Αφήστε τον καναπέ

Εμείς, από την ιστορική παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια στην εκδήλωση για την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας θα κρατήσουμε πρωτίστως την έκκληση που απηύθυνε στους πολίτες να συμμετέχουν στα κοινά.

Χρειάζεται ενεργούς πολίτες η Δημοκρατία για να λειτουργήσει, είπε. Και πρόσθεσε: «Η αποστασιοποίηση των πολιτών από τα κοινά είναι μια από τις μεγαλύτερες απειλές για τη Δημοκρατία σήμερα!».

Έχει απόλυτο δίκιο ο Αρχηγός του Κράτους. Είναι μια από τις κύριες αιτίες της σημερινής εικόνας της χώρας, που όλοι αποκηρύσσουμε και καταγγέλλουμε, μόνο που συνεργοί σ’ αυτή την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί είμαστε εμείς.

Η διαφθορά δεν γεννιέται από μόνη της. Χρειάζεται και ο πολίτης να συναινέσει.

Ακόμη και να δελεάσει, για να πετύχει κάποια παρανομία, ή να προσφέρει για να ‘χει κάποια ιδιαίτερη εξυπηρέτηση ή… καλύτερη προσοχή από τον γιατρό.

Αν ο πολίτης αντισταθεί στον εκβιασμό και τον καταγγείλει, αν διαμαρτυρηθεί για τον μανάβη που τον κλέβει, τον ταβερνιάρη που του προσφέρει βρώμικο φαγητό ή τον ταξιτζή που τον ληστεύει, τον αστυνομικό που τ’ αρπάζει ή καλύπτει τον νονό και τον έμπορο ναρκωτικών, τότε ασφαλώς η διαφθορά δεν θα ‘ναι ο κανόνας…

Και βέβαια όσο περισσότεροι πολίτες συμμετέχουν στα κοινά και έχουν ενεργό συμμετοχή στα της πόλης τους και κατ’ επέκταση στα της χώρας τους, τότε και θα μπορούν να διεκδικούν και θα τους μετράει η ΚΑΘΕ εξουσία, που θα ξέρει ότι αποφάσεις παράλογες και αντιλαϊκές δεν θα είναι εύκολο να περάσουν.

Σήμερα από τον αναπαυτικό καναπέ μας ζητάμε τα πάντα από τους άλλους, κάνουμε κριτική, κατηγορώντας τον δήμαρχο γιατί δεν μάζεψε τα σκουπίδια

έξω από το σπίτι μας, τον νομάρχη γιατί δεν φτιάχνει τον δρόμο μας, τον βουλευτή γιατί δεν μας σβήνει τις κλήσεις, τους υπουργούς γιατί υπάρχει αναδουλειά, τον πρωθυπουργό γιατί δεν μας λύνει τα προβλήματά μας. Και βέβαια όλους τους λέμε κλέφτες.

Αυτή είναι η εύκολη λύση. Που δεν έχει και κόστος.

Τα ψάλλουμε και είμαστε ικανοποιημένοι. Όμως τώρα που η κατάσταση έχει φθάσει στο αμήν, ας σκεφθούμε ότι κι εμείς έχουμε υποχρεώσεις και ευθύνες απέναντι στον τόπο μας. Ζητάμε, και σωστά κάνουμε, διερωτήθηκε όμως κανείς από εμάς που φωνάζουμε τι εμείς έχουμε προσφέρει στον τόπο μας;

Ώρα είναι να σηκώσουμε τα μανίκια και ν’ αναμειχθούμε στα κοινά, αν θέλουμε ν’ αλλάξουμε τα πράγματα. Και είναι βέβαιο ότι το μπορούμε…

Αλλιώς, ας μην κλαψουρίζουμε…

Είμαστε άξιοι αυτών που με τη δική μας σιωπή φτιάξαμε…