«ΤΡΙΑ ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΚΑΘΟΝΤΑΝ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ» ΜΙΛΟΥΝ, ΛΑΛΟΥΝ, ΠΕΤΟΥΝ ΚΙ ΑΠΟ ΜΥΑΛΟ ΟΥΤΕ ΔΡΑΜΙ

Το ‘να τό λέγαν Κωνσταντή
Γεώργιο τό άλλο
τό τρίτο τό μικρότερο
μπορεί και… Παπαγάλο.

Ολονυχτίς κι ολημερίς
τά έρμα τραγουδούσαν
στό «κέντρο» που δουλεύανε
εις τήν Βουλή πού ζούσαν.

Τραγούδια πόνου λέγανε
μέ σπαραγμό καρδίας
ευαίσθητα, καλόγνωμα
όπως εις τάς κηδείας.

Καί δίπλα μύριοι συγγενείς
μετά παπαδαρίου
έκυπταν καί λυγίζανε
ως γέφυρα τού Ρίου.
Διότι τό Ρίο κλείνεται
(η γενική τού Ρίου)
νά! όπως λέμε η Ελλάς
εις θέσιν πρατηΡίου.

Ουδέ Αντιγόνη έφτασε
ποτέ σε τόσο δάκρυ
Οιδίπους δέν υπέφερε
εις τού ντουνιά τά μάκρη

… όσο αυτή η Σύναξη
στήν ποταμίσια όχθη
πού για εμάς νοιαζότανε
καί γιά εμάς εμώχθη.

Έτσι νομίζαμε οι τραυλοί
κι έτσι μάς λιβανίζαν,
οποίο λάθος κάναμε
γι’ αυτούς πού μάς ξαφρίζαν.

Γιατί όλα τούτα τά πουλιά
εις το πουλί μάς γράφαν
κι απ’ τόν Πιλάτο φεύγαμε
και πηαίναμε στον Κιάφαν.

Τρία πουλάκια κάθονταν
επάνω στήν ουρά τους
και κλαίγανε όχι γιά εμάς
αλλά απ’ την χαρά τους.

Κι όλο κυλούσε ο ποταμός
κι οι χρόνοι μας περνούσαν
κι εκεί αυτά… λαλούσανε
κι αγρίως μάς πηδούσαν.

Ώσπου κι έγινε εθισμός
το άσμα καί ο πήδος
κι από ανθρώποι γίναμε
νέων βατράχων είδος.

Αυτός ο νέος άνθρωπος
-είδος Νεαντερτάλις-
πού στήθηκε στά δύο του
μ’ ένα ραβδί υπό μάλης
.… ήταν αυτό πού ήθελαν
και θέλουνε ακόμα
ο κάθε βλάκας υπουργός
το κάθε ζέχνον κόμμα.

Κι ιδού τό φώς το ελληνικό
έγινε σκοτεινάγρα
και σκουντουφλάμε όλοι μας
εις τήν τού άρτου άγρα.

Τρία πουλάκια κάθονταν
και κάθονται εισέτι
και ξύνουνε τα τρία τους
κι άντε… πολλά τά έτη.

Τής μοναξιάς τό έρεβος
και τήν φτωχοφοβία
τά ζεί το Έθνος των πτηνών
μέ απειλή καί βία.

Καθότι υποκρύπτεται
κάτωθι τών ασμάτων
ύπουλος, άνισος εχτρός
καί πλήθος μιασμάτων.

Όστις διαθέτει νόησιν
όπως οι εργολάβοι
ξέρει τι πάει νά πεί «πουλί»
κι αυτός θά καταλάβει.

Οι άλλοι, οι υπόλοιποι
θ’ αλείφουνε με λάδι
τα τρία πουλιά πού κάθονται
και άδουν γιά τόν Άδη.
…………………………………………
Υπάρχουν πολλών ειδών πουλιά.
Θα αναφέρω τα τρία
επικρατέστερα: Τα ωδικά, τα κυνηγετικά (γερακοειδή) και εκείνα
που έχουν οι άνθρωποι στα σκέλια τους. Τα πλέον επικίνδυνα είναι
τα ωδικά, που τραγουδούν και παραπλανούν. Όσο για εκείνα των
ανθρώπων… ως τέκνα του Αυνάν δείτε Παλαιά Διαθήκη, Γένεση.