Η «παράγκα» ζει

Έχουμε, κατ’ αρχάς, επαγγελματικό ποδόσφαιρο; Μα οι περισσότερες ομάδες έχουν χρεοκοπήσει, η Θεσσαλονίκη φυτοζωεί και έχει εγκαταλείψει κάθε ιδέα πρωταθλητισμού. Όσο για το περίφημο άρθρο 44 ενεργοποιείται κατά βούληση προκειμένου η εκάστοτε εξουσία να αποφύγει τη ρήξη με οπαδούς-ψηφοφόρους…

Όσο για τις λεγόμενες «μεγάλες» ομάδες που καταλήγουν από τον πρώτο γύρο στο περιθώριο των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, αυτές ανήκουν στους ιδιοκτήτες τους ως «επιχειρήσεις». Γι’ αυτό και οι «μεταγραφές» γίνονται με το σταγονόμετρο, με τα «ναυάγια» και τους «ντεσπεράντος» των ευρωπαϊκών ομάδων, με εξαίρεση κάποιο «μεγάλο» όνομα που χρησιμοποιείται ως «κράχτης» για την πώληση των εισιτηρίων διαρκείας…

Δυστυχώς, δεν έχει επιτευχθεί κάποια σημαντική «κάθαρση» στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι μια περίπτωση που μας θυμίζει την κατάληξη της ιστορίας του «βασικού μετόχου». Η «αντιπαράθεση» μεταξύ Γκαγκάτση και Ορφανού που διαρκεί ήδη δύο χρόνια αποκαλύπτει το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Τελικά, βεβαίως, το νομικό πρόβλημα θα λυθεί. Όμως το πραγματικό πρόβλημα του ποδοσφαίρου μας θα αναπαράγεται στο μέλλον. Η χρεοκοπία, η πτώση της ποιότητας του ελληνικού ποδοσφαίρου, η ατελείωτη «λεγεώνα των ξένων» που κατακλύζει τις συνθέσεις των ελληνικών ομάδων, οι αποτυχίες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις θα εξακολουθήσουν να αποτελούν τα χαρακτηριστικά στοιχεία του ποδοσφαίρου μας… Όπως όλες οι δομές και οι μηχανισμοί της συναλλαγής και της διαπλοκής που βασιλεύουν στους θεσμούς της κοινωνίας μας.