Εθιμικώ δικαίω η δικτατορία της FIFA…
Η καταφορά κατά του υφυπουργού Αθλητισμού, γενικευμένη και πολυδιάστατη, είναι απολύτως δικαιολογημένη. Η πολιτεία του άλλωστε και οι αδέξιοι χειρισμοί του επί δυόμισι σχεδόν χρόνια μόνο προβλήματα επισώρευσαν στον κρίσιμο και λαοφιλή τομέα του οποίου προΐσταται.
Οι εμμονές του, το έμπλεο έπαρσης ύφος του και η ανικανότητά του να προβαίνει σε επωφελείς για τον χώρο του αθλητισμού συμβιβασμούς τον καθιστούν (και τον καθιστούσαν από καιρό) ακατάλληλο για το αξίωμα που κατέχει.
Ως προς το συγκεκριμένο θέμα που προξένησε τον σάλο στο ποδόσφαιρο της χώρας μας, ο κ. Ορφανός αναγκάστηκε να ανακρούσει πρύμναν στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής σαν να επρόκειτο για μια απολύτως φυσιολογική ενέργεια που ουδόλως τον εκθέτει! Το τραγικό γι’ αυτόν είναι πως δεν έχει επίγνωση ότι έγινε καταγέλαστος. Καταγέλαστος στη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, καθιστάμενος ακόμα και στα μάτια των πιο στενών του φίλων αξιολύπητος.
Το τραγικότερο όμως για τον υφυπουργό Αθλητισμού είναι ότι δεν έχει περιθώρια, ύστερα από όσα συνέβησαν, για μια… ηρωική παραίτηση.
Αυτά εν ολίγοις για τον Γιώργο Ορφανό (που ορφάνεψε ερήμην του επωνύμου του) και τα «κατορθώματά του» υπέρ του ταλαίπωρου αθλητισμού μας…
Τα νομίσματα, ως γνωστόν, δεν έχουν όμως μόνο μία όψη. Και η άλλη όψη δείχνει Γκαγκάτση. Άνθρωπο δηλαδή που η παρουσία και το ποιόν του στην κορυφή της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας κάθε άλλο παρά περιποιούν τιμή στον τόπο μας.
Το αστείο και συνάμα πολύ θλιβερό είναι ότι οι γκάφες του κ. Ορφανού κοντεύουν να… αγιοποιήσουν τον κ. Γκαγκάτση! Οι αφελείς μάλιστα τον βλέπουν ήδη με φωτοστέφανο! (Οι έχοντες στοιχειώδεις γνώσεις φυσιογνωμικής βλέπουν ολοκάθαρα στο πρόσωπο και στις συσπάσεις του προσώπου του κ. Γκαγκάτση απύθμενη εγωπάθεια και έλλειψη κάθε ηθικής αναστολής προκειμένου να επιτύχει τους στόχους του. Με μια λέξη βλέπουν ένα άτομο που δεν ορρωδεί προ ουδενός. Θα ήταν μάλιστα ικανός, αν αυτό αντιστρατευόταν τα συμφέροντά του, να προκαλέσει τον τελεσίδικο αποκλεισμό των ελληνικών ομάδων από τις διεθνείς διοργανώσεις).
Ποιος ξεχνάει τα κατά καιρούς τραγελαφικά γεγονότα και κυρίως τους απίστευτους τραμπουκισμούς και τις βιαιοπραγίες με σιδηρογροθιές, λοστούς, μαστίγια, εκσφενδονισμούς σταχτοδοχείων και άλλων αντικειμένων στο γκαράζ και τα γραφεία της ΕΠΟ; Ποιος δεν θυμάται τις χυδαίες βρισιές καραγωγέων (και όχι γραβατωμένων και υποτίθεται αντάξιων της ιδιότητάς τους ως παραγόντων του ποδοσφαίρου) που τις ακούσαμε πλειστάκις -και με πολλά «μπιπ»- από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις;
Άμοιρος ευθυνών γι’ αυτά τα αίσχη είναι ο κ. Γκαγκάτσης; (Δεν ισχυρίζομαι ότι τα υποκινούσε ο ίδιος, διότι δεν είμαι σε θέση να το αποδείξω. Διαισθητικά όμως δεν θα το απέκλεια καθόλου).
Πιστός τοποτηρητής των συμφερόντων και των αυθαιρεσιών της FIFA είναι ο κ. Γκαγκάτσης, όπως και οι «Γκαγκάτσηδες» ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών άλλων χωρών, και χαίρει της απόλυτης εμπιστοσύνης της. Είναι, ωστόσο, και έλληνας πολίτης και οφείλει να σέβεται τους νόμους της χώρας του -και δεν εννοώ βέβαια τον αρχικό νόμο Ορφανού. Επιπλέον θα όφειλε να πρωτοστατεί στην όποια προσπάθεια εξυγίανσης του ποδοσφαίρου μας, αντί να την τορπιλίζει, όπως έπραξε επί υφυπουργίας Γιώργου Φλωρίδη, υποθάλποντας με κάθε μέσο την άνθιση της γνωστής διαιτητικής «παράγκας» που αλλοίωνε το πρωτάθλημα της χώρας μας.
Στις 20.4.2002, και με αφορμή την εκπαραθύρωση απ’ τον τότε πρωθυπουργό Σημίτη του Γιώργου Φλωρίδη από το υφυπουργείο Αθλητισμού, έγραφα μεταξύ άλλων στην «Ελευθεροτυπία»:
«Μεμονωμένες αξιέπαινες πρωτοβουλίες, με πρόσφατη εκείνη του τέως υφυπουργού Αθλητισμού Γιώργου Φλωρίδη, ο οποίος είχε το σθένος να θέσει τον δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων και την ακλόνητη βούληση να εξαρθρώσει τη δυσώδη αλληλεξάρτηση συμφερόντων, πέφτουν στο κενό, αφού η εξουσία δέχεται ανερυθρίαστα, όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι, να εξουσιάζεται από τα συμφέροντα αυτά, για να μην πούμε -και όχι αβασάνιστα- ότι έχει άμεσο ή έστω έμμεσο μερίδιο διά της τεθλασμένης από δαύτα».
Παρέθεσα το απόσπασμα αυτό για να υπογραμμίσω ότι τόσο ο Γιώργος Φλωρίδης όσο και ο Γιώργος Λιάνης έχουν πικρή πείρα από τον… πολύφερνο Μπλάτερ και τον εν Ελλάδι… άμεμπτο τοποτηρητή του και για να εξάρω τη στάση αμφοτέρων στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, όπου δεν περιορίστηκαν σε ομοβροντίες κατά Ορφανού (όπως ο ξερόλας Λοβέρδος και η ελαφρόμυαλη Αποστολάκη), αλλά επέκριναν και την άλλη αμαρτωλότατη πλευρά του νομίσματος. Ο κ. Φλωρίδης δεν δίστασε μάλιστα να δηλώσει -το γράφει ο «Αδέσμευτος Τύπος»- ότι «η FIFA δίνει την εντύπωση μιας παγκόσμιας ʽʽπαράγκας”».
Ποια είναι όμως η περιβόητη FIFA και με ποιο δικαίωμα δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν;
Συγκροτήθηκε πριν από εκατόν τέσσερα χρόνια ως Ένωση Σωματείων και όχι ως Διεθνής Οργανισμός, ο οποίος μέχρι σήμερα παραμένει ένα κλειστό κλαμπ που διαμορφώνει κατά βούληση τους κανόνες των ποδοσφαιρικών αγώνων και δεν επιτρέπει στις κυβερνήσεις των χωρών οι οποίες διαθέτουν ομάδες που μετέχουν σε διεθνείς διοργανώσεις να επεμβαίνουν στα χωράφια της.
Καλώς πράττει. Αρκεί να σέβεται τις νομοθεσίες των διαφόρων χωρών. Δεν είναι νοητό επί παραδείγματι να ρυθμίζει μέσω των τοποτηρητών της τη χρηματοδότηση των ομάδων μιας χώρας. Όσο ίσχυε ο ερασιτεχνισμός δεν υπήρχε πρόβλημα. Το πρόβλημα ανέκυψε από την ημέρα που καθιερώθηκε ο επαγγελματισμός στις υψηλού επιπέδου κατηγορίες, με τη συνέχιση της δραστηριότητας των ερασιτεχνικών σωματείων.
Και η απορία βοά: Γιατί να χρηματοδοτούνται πλέον οι βαθύπλουτες επαγγελματικές ΠΑΕ από τον ιδρώτα του φορολογούμενου Έλληνα;