Ο «Νέος Χάρτης» του Ηγεμόνα
Η «αυτοάμυνα» του Ισραήλ, οι «επιθέσεις» της Χεζμπολάχ, η επικράτηση της Χαμάς στην Παλαιστίνη, οι «απαγωγές» των στρατιωτών μοιάζουν ως πρόχειρες δικαιολογίες ή ως αφελή επιχειρήματα που υποκρύπτουν μια ευρύτερη στρατηγική που εφαρμόζεται στον ένα ή στον άλλο βαθμό από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ εδώ και πολλά χρόνια.
Τι περιέχει το δόγμα αυτό; Τη «λογική» ότι το Ισραήλ θα επιβιώνει μέσω της σύγκρουσης και της βίαιας υποταγής των γειτόνων του.Και αυτή η στρατηγική, «της επιβίωσης διά της σύγκρουσης», εναρμονίζεται πλήρως με την ηγεμονική στρατηγική που εφαρμόζουν τις δύο τελευταίες δεκαετίες οι ΗΠΑ.Ότι δηλαδή η ανισορροπία στις διεθνείς σχέσεις και η διηνεκής επιβεβαίωση της απόλυτης ηγεμονίας των ΗΠΑ αποτελεί μια νέα ιστορική πραγματικότητα που εντάσσει τα υπόλοιπα κράτη και τους επι μέρους «συνασπισμούς» σε μια οιονεί υποδεέστερη μοίρα στους παγκόσμιους συσχετισμούς.
Η επιβεβαίωση της απόλυτης ηγεμονίας (Imperium) των ΗΠΑ δεν χρειάζεται λογικά επιχειρήματα και πολιτικές ερμηνείες: Συντελείται μέσα από τις πολεμικές επεμβάσεις, τους βομβαρδισμούς, τις συρράξεις. Ο «εχθρός» είναι άλλοτε η «τρομοκρατία», άλλοτε ένα έθνος-κράτος μη αρεστό στον «ηγεμόνα» (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, και μελλοντικώς Ιράν, Συρία, βόρεα Κορέα κ.λπ.), άλλοτε οι ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών…
Η ηγεμονία δεν χρειάζεται δικαιολογίες και επιχειρήματα. Επιβάλλεται αυτονόητα διά της ισχύος… Από την ίδρυσή του το Ισραήλ καθόρισε τους στόχους του: Την επιβίωσή του σ’ ένα περιβάλλον που συγκροτείται από «εχθρούς» τους οποίους και θα έπρεπε να εξοντώσει ή να υποτάξει. Ο «πόλεμος-αστραπή» του 1967, που συνοδεύθηκε με την κατάκτηση εδαφών, ένα τμήμα των οποίων (υψώματα του Γκολάν) παραμένει ακόμα στην κατοχή του Ισραήλ, έκφρασε με τον πιο στυγνό τρόπο αυτή τη λογική.
Το «διαρκές έγκλημα» όμως του Ισραήλ αφορά τους Παλαιστίνιους. Επί πολλές δεκαετίες εξοντώνει, ταλαιπωρεί, επιχειρεί να ευτελίσει έναν ολόκληρο λαό, στερώντας του το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, της συγκρότησης ενός κράτους που θα δώσει εθνική και πολιτική ταυτότητα στον Παλαιστινιακό λαό.
Το Ισραήλ «αυτοσυγκροτήθηκε», αυτοσυστάθηκε, ως πολεμικό κράτος, οργανώθηκε σε μια πολεμικού τύπου κοινωνία. Η επιθετικότητα και η περιφρόνηση του «άλλου» αποτελεί, δυστυχώς, ουσιαστικό στοιχείο της δημιουργίας του ως κράτους. Έχοντας μια προφανή υπεροπλία έναντι των γειτονικών λαών και κρατών, δεν δίστασε ποτέ να χρησιμοποιήσει την υπεροπλία αυτή απέναντι στους αμάχους. Οι ποταμοί αίματος των αθώων στα στρατόπεδα των παλαιστινίων προσφύγων Σάμπρα και Σατίλα που έρρευσαν πριν από 20 χρόνια αποτελούν μνημείο απανθρωπισμού και σκληρότητας, που μόνο με τα εγκλήματα του ναζισμού και του φασισμού μπορεί να συγκριθεί…
Η «νέα» Μέση Ανατολή που οραματίζεται η Κοντολίζα Ράις είναι το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα της στρατηγικής της σύγκρουσης και της εξόντωσης των αδυνάτων, των «μη πρόθυμων», των όσων αντιστέκονται στον Ηγεμόνα και στους «παράκλητούς» του:Μέσα από μία συνεχή διαδικασία πολεμικής σύγκρουσης η εξόντωση κάθε εστίας αντίστασης, η ισοπέδωση κάθε αντίθετης βούλησης και η δημιουργία ενός «νέου χάρτη» της Μέσης Ανατολής, με πιθανή τροποποίηση των συνόρων. Ενός «νέου χάρτη»που θα περιλαμβάνει κράτη και ηγέτες πλήρως «εναρμονισμένους» με τη βούληση των ΗΠΑ και πειθήνιους «συμμάχους» του Ισραήλ.
Στη Μέση Ανατολή οι ηγεμονικές δυνάμεις και οι σύμμαχοί τους δεν ανοίγουν πολεμικά μέτωπα, επειδή «πρέπει» να νικήσουν συγκεκριμένους εχθρούς που τους απειλούν, αλλά επειδή ακριβώς η πολεμική σύγκρουση και η επιβολή τούς παρέχει την ευκαιρία να αποδείξουν στην παγκόσμια κοινότητα, αλλά και στον «εαυτό» τους, την ισχύ και την αναγκαιότητά τους.
Οι πολεμικές συγκρούσεις, συνεπώς, δεν προωθούν απλώς κάποια γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Αποκτούν μια ιδιαίτερη συμβολική-ιδεολογική σημασία που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Ηγεμονίας τους, και της αποδοχής της Ηγεμονίας αυτής από τους άλλους λαούς. Όπως επισημαίνει ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσουκαλάς (Ειρήνη και Πόλεμος) «έτσι μπορούν να εξηγηθούν όλες εκείνες οι ένοπλες παρεμβάσεις που δεν φαίνεται να υπακούουν σε καμιά άλλη σκοπιμότητα εκτός από την υπέρμετρη εμμονή σε έναν ανοριοθέτητο ηγεμονικό παραδειγματισμό».
Υποταγμένοι σ’ αυτή την Ηγεμονία και άβουλοι οι σύγχρονοι ηγέτες αρκούνται σε ευχολόγια και προτροπέςγια «κατάπαυση των εχθροπραξιών»,για την ειρηνευτική παρέμβαση του ΟΗΕ κ.λπ., κ.λπ. ….
Στην πολιτική όμως είναι αναγκαία τόσο η βούληση όσο και η ισχύς που θα επιβάλλει τη βούληση αυτή. Δυστυχώς, οι ηγέτες σήμερα δεν διαθέτουν ούτε βούληση ούτε ισχύ.Γι αυτό ας μην περιμένουμε πολλά από «διεθνείς συνδιασκέψεις» και ειρηνόφιλες προτροπές. Όσο αυτή η Ηγεμονία δεν αμφισβητείται σοβαρά, οι λαοί-στόχοι θα ζουν υπό το κράτος της σύγκρουσης και της απειλής. Με μόνο «όπλο» την αντίστασή τους και την προσδοκία για ότι θα «γυρίσει ο τροχός της Ιστορίας», και θα ξεφύγουμε από τον -τεχνολογικά προηγμένο- Μεσαίωνα που βιώνουμε σήμερα.