Ο δικός μου… Πρόεδρος είναι καλύτερος.

Η «προεδρολογία» των δύο αρχηγών εξυπηρετεί την τακτική τους στα εθνικά θέματα, διαθέτει, ωστόσο, και στοιχεία μιας πολιτικής εσωτερικής κατανάλωσης στο πλαίσιο της «μάχης» για την επιρροή στον κεντρώο χώρο, εκεί όπου παραδοσιακά βρίσκεται και το κομμάτι των αναποφάσιστων ψηφοφόρων.

Ο Κώστας Καραμανλής επέλεξε, πριν από ενάμιση χρόνο, τον Κάρολο Παπούλια ως υποψήφιο για την Προεδρία της Δημοκρατίας αιφνιδιάζοντας το ΠΑΣΟΚ. Ένας Πρόεδρος σαρξ εκ της πασοκικής σαρκός και στενότατος φίλος και συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου δεν θα μπορούσε παρά να συγκινήσει τους ψηφοφόρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όπερ και εγένετο. Η διεισδυτικότητα του Καραμανλή στο ακροατήριο των παραδοσιακών ανδρεϊκών ψηφοφόρων ήταν και παραμένει σημαντική. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως πολλά στελέχη της παλαιάς φρουράς του κόμματος υποστηρίζουν: «ο Καραμανλής είναι πιο ανδρεϊκός από τον Γιώργο». Και δεν έχουν άδικο. Όταν ο σημερινός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κάνει κινήσει σε λογική «συνασπισμού» (π.χ Καράχασάν), προσπαθώντας να προσεγγίσει ένα πεπερασμένο και δύσκολα διεκδικήσιμο εκλογικό κοινό στον χώρο της κεντροαριστεράς, ο Καραμανλής δρα ηγεμονικά και επιχειρεί να εδραιώσει την κυριαρχία του στον χώρο του Κέντρου, «λεηλατώντας» κρίσιμα τμήματα της εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ.

Ο Κάρολος Παπούλιας δείχνει να αποδέχεται με ευχαρίστηση αυτή την προσέγγιση του πρωθυπουργού. Και γιατί όχι άλλωστε; Πρώτον, είναι γνωστό τοις πάσι πως συμφωνεί πολύ περισσότερο με τις απόψεις του Καραμανλή στα εθνικά θέματα (και δη στο Κυπριακό) απ΄ ό,τι με τις νεωτεριστικές αντιλήψεις του Γιώργου.

Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς πως ο Κάρολος Παπούλιας είχε και έχει απευθείας επικοινωνία με τον πρόεδρο της Κύπρου, Τάσσο Παπαδόπουλο, αλλά και τον πρώην υπουργό Εξωτερικών, Πέτρο Μολυβιάτη, και μπορεί να λειτουργήσει ως αντίβαρο στους χειρισμούς της Ντόρας Μπακογιάννη, που μάλλον κινείται σε συγκλίνουσα τροχιά με τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Κωστή Στεφανόπουλο.

Δεύτερον, ο Κάρολος Παπούλιας αισθάνεται πως ο Καραμανλής του αφήνει ανοικτό πεδίο δράσης στα θέματα αυτά, τα οποία κατέχει καλά. Όσοι δεν έχουν κοντή μνήμη θυμούνται πως οι σημαντικότερες παρεμβάσεις του Προέδρου ήταν μέχρι τώρα η αιφνίδια αποχώρησή του από την Αλβανία και η ματαίωση της συνάντησης με τον Σαλί Μπερίσα, όταν του έστησαν την προβοκάτσια με τους Τσάμηδες και οι πρόσφατες δηλώσεις του κατά της τακτικής της Άγκυρας από τη Σύμη. Και οι δύο κινήσεις έτυχαν της απόλυτης στήριξης του Μεγάρου Μαξίμου.

Έτσι, το δείπνο στην ψαροταβέρνα της Ραφήνας -και μάλιστα μετά συζύγων- ήρθε να «δέσει» ακόμα περισσότερο την αγαστή σχέση μεταξύ Καραμανλή και Παπούλια. Κάποιοι, μάλιστα, εισηγούνται στον πρωθυπουργό κι άλλες ανδρεϊκές κινήσεις (όπως η πρόσφατη με την επίσκεψη στην έκθεση για τα 10 χρόνια από τον θάνατο του Ανδρέα), με σκοπό να ενταθούν οι μετακινήσεις ψηφοφόρων από την ιστορική εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ προς το μόρφωμα της λαϊκής κεντροδεξιάς που έχουν συγκροτήσει το Μαξίμου και η Ρηγίλλης.

Δυστυχώς, ο Γιώργος αντιμετωπίζει με αμηχανία αυτές τις κινήσεις Καραμανλή. Η επιλογή του να ταυτιστεί με τις απόψεις του Κωστή Στεφανόπουλου ως προς τη Χάγη συνεχίζοντας την πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη και επικουρώντας τους χειρισμούς της Ντόρας αφήνει το ΠΑΣΟΚ πολιτικά ακάλυπτο έναντι των ιστορικών «εθνικών» καταβολών του. Ο Γιώργος μπορεί να προσβλέπει σε ένα πιο νεανικό (και χωρίς ισχυρές μνήμες) και απολιτίκ ακροατήριο, αλλά μένει πολιτικά μετέωρος και χάνει ευκαιρίες να υψώσει αντιπολιτευτικούς τόνους…