Οι παρακαταθήκες
Ελλάδα και Κύπρος μπορεί να είναι δύο ανεξάρτητα κράτη, αλλά ο Ελληνισμός είναι ένας, ενιαίος και αδιαίρετος και σήμερα και στην ιστορική διαδρομή του. Και ο πολιτισμός του είναι πολιτισμός χωρίς σύνορα. Αυτό το ενιαίο και το αδιαίρετο του Ελληνισμού κάποιοι επιδιώκουν να το διασπάσουν. Όμως αυτό θα είναι απαρχή εθνικού ολέθρου. Θα βρεθούν οι μοιραίοι για να ανοίξουν τη νέα Κερκόπορτα; Ευχόμαστε πως όχι.
Όλα δείχνουν πως είμαστε μπροστά σε μια νέα φάση κατά την οποία ενορχηστρώνονται οι πιέσεις του αμερικανού κυρίως παράγοντα στην Κύπρο και την Ελλάδα. Και αξιοποιώντας περιστάσεις, καταστάσεις και συγκυρίες, ζητούν νέες υποχωρήσεις. Είναι εξωφρενικό. Αντί να καλείται η Τουρκία να ανταποκριθεί στις συμβατικές της υποχρεώσεις, στις δεσμεύσεις της, τους όρους οι οποίοι της έχουν τεθεί από την ΕΕ, για τον περαιτέρω ευρωπαϊκό της βηματισμό, ακόμα και η ΕΕ να εγκαταλείψουν εκείνους τους όρους που έχουν θέσει στην Τουρκία. Και αυτά προς δόξαν της διεθνούς νομιμότητας των επιμέρους συνθηκών της ΕΕ και Τουρκίας. Είναι προφανές ότι η Τουρκία, στηριζόμενη στον αμερικανοβρετανικό παράγοντα και όχι μόνο, επιβάλλει τους δικούς της όρους στην ΕΕ. Μπροστά σε αυτά τα νέα δεδομένα, είναι ανάγκη να χαραχτεί μια νέα εθνική στρατηγική βασισμένη στο ανυποχώρητο, των εθνικών μας θέσεων. Κανείς δεν δικαιούται να απεμπολήσει κυριαρχικά μας δικαιώματα. Φτάνει πια. Οι πολιτικές ηγεσίες, κυβερνώσες και μέλλουσες να κυβερνήσουν, οφείλουν να αρθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων και να πάρουν γενναίες αποφάσεις. Υπενθυμίζουμε δύο παραδείγματα:
α) Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, κάτω από εξαιρετικά δύσκολες εθνικές συνθήκες και στην εποχή του διπολισμού, όταν είδε τον σε βάρος της χώρας μας ρόλο της «συμμαχίας», δεν δίστασε να βγάλει τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
β) Ο Ανδρέας Παπανδρέου στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βόννη, το Δεκέμβριο του 1981 -μόλις ένα μήνα πρωθυπουργός- αρνήθηκε να υπογράψει το κοινό ανακοινωθέν, επειδή και τότε «η συμμαχία» δεν δεχόταν να γίνει μνεία του άρθρου 5 του καταστατικού, κατά το οποίο οι χώρες μέλη του ΝΑΤΟ οφείλουν να συνδράμουν το οποιοδήποτε μέλος δεχθεί απρόκλητη επίθεση από άλλο μέλος. Και αυτό σε δυσκολότερους καιρούς. Αυτές οι θέσεις που αποτελούν βαριές παρακαταθήκες για τους σημερινούς διαδόχους τους και ήταν εκείνες που έσωσαν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, αλλά και την ειρήνη. Τότε όμως, φαίνεται ότι υπήρχε εθνικό τσαγανό.
Κύριοι της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ενδοτισμός, η υποχωρητικότητα δεν διασφαλίζουν ούτε την εθνική μας αξιοπρέπεια ούτε την ειρήνη ούτε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Οδηγούν στην ταπείνωση, τον εξευτελισμό και τελικά στην αναμέτρηση με άνισους όρους. Γιατί η τουρκική βουλιμία δεν έχει κορεσμό, δεν έχει τέλος!
ΥΓ: Είναι μακριά νυχτωμένοι όσοι απεργάζονται σχέδια συγκυβέρνησης δύο ή περισσότερων κομμάτων για να «λύσουν» τα εθνικά θέματα (Κυπριακό, Αιγαίο, Σκόπια), επιμερίζοντας έτσι το πολιτικό κόστος. Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο.