Επικαιρότητα
1 Η ανθρωπιστική τραγωδία στη Μέση Ανατολή έχει δικαιολογημένα προσελκύσει την προσοχή και την απογοήτευση της κοινής γνώμης, αλλά δεν είναι η μοναδική τραγωδία στον πλανήτη μας. Υπό άλλη μορφή και με διαφορετικά αίτια εμφανίζεται και στην ταλαίπωρη Αφρική. Πείνα και δίψα, αρρώστιες και AIDS και εμφύλιοι πόλεμοι προκαλούν εκεί ανθρωπιστικές καταστροφές με χιλιάδες θύματα. Και όμως αυτή η τραγωδία περνάει απαρατήρητη, δεν κλέβει τα φώτα της δημοσιότητας, δεν φαίνεται να συγκινεί στον βαθμό που θα έπρεπε τη διεθνή κοινότητα. «Φτωχός άγιος, κερί δεν έχει». Ωστόσο, υπάρχουν μερικοί που δείχνουν ιδιαίτερη ευαισθησία στο δράμα των αφρικανικών χωρών. Η περσινή εκστρατεία για την ανακούφιση των δύσμοιρων Αφρικανών με τον πομπώδη τίτλο «καταστήστε τη φτώχεια ιστορία» δεν ήταν τίποτε περισσότερο παρά μια προσπάθεια να χορτάσουν με λόγια τους εξαθλιωμένους πληθυσμούς της Αφρικής. Και αντί η φτώχεια να περάσει στην ιστορία και να αρχίσει να αποτελεί παρελθόν, πέρασε στην ιστορία η «εκστρατεία» εναντίον της. Για να εδραιωθεί η πεποίθηση πολλών ότι τα πλούσια κράτη ποτέ δεν θα ενδιαφερθούν σοβαρά να βοηθήσουν ώστε οι φτωχές χώρες να βγουν από την φτώχεια τους. Όχι μόνο στην Αφρική αλλά σε όλο τον πλανήτη. Όλοι ενδιαφέρονται για τη δική τους ευημερία, έστω και αν την κλέβουν από τους άλλους. Η τραγωδία της Αφρικής δεν οφείλεται στην έλλειψη πλουτοπαραγωγικών πόρων. Η αξιοποίηση του πλούτου της προς όφελος των κατοίκων της λείπει. Τα αίτια της αφρικανικής ανθρωπιστικής τραγωδίας είναι πολλά και γνωστά. Είναι πρώτα η βαριά κληρονομιά της. Σκλαβιά, αποικιοκρατία, κτηνώδης εκμετάλλευση από τους Ευρωπαίους, εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ήταν αυτά που γεύτηκαν οι Αφρικανοί. Και τώρα ασταθή κράτη, εμφύλιοι πόλεμοι, επεμβάσεις των ισχυρών δυνάμεων, διεφθαρμένες κυβερνήσεις που αντάμα με τους εμπόρους (Ευρωπαίους και μη) τσεπώνουν τον πλούτο της χώρας τους. Ανύπαρκτα τα έργα υποδομής, ανύπαρκτη η εκπαίδευση και η στοιχειώδης έστω υγειονομική περίθαλψη και ανύπαρκτος και εύκολα εξαγοράσιμος κρατικός μηχανισμός. Η διαφθορά σε όλο της το μεγαλείο! Τα αίτια της δυστυχίας της Αφρικής δεν είναι οικονομικά. Είναι πρωτίστως πολιτικά. Και έχουν να κάνουν και με την «εισαγόμενη» διαφθορά. Κάποιοι ισχυροί παράγοντες θέλουν διαιώνιση της διαφθοράς και της δυστυχίας των πληθυσμών, γιατί μόνο με τέτοιες καταστάσεις εξυπηρετούνται με άνετο τρόπο τα όποια συμφέροντά τους. Η αποικιοκρατία εκσυγχρονίστηκε και απέκτησε καινούργια πλοκάμια.
2 Ποιος δεν θυμάται τη βιβλική καταστροφή στην Ινδονησία μετά τον τρομερό σεισμό και το τσουνάμι που επακολούθησε; Η παγκόσμια κοινή γνώμη και οι κυβερνήσεις των περισσοτέρων χωρών έσπευσαν τότε να δηλώσουν συμμετοχή στις δαπάνες για την ανακούφιση των θυμάτων και την ανοικοδόμηση των περιοχών που επλήγησαν. Διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις και φιλανθρωπικοί σύλλογοι συνέλεξαν σημαντικά ποσά από την πρόθυμη συμμετοχή του κοινού στους εράνους. Είχε τότε ανακοινωθεί ότι οι ξένες κυβερνήσεις και οι ΜΚΟ θα διέθεταν για την ανοικοδόμηση των περιοχών της Ινδονησίας, που επλήγη περισσότερο από το τσουνάμι, 8,5 δισ. δολάρια. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Παγκόσμιας Τράπεζας, μέχρι τώρα έχει δαπανηθεί μόνον 1,5 δισ. δολάρια, ενώ δεν είναι βέβαιο ότι τα χρήματα αυτά δαπανήθηκαν σωστά. Πολλά από τα καινούργια σπίτια που φτιάχτηκαν για να δοθούν στους άστεγους κατεδαφίστηκαν ως ακατάλληλα και ανασφαλή. Πάντως, μέχρι σήμερα έχουν κατασκευαστεί περίπου 25.000 καινούργια σπίτια, ενώ ο προγραμματισμός, όπως αναφέρει η αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ, ήταν να κατασκευαστούν 120.000 σπίτια (δηλαδή εκτελέστηκε το 20% του προγράμματος), πολλά από τα οποία είναι ακατάλληλα και ακατοίκητα και τελούν υπό κατεδάφιση. Εξάλλου, η οργάνωση «Συμμαχία για την αξιολόγηση του τσουνάμι», που παρακολουθεί τις ενέργειες για την αποκατάσταση των πληγέντων και στην οποία συμμετέχουν εκπρόσωποι του ΟΗΕ, κυβερνήσεων και ΜΚΟ και τελεί υπό την καθοδήγηση του Μπιλ Κλίντον (όψιμος… ανθρωπιστής ο τέως αμερικανός Πρόεδρος!), στην έκθεσή της σημειώνει ότι οι περισσότερες ανθρωπιστικές οργανώσεις αρκέστηκαν στο να προβάλουν το «έργο» τους και να επαινέσουν εαυτούς, ενώ δεν έδωσαν ποτέ ανάλυση των σχετικών δαπανών τους. Δηλαδή, με κομψά λόγια, η έκθεση μας λέει ότι οι υπεύθυνοι των ΜΚΟ πήγαν, είδαν, φωτογραφήθηκαν (ενδεχομένως αγκαλιά με κανένα δύστυχο παιδάκι) και απήλθαν. Και μετά την επιστροφή τους στη χώρα τους, «κατάκοποι» από τη σκληρή δουλειά, ανακοινώνουν στα μέλη της οργάνωσης και στους δωρητές τη συμμετοχή τους στην τεράστια προσπάθεια αποκατάστασης των πληγέντων. Πάντως, εκπρόσωπος της ινδονησιακής κυβέρνησης δήλωσε ότι «η ύπαρξη τόσο πολλών χρημάτων έκανε τις οργανώσεις να θεωρήσουν ότι μπορούσαν να αναλάβουν προγράμματα ανοικοδόμησης χωρίς να έχουν την κατάλληλη εμπειρία». Προσοχή λοιπόν πού θα δίνετε τον οβολό σας για τους πληγέντες Λιβανέζους και Παλαιστίνιους.