Διπλή αδειοδότηση με προβλήματα
Και μπορεί μεν ο υπουργός να δηλώνει ότι θέλει να είναι άμεση η διαδικασία, αλλά οι ως τώρα κινήσεις και κυρίως η αλληλογραφία με το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης αποκαλύπτουν πως υπάρχουν άγνοια, προβληματική επικοινωνία και διαμορφωμένα συμφέροντα.
Σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις των ιδιοκτητών και της πολιτικής εξουσίας ο Θ. Ρουσόπουλος κινδυνεύει όχι μόνο να μη δώσει άδειες ή να συμπέσουν αυτές με τις εκλογές, αλλά και να μεταφέρει την παθογένεια στην ψηφιακή εποχή, καθώς για μία ακόμη φορά όλοι κοιτούν να περιγράψουν το χαοτικό παρόν, διασφαλίζοντας τα συμφέροντά τους, χωρίς κανείς να κοιτάει το μέλλον που έρχεται.
Κανονικά η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει ήδη προχωρήσει στην ψηφιακή τηλεόραση, έστω και μέσω του πιλοτικού σχεδίου της ΕΡΤ. Η πραγματικότητα βέβαια είναι διαφορετική, γι’ αυτό και υπάρχει ο φόβος ότι μπορεί όντως το καλοκαίρι του 2007 οι τηλεοπτικοί σταθμοί να πάρουν αναλογικές και ψηφιακές άδειες. Τις δεύτερες όμως δεν θα μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν, γιατί πολύ απλά υπάρχει χαμηλή διείσδυση των αποκωδικοποιητών.
Αυτά είναι μελλοντικά ζητήματα, υπάρχουν όμως και τα τρέχοντα. Από τις 30 Ιουνίου λοιπόν οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί λειτουργούν χωρίς άδειες ή έστω στο κενό, αφού έληξε η παράταση που είχε δώσει η πολιτεία και δεν ανανεώθηκε.
Εξίσου σημαντικό ζήτημα είναι η κρίση για τα τέσσερα μέλη του ΕΣΡ. Είναι βέβαιο πως κυρίως ο Ι. Λασκαρίδης θέλει να παραμείνει στη θέση του και ίσως τελικά το πετύχει εξαιτίας των ισορροπιών. Το ίδιο επιδιώκει και η Ε. Δεμίρη, ενώ υπάρχουν ακόμη οι θέσεις των Δ. Χαραλάμπη και Γ. Παπακώστα. Τον πρώτο ρόλο έχει η Βουλή, όπου ρυθμιστικός παράγοντας είναι ο Α. Κακλαμάνης.
Ο τέως πρόεδρος της Βουλής είναι από τους σκληρούς επικριτές των ΜΜΕ, έχοντας δίκιο στις περισσότερες απόψεις, και στο παρελθόν προσπάθησε σκληρά για τη συγκρότηση του σημερινού συμβουλίου και για την τοποθέτηση ορισμένων προσώπων.
Όμως ο πολιτικός στόχος του περιορισμού της ισχύος και της ασυδοσίας των ΜΜΕ δεν φαίνεται να επιτεύχθηκε, εξαιτίας του εξοστρακισμού του συμβουλίου στη διαδικασία έκδοσης των πιστοποιητικών διαφάνειας (υπέρ ιδιοκτητών ΜΜΕ και εργολάβων-προμηθευτών του Δημοσίου) και στον περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης (υποθέσεις Ψαριανού-Best, Παπακαλιάτη-Mega και Βερύκιου-Alpha). Η εκτίμηση της στήλης είναι πως ίσως αυτή τη φορά κριτήριο εκτός από την εντιμότητα θα πρέπει να είναι και η γνώση του πολιτικού πεδίου της επικοινωνίας.