Για μια οικονομία ΧΩΡΙΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑ;
Οι συγκεκριμένοι «διαχειριστές εξουσίας», είτε ελαυνόμενοι από την «ιδεολογία των αποστράτων» – προπατορικό αμάρτημα της Ρηγίλλης- είτε κατ’ ιδικήν των χρησιμοθηρική ερμηνεία του όρου «μεσαίος χώρος», καθίστανται ευάλωτοι στην οσφυοκαμψία των «καρεκλοκενταύρων» και ρέπουν στην προσαρμογή της δράσης τους προς την παλαιο-οθωμανική τακτική του «γενιτσαρισμού». Είτε, τέλος, κυριαρχούμενοι από την απρόσμενη και παρ’ ελπίδα «άνοδο» από τη μετριότητα στη «διαχείριση εξουσίας» καθίστανται αλαζόνες και σπουδαρχίδες!
Οι διακηρύξεις του κ. Καραμανλή και η προσπάθειά του να μετακινήσει το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας από τον συντηρητισμό στον κοινωνικό φιλελευθερισμό του κεντρώου χώρου απειλούνται αμέσως από τη μετριότητα και τη σπουδαρχία των στελεχών στα οποία εκχώρησε «μέρισμα εξουσίας», και δη ανεξέλεγκτης!
Το πνεύμα, λοιπόν, του κ. Καραμανλή πρόθυμο, το κόμμα ασθενές για την αποδοχή ιδεολογικών νεωτερισμών και εξορκισμό της αντίληψης ταύτισης «κράτους-κόμματος»!
Η σκέψη της Ρηγίλλης είναι υποταγμένη στον χρόνο! Το «υπνώττον κράτος της Δεξιάς» αναδύεται από τη χειμέρια νάρκη της Μεταπολίτευσης και επαναπροβάλλει το ιδεολογικό του πιστεύω: Οι νόμοι, η εξουσία, το κράτος, πρέπει να προκαλούν τον φόβο και η σκιά τους να πέφτει βαριά πάνω στις καρδιές των ανθρώπων!
Η διαχείριση της οικονομικής πολιτικής προβάλλει στοιχεία ανελληνισμού και διακινείται μακράν του σχήματος παράδοση-εκσυγχρονισμός -χαρακτηριστικό στοιχείο της ελληνικής οικονομικής σκέψης και πρακτικής από τη διαμόρφωση του νεοελληνικού κράτους- και υπό το πρόσχημα «υπέρβασης των τάσεων που συντηρούν τις αδράνειες της ελληνικής κοινωνίας» επιδιώκεται η βίαιη ανατροπή του κοινωνικού κράτους σε πλήρη περιφρόνηση της ανάγκης η οικονομική πολιτική να διακινείται σε ένα κλίμα καθολικής αποδοχής consensus!
Οι αναλύσεις και η πρακτική της οικονομικής πολιτικής του αγγλοτραφούς καθηγητή κ. Γ. Αλογοσκούφη με μια ισχυρή δόση αλαζονείας δεν απαντά πειστικά στα βασικά ερωτήματα της Κοινωνίας των Πολιτών για τις αιτίες της δημοσιονομικής κρίσης των ημερών μας, πώς καθορίζονται οι δημόσιες ανάγκες και πώς ικανοποιούνται.
Παράλληλα ο καθηγητής κ. Αλογοσκούφης, κύριος εμπνευστής της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, παρακάμπτει με υπεροπτικό τρόπο την κοινής αποδοχής αρχή ότι ο κρατικός προϋπολογισμός δεν είναι απλώς ένα σχέδιο αριθμητικών πράξεων, αλλά ένας κοινωνικοπολιτικός σχεδιασμός για την προώθηση της ευημερίας του συνόλου και μάλιστα των οικονομικώς ασθενέστερων στρωμάτων του λαού.
Βεβαίως ουδείς, και χωρίς να κατέχει τους τίτλους οικονομικών σπουδών του καθηγητή κ. Αλογοσκούφη, παραβλέπει το «αξίωμα» ότι κάθε κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα είναι σε τελευταία ανάλυση, δημοσιονομικό, αλλά δεν διαβλέπει τη θεραπεία του στην «αβάσταχτη φορολογική πίεση», η οποία οδηγεί σε αλυσιδωτές κοινωνικές εκρήξεις.
Η τακτική της «απαλλοτρίωσης του κοινωνικού κράτους» από την ιδιωτική πρωτοβουλία προς όφελός της, υπό τον εύηχο όρο «οικονομία της Αγοράς», αποτελεί άραγε «διέξοδο στα αδιέξοδα»;
Ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ένας από τους «πατέρες της οικονομικής σκέψης», ο Rudolf Goldscheid, διδάσκει ότι «το απαλλοτριωμένο κράτος, αποδυναμωμένο από τις δυνάμεις της Αγοράς, ούτε τα δημοσιονομικά του καθήκοντα είναι σε θέση να εκπληρώσει ούτε πολύ περισσότερο να επιτύχει οικονομική δικαιοσύνη και αποτελεσματικότητα».
Η κυβερνητική οικονομική πολιτική, όπως εκφράζεται από τον καθηγητή κ. Αλογοσκούφη, με την τακτική του «απαλλοτριωμένου κράτους από τις δυνάμεις της Αγοράς», διακινείται μακράν ακόμη και όσων δίδαξε ο εκ των πατριαρχών της ελληνικής οικονομικής σκέψης, ο Ηλίας Ζέγγελης, που προσδιόριζε στις δημοσιονομικές αναλύσεις του την έννοια του φορολογικού κράτους:
«Εν τη νυν εποχή ου μόνον δεν δύναται να νοηθεί Πολιτεία άνευ φόρων, αλλά και το χαρακτηρίζον την νέαν Πολιτεία είναι ο φόρος. Ο φόρος είναι ο ατμός ο θέτων εις κίνησιν την βαρείαν πολιτειακήν μηχανήν…»
Βεβαίως, ο Ηλίας Ζέγγελης έσπευδε να διευκρινίσει πως κατανοούσε το «φορολογικό κράτος» και τη διαχείριση των φορολογικών εσόδων: Δημιουργία αξιόμαχων Ενόπλων Δυνάμεων, υψηλού επιπέδου Δικαστικό σύστημα, αύξηση της εθνικής παραγωγής, με την ενίσχυση της δημόσιας εκπαίδευσης και την εκτέλεση έργων υποδομής.
Ο ίδιος εξόρκιζε κάθε προσπάθεια δημόσιου δανεισμού, τακτική την οποία θεωρούσε «καταδικαστέα ενέργεια», που κατά τη διατύπωσή του «είναι η φαγέδαινα των προϋπολογισμών…» και απορροφούν το σημαντικότερο μέρος των πόρων του κράτους.
Το σχήμα Παράδοση – Εκσυγχρονισμός να νομισθεί terra incognita για τον αγγλοτραφή καθηγητή κ. Γ. Αλογοσκούφη;