατέλειψε δηλαδή τη φιλοδυτική πολιτική που ακολουθούσε με συνέπεια μέχρι τώρα και συμπαρατάχθηκε με την ένοπλη σιιτική οργάνωση που μάχεται σθεναρά επί τέσσερις σχεδόν εβδομάδες για την ανεξαρτησία και την κυριαρχία του Λιβάνου.

Το σοκ που προκλήθηκε στην παγκόσμια κοινή γνώμη από το έγκλημα του εβραϊκού κράτους ήταν τόσο μεγάλο ώστε οδήγησε ακόμη και τους Σιίτες του Ιράκ, που καιροσκοπικά ανέχονται τους αμερικανούς κατακτητές, να παρέμβουν καταγγέλλοντας τους Σιωνιστές και τους ίδιους τους Αμερικανούς. Ο κορυφαίος θρησκευτικός παράγοντας των Σιιτών του Ιράκ, Αγιατολάχ Αλί Αλ Σιστανί, που πολύ συχνά χαρακτηρίζεται από τον διεθνή Τύπο ως «μετριοπαθής φωνή» του Σιιτικού Ισλάμ, επιτέθηκε εναντίον των Αμερικανών λέγοντας ότι ο ισλαμικός κόσμος δεν θα ξεχάσει ποτέ ποιοι είναι αυτοί που παρεμποδίζουν την κατάπαυση του πυρός, και δήλωσε επίσης ότι «η εισβολή έφθασε σε μη ανεχτά επίπεδα, η υπομονή έχει εξαντληθεί και δεν είναι πλέον δυνατό να μένουμε με σταυρωμένα χέρια»!

Άρνηση συνεργασίας με σιωνιστές πανεπιστημιακούς

Εξίσου οργισμένη και αποφασιστική ήταν η στάση χιλιάδων πολιτών όλου του κόσμου που με ενεργό τρόπο έδειξαν τη συμπαράστασή τους στον δοκιμαζόμενο λαό του Λιβάνου και αποδοκίμασαν το Ισραήλ, που από την ημέρα την οποία ιδρύθηκε έχει ταυτιστεί με τη διενέργεια επιθετικών επεκτατικών πολέμων, την κατάληψη και την παράνομη κατοχή μέχρι και σήμερα ξένων εδαφών (υψώματα του Γκολάν από τη Συρία, Γάζα και Δυτική Όχθη από την Παλαιστίνη), τον θάνατο και την προσφυγιά εκατομμυρίων Αράβων και ιδιαίτερα Παλαιστινίων και την αναβίωση των πιο απάνθρωπων και ρατσιστικών πολιτικών, που συχνά ξεπερνούν σε ωμότητα ακόμη και τα μέτρα του νοτιοαφρικανικού καθεστώτος απαρτχάιντ. Τέτοια μέτρα για παράδειγμα είναι το Τείχος του Αίσχους που οικοδομεί και επίσης -όπως κατήγγειλε η Διεθνής Αμνηστία με δελτίο τύπου που εκδόθηκε στις 12 Ιουνίου- η ανάπτυξη και επέκταση οικισμών στα κατεχόμενα εδάφη και δη στην ανατολική Ιερουσαλήμ, όπου ανακοίνωσε η κυβέρνηση ότι θα αναγείρει 3.500 νέες κατοικίες κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, οι παράνομες κρατήσεις τουλάχιστον 600 Παλαιστινίων και ο χιτλερικής έμπνευσης νόμος «περί ιθαγένειας και εισόδου στο Ισραήλ» που στρέφεται ενάντια σε Ισραηλινούς οι οποίοι είναι παντρεμένοι με Παλαιστίνιους, απαγορεύοντας την οικογενειακή τους επανένωση.

Το βάρβαρο καθεστώς καταπίεσης και διωγμών που έχουν επιβάλει οι Σιωνιστές εναντίον των Παλαιστινίων δεν έχει πάψει όλα αυτά τα χρόνια να προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις καταγγελίας του εβραϊκού κράτους. Μια από τις πλέον αξιοθαύμαστες, που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, αποφασίσθηκε στην Αγγλία στις αρχές Ιουνίου, πολύ πριν δηλαδή ξεκινήσει το πογκρόμ στη Γάζα και τον Λίβανο. Συγκεκριμένα κατά το ετήσιο συνέδριό τους τα μέλη της πολυπληθέστερης ένωσης καθηγητών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της Αγγλίας (NAFTHE), που αριθμεί 67.000 μέλη, ψήφισαν να μη γίνονται δεκτοί στις βρετανικές σχολές ισραηλινοί πανεπιστημιακοί που αρνούνται να καταδικάσουν τις πολιτικές απαρτχάιντ που εφαρμόζει η κυβέρνησή τους! Η θαρραλέα αυτή απόφαση, που έκανε συγκεκριμένα λόγο για τις «συνεχιζόμενες ισραηλινές πολιτικές απαρτχάιντ που περιλαμβάνουν την κατασκευή του τείχους αποκλεισμού και εκπαιδευτικές πολιτικές διακρίσεων», λήφθηκε με 106 ψήφους υπέρ και 71 κατά. Αποτέλεσε δε συνέχεια μιας παρόμοιας και εξίσου γενναίας απόφασης που είχε ληφθεί πέρυσι από την Ένωση Πανεπιστημιακών Καθηγητών που αριθμεί 40.000 μέλη και προέβλεπε τη διακοπή κάθε εκπαιδευτικής ανταλλαγής με δύο συγκεκριμένα ισραηλινά πανεπιστήμια. Η απόφαση των βρετανών καθηγητών δεν ήταν καθόλου εύκολη. Εναντίον τους ξεσηκώθηκαν τα εβραϊκά λόμπι, προκειμένου επί της ουσίας να υπερασπίσουν το δικαίωμα του Ισραήλ να ασκεί πολιτικές απαρτχάιντ εις βάρος των Παλαιστινίων. Μέρος στη διαμάχη πήραν επίσης Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι. Δεν έλειψαν μάλιστα ακόμη και Ισραηλινοί (δύο για την ακρίβεια) που υποστήριξαν δημόσια, μέσω της καθημερινής εφημερίδας του Ισραήλ «Χάαρετζ», το δικαίωμα των βρετανών πανεπιστημιακών να αποκλείσουν τους Σιωνιστές από εκπαιδευτικές ανταλλαγές, γράφοντας ότι το Ισραήλ που εφαρμόζει συστηματικά την πολιτική του αποκλεισμού δεν έχει δικαίωμα να καταγγέλλει ως παράνομη αυτή τη μέθοδο! Σε μια συγκινητική τους επιστολή στον «Γκάρντιαν» δύο διακεκριμένοι παλαιστίνιοι καθηγητές, λίγες ημέρες πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία, έγραψαν: «Εκ μέρους των οργανώσεων που εκπροσωπούν εκατοντάδες ακαδημαϊκούς από την κατεχόμενη Παλαιστίνη χαιρετίζουμε τους βρετανούς ακαδημαϊκούς που πρότειναν τον αποκλεισμό του Ισραήλ… Τα ισραηλινά ακαδημαϊκά ιδρύματα υπόκεινται σε ποικίλες μορφές καταπίεσης… Ισραηλινά ερευνητικά ιδρύματα και ακαδημαϊκά τμήματα εκ παραδόσεως νομιμοποιούν ακαδημαϊκούς που προκρίνουν την εθνοκάθαρση, το απαρτχάιντ, την άρνηση εκχώρησης δικαιωμάτων σε πρόσφυγες και άλλες πολιτικές διακρίσεων». Η επιστολή τέλος συνέκρινε το μποϊκοτάζ στο Ισραήλ με «τη διεθνή εκστρατεία ενάντια στο καθεστώς του Απαρτχάιντ έτσι ώστε οι άνθρωποι με συνείδηση να πάρουν θέση ενάντια την καταπίεση». Και προς τιμήν τους οι βρετανοί πανεπιστημιακοί πήραν θέση κόντρα στο ρεύμα που θέλει όλους τους διανοούμενους να δίνουν γη και ύδωρ στον Σιωνισμό, μετατρεπόμενοι σε θλιβερούς και αξιοθρήνητους απολογητές του!

Έλληνες συγγραφείς έτρωγαν και έπιναν με τους Σιωνιστές!

Την περίοδο που οι καθηγητές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της Αγγλίας έπρατταν το καθήκον τους απέναντι στον παλαιστινιακό λαό και το λειτούργημά τους, απομονώνοντας τους απολογητές των σιωνιστικών εγκλημάτων από τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, ορισμένοι άλλοι άνθρωποι των γραμμάτων επιδίδονταν σε δημόσιες σχέσεις με τους πνευματικούς ταγούς του Σιωνισμού, τρώγοντας, πίνοντας και συζητώντας περί λογοτεχνίας, για την ακρίβεια «δομώντας και αποδομώντας λογοτεχνικούς ήρωες»! Αυτό ήταν το θέμα της συνάντησης μεταξύ ελλήνων και ισραηλινών συγγραφέων που έγινε στην Πορταριά και τη Θεσσαλονίκη φέτος τον Φεβρουάριο υπό την αιγίδα της ισραηλινής πρεσβείας της Αθήνας και με την υποστήριξη του υπουργείου Εξωτερικών του Ισραήλ! Στη συνάντηση, που οργανώθηκε από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και ήταν η 3η στη σειρά, συμμετείχαν οι εξής -όπως αναφέρονται σε δελτίο Τύπου που είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα της πρεσβείας του Ισραήλ: Κώστας Ακρίβος, Θανάσης Χειμωνάς, Λένα Διβάνη, Γιώργος Μπράμος, Στέφανος Δάνδολος, Τάκης Θεοδωρόπουλος, Αλέξης Σταμάτης, Ευγενία Φακίνου, Πέτρος Τατσόπουλος, Βασίλης Ρούβαλης, ο ποιητής Χάρης Βλαβιανός, η μεταφράστρια Μάγκυ Κοέν, οι εκδότες Άννα Πατάκη, Σάμης Γαβριηλίδης, Ανταίος Χρυσοστομίδης, Πόπη Γαλάτουλα και Πετρούλα Γαβριηλίδου, και οι δημοσιογράφοι Νίκος Μπακουνάκης, Όλγα Σελλά, Πόλυ Κρημνιώτη, Κατερίνα Σχινά, Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Vivienne Nilan και Αντώνης Αντωνίου. Από ισραηλινής πλευράς μεταξύ άλλων ήταν και ο πασίγνωστος συγγραφέας, Άμος Οζ, ο οποίος αποποιήθηκε τις ειρηνόφιλες θέσεις του παρελθόντος και τάχθηκε ανοιχτά και χωρίς ενδοιασμούς υπέρ της εισβολής του Ισραήλ στο Λίβανο, αδιαφορώντας για τις εκατόμβες αμάχων θυμάτων. Είναι αυτός άλλωστε που κατά το παρελθόν έχει επιτεθεί δημόσια στον Μίκη Θεοδωράκη χαρακτηρίζοντάς τον (κατά την προσφιλή μέθοδο)… αντισημίτη επειδή ο συνθέτης του Μαουτχάουεζεν κατακεραύνωνε την αιμοσταγή πολιτική του Τελ Αβίβ!

Ανεξάρτητα από τις προθέσεις του καθένα που συμμετείχε στην παραπάνω λογοτεχνική συνάντηση, σίγουρα είχε επίγνωση του πολιτικού οφέλους που προσπαθούσε να αποκομίσει από τη συνάντηση αυτή η ισραηλινή διπλωματία, εμφανίζοντας ως συνομιλητές του κράτους-τρομοκράτη ομάδες ανθρώπων που με την πνευματική τους δημιουργία επηρεάζουν τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς άλλωστε, από τη Γερμανία του Χίτλερ μέχρι την Ελλάδα του Παπαδόπουλου, επένδυε τα μέγιστα στην εικόνα του στο εξωτερικό, προσπαθώντας να διασκεδάσει ή να ανασκευάσει την αλγεινή εντύπωση που δημιουργούσε στη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων η αποκρουστική πολιτική του. Αυτό κάνει και το Ισραήλ. Στόχος των Σιωνιστών, χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα πολλές φορές μέσα, είναι να καμφθεί μια ιστορικά διαμορφωμένη διάθεση αλληλεγγύης προς τους Παλαιστινίους που υπάρχει στον ελληνικό λαό και επίσης να στιγματιστεί ως έκφραση αντισημιτισμού, έτσι ώστε οι εγκληματίες του Ισραήλ να συνεχίσουν ανενόχλητοι να μετατρέπουν ακόμη και καταφύγια σε ομαδικούς τάφους, εφαρμόζοντας τη χιτλερική μέθοδο της συλλογικής τιμωρίας!

Έτσι λοιπόν είναι βαρύτατα εκτεθειμένοι απέναντι στην κοινή γνώμη όσοι συγγραφείς και εκδότες συμμετείχαν στη λογοτεχνική «συνάντηση της ντροπής» που έγινε στην Πορταριά από τις 20 ως τις 23 Φεβρουαρίου, γιατί μπροστά στη σαγήνη της αβάσταχτης ελαφρότητας που συνοδεύει τις δημόσιες σχέσεις, το δέλεαρ μιας πιθανής μετάφρασης και έκδοσης των βιβλίων τους στο Ισραήλ ή οποιοδήποτε άλλο αντάλλαγμα, έδωσαν με την παρουσία τους άφεση αμαρτιών στην πολιτική του Ισραήλ, προσποιήθηκαν ότι δεν γνώριζαν ή ότι δεν τους αφορούσε η κατοχή της Γάζας και η ισραηλινή μπουλντόζα που πέρασε πάνω από το κορμί της διαδηλώτριας Ράσελ Κόρι όταν σχημάτιζε ανθρώπινη αλυσίδα για να σταματήσει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστινίων. Αποποιήθηκαν την ευθύνη που τους αναλογεί και αντί να πρωταγωνιστήσουν στη μάχη ενάντια στην καταπίεση, τον ρατσισμό, την προσφυγιά και τον εξευτελισμό του ανθρώπου, έτρωγαν και έπιναν με τους εγκληματίες Σιωνιστές, μαθαίνοντας να κάνουν τα στοιχειά …στιχάκια! Αλήθεια, ποια είναι η θέση καθενός από τους προαναφερθέντες που συμμετείχε στη συνάντηση για τη σφαγή των νηπίων στην Κανά; Καταδικάζουν το Ισραήλ γι’ αυτό ή αρκούνται, όπως ο Μπους, να εκφράζουν υποκριτικά την θλίψη τους;

Υ.Γ. Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, αλήθεια -όταν επιστρέψει με το καλό από τις θερινές διακοπές- σκέφτεται να διοργανώσει ανάλογες λογοτεχνικές συναντήσεις με παλαιστίνιους δημιουργούς και με συγγενείς θυμάτων των σφαγών που διέπραξαν οι Σιωνιστές εγκληματίες στον Λίβανο;