Κλωνοποίηση σε συνθήκες κομματικού εργαστηρίου…
Η γραφειοκρατία και η υποδούλωση του Συνδικαλιστικού Κινήματος στις κομματικές σκοπιμότητες δεν στιγματίζει μόνο το «τέλος της Εργατικής Τάξης», αλλά οριοθετεί στους κόλπους του μια «εργατική αριστοκρατία», η οποία εμφανίζεται να πρεσβεύει ότι «η Εργατική Τάξη γεννήθηκε χάρη σ’ αυτή την αριστοκρατία, τον Εργατοπατερισμό, και όχι ο τελευταίος χάρη στους διεκδικητικούς αγώνες των εργαζομένων»!
Οι εναλλαγές στην ηγεσία του Ελληνικού Εργατικού Κινήματος, όπως η πρόσφατη στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, ολίγον απέχουν από τα συντεχνιακά βοναπαρτιστικά πραξικοπήματα, ερήμην των εργαζομένων και χωρίς καν να λαμβάνεται υπ’ όψιν η θέληση των εργαζομένων!
Ο νέος πρόεδρος της Γενικής Συνομοσπονδίας, όπως και ο προηγούμενος, ενθυμίζει «κλωνοποίηση σε συνθήκες κομματικού εργαστηρίου»…
Ο κηδεμονευόμενος κομματικός συνδικαλισμός διακινείται πέραν από τις ανάγκες, τις αγωνίες και τις επιδιώξεις των εργαζομένων, σιτίζεται στο επίπεδο των στελεχών του στο δημόσιο πρυτανείο και ενυπάρχει για τη διαιώνιση πλούσιων αργομισθιών με τη φροντίδα των κρατούντων και τοιουτοτρόπως εμμέσως διακινείται στην ευθεία των επιθυμιών και των συμφερόντων των κομματικών σχηματισμών!
Στην «εποχή των πολυεθνικών εταιρειών» κι ενώ είναι έκδηλη η ανάγκη το Συνδικαλιστικό Κίνημα να ηγηθεί της προσπάθειας για τη διαμόρφωση του «συλλογικού εργάτη», το τελευταίο -τα συνδικαλιστικά στελέχη- μέτοχο στη νομή της εξουσίας ίσταται αμέτοχο σε ένα περιβάλλον όπου παραμονεύει η απειλή της απόλυσης και της μακρόχρονης ανεργίας!
Το ακροατήριο του επαγγελματία συνδικαλιστή αραιώνει και βαθμιαία εξαερώνεται η οποιαδήποτε τάση να ενισχυθεί η συλλογική ταυτότητα των εργαζομένων! Στο εσωτερικό των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αντί να εξαφανίζονται οι «ταξικές διακρίσεις» με τις ραγδαίες μεταλλαγές στον τομέα της οικονομίας και της παραγωγής, διευρύνονται. Οι νέες υποβαθμισμένες θέσεις εργασίας καταλαμβάνονται από τους οικονομικούς μετανάστες, άνδρες και γυναίκες.
Η μεταπολιτευτική οικονομική ιστορία της χώρας καταδεικνύει ότι πολλαπλασιάζονται οι φυγόκεντρες τάσεις: η ανασυγκρότηση και η εξαφάνιση ολόκληρων βιομηχανικών κλάδων, οι μεταβολές στη σύνθεση της εργατικής τάξης που οφείλονται στις νέες τεχνολογίες και στις νέες εργοδοτικές στρατηγικές οδηγούν στη μεγέθυνση των στρατιών των ανέργων.
Η απουσία από τη χώρα μας Εθνικής Αστικής Τάξης διευρύνει τον μεταπρατικό ρόλο των γηγενών επιχειρηματιών, οι οποίοι μεταβολίζονται σε φορείς εξυπηρέτησης των συμφερόντων των πολυεθνικών εταιρειών και αντιστρατεύονται, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων με την αρωγή του «συνδικαλιστικού κινήματος», και στις ισχνότερες ακόμη προσπάθειες για τον οικονομικό εκσυγχρονισμό των οικονομικών δομών της χώρας!
Αναπότρεπτο επακόλουθο: η εξάπλωση της ανεργίας, η πτώση του βιοτικού επιπέδου και η ανασφάλεια στο σύνολο, σχεδόν, των εργαζομένων. Και βεβαίως η κρίση που παρατηρείται στη συνδικαλιστική και πολιτική εκπροσώπηση του εργαζόμενου λαού.
Το Συνδικαλιστικό Κίνημα παρουσιάζεται αποστρατευμένο. Η διάκριση ανάμεσα σε εργάτες και μισθωτούς, ανάμεσα στη χειρωνακτική και την πνευματική εργασία, ανάμεσα σε εργάτες και υπάλληλους γραφείου είναι σήμερα πιο προβληματική.
Οι προσπάθειες για την υποβάθμιση του ουσιαστικού και όχι του σημερινού επίπλαστου, συνδικαλιστικού κινήματος, που εδώ και τρεις δεκαετίες καταβάλλονται συστηματικά στην Ελλάδα στο πεδίο της πολιτικής, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά και της διανόησης, συμβάλλουν αποτελεσματικά στην κρίση που διέρχεται το Συνδικαλιστικό Κίνημα.
Ο «Εργατοπατερισμός» σε όλα τα επίπεδα περιχαρακωμένος στη διασφάλιση των ιδιοτελών συμφερόντων των μελών του, έχει μετουσιωθεί σ’ έναν έντονο συντηρητισμό!
Οι «συνδικαλιστές» αντιπαθούν κάθε μεταβολή και νεωτερισμό και στρέφουν το ενδιαφέρον τους στο παρελθόν, που το εξιδανικεύουν και το θεωρούν ανώτερο από το παρόν και το μέλλον!