Η τιμή… τιμή δεν έχει (1)
Αν διαπιστώσει καλές κινήσεις αλλά και προοπτικές για κάτι καλό, θα δώσει όσο κι όσο για να δει την ομάδα του. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης στον βωμό του κέρδους. Ο Άρης την περασμένη Παρασκευή αντιμετώπισε τη Γουέστ Χαμ στο Χαριλάου. Το φθηνότερο εισιτήριο κόστιζε 12 ευρώ (!) και ο μέσος όρος όσων εκδόθηκαν άγγιζε τα 20 ευρώ. Δηλαδή με ποια λογική μπήκαν αυτές οι τιμές;
Η εξήγηση είναι απλή. Η διοίκηση ξέρει την τρέλα του κόσμου και την εκμεταλλεύεται από κάθε άποψη. Μπορεί η ποδοσφαιρική ομάδα του Άρη να αποτελεί ένα από τα αινίγματα του πρωταθλήματος, να μην έγιναν σπουδαίες μεταγραφές, αλλά να ήρθαν αθλητές (με εξαίρεση το πολύ δύο ποδοσφαιριστές) αμφιβόλου αξίας (άσχετα αν στην πορεία αποδειχθούν καλοί), αυτό δεν εμπόδισε όμως τη διοίκηση να βάλει στα ύψη τις τιμές. Αν λοιπόν το φθηνότερο εισιτήριο για ποδοσφαιρικό αγώνα του Άρη κοστίζει 12 ευρώ, τότε ο Ολυμπιακός ποια τιμή πρέπει να βάλει που έχει Ριβάλντο, Ζε Ρομπέρτο (προσεχώς), αλλά κι ένα σωρό ηχηρά ονόματα; Αν επίσης σ’ ένα φιλικό προετοιμασίας, που σε τελική ανάλυση δεν έχει σκοπιμότητα από κάθε άποψη, ο μέσος όρος είναι κοντά στα είκοσι ευρώ, σε αγώνα Άρη – Ολυμπιακού στο Χαριλάου για την ημιτελική φάση του Κυπέλλου Ελλάδας ποια θα πρέπει να είναι η τιμή; Μήπως να δίνουν και τα… ρούχα τους οι φίλαθλοι; Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους «κίτρινους», αλλά και για τον ΠΑΟΚ.
Αντιμετωπίζει επίσης τη Γουέστ Χαμ και το φθηνότερο εισιτήριο κοστίζει 10 ευρώ. Και δεν αναφερόμαστε σε μια οργανωμένη ομάδα, αλλά σ’ έναν σύλλογο που μέχρι χθες ήταν (και συνεχίζει να είναι) υπό διάλυση. Και μετά θέλουν οι εκάστοτε διοικήσεις να γίνουν πιστευτές, όταν υποστηρίζουν ότι λειτουργούν με γνώμονα τον κόσμο. Έχουν ωστόσο μία δικαιολογία. Όταν σε φιλικό παιχνίδι Απόλλωνα Καλαμαριάς – Αγροτικού Αστέρα στις έξι το απόγευμα η τιμή του εισιτηρίου είναι 10 ευρώ, πώς μετά ο Άρης και ο ΠΑΟΚ να μην το βάζουν κοντά στο εικοσάρικο; Γουέστ Χαμ είναι αυτή… Άσχετα με το ότι θα μπορούσαν να φωνάξουν εκτάκτως τον Φρανκ Λαμπάρντ για να παίξει κόντρα στα «σφυριά». Μπορεί ο άγγλος σούπερ σταρ να πέρασε από τη Γουέστ Χαμ, αλλά είναι τόσο πολύ… δεμένος με την ομάδα σε σημείο να τη μισεί θανάσιμα αλλά και να εύχεται να καταστραφεί.
Η τιμή… τιμή δεν έχει (2)
Ως επέκταση του παραπάνω κειμένου. Τα μέλη της διοίκησης του μπασκετικού Άρη δεν είναι ικανοποιημένα από την κίνηση των εισιτηρίων διαρκείας. Τι περίμεναν δηλαδή; Με τις τιμές που έβαλαν και τις μεταγραφές που έκαναν, δεν θα μπορούσαν να είχαν διαφορετική εξέλιξη τα πράγματα. Αρχικά έλεγαν ότι ήθελαν να διαθέσουν 4.000 διαρκείας, πλέον κάνουν λόγο για 2.000 και πάει λέγοντας. Οι τιμές των εισιτηρίων διαρκείας του Άρη είναι ίδιες με αυτές του Ολυμπιακού. Ο Άρης δαπάνησε κάτι περισσότερο από δύο εκατομμύρια ευρώ για να κάνει ομάδα, όσο κόστισε δηλαδή ένας παίκτης (Ματσιγιάουσκας) του Ολυμπιακού.
Ο μεν Άρης στοχεύει στην τρίτη θέση στο ελληνικό πρωτάθλημα και μια καλή πορεία στην Ευρωλίγκα, ο δε Ολυμπιακός θέλει να κατακτήσει τα πάντα. Η Ελλάδα λοιπόν είναι η μοναδική χώρα στην οποία δεν ισχύει ο θεμελιώδης νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Ό,τι θέλει ο καθένας κάνει. Ο Άρης αιτιολόγησε τις τιμές των εισιτηρίων διαρκείας, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τη συμμετοχή της ομάδας στην Ευρωλίγκα. Μα, δεν είναι λογική αυτή. Δεν μπορεί μια ομάδα με μπάτζετ δύο εκατομμυρίων ευρώ να πουλάει ένα μέτριο προϊόν στην ίδια τιμή μ’ έναν σύλλογο που έχει τουλάχιστον επτά φορές καλύτερη ποιότητα. Και η αδιαφορία του κόσμου αποτελεί τη φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων.