Εκπαίδευση χωρίς ανάπτυξη

Το πανεπιστημιακό πτυχίο για την ελληνική οικογένεια έχει μια διπλή αξία: αφορά κατ’ αρχάς στην επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών της, αλλά παράλληλα αποτελεί ένα στοιχείο κοινωνικής αναγνώρισης και καταξίωσης στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Προέκυψε ως συνέπεια, τα τελευταία είκοσι τουλάχιστον χρόνια μια «αυτονόητη» λογική που συμπυκνώθηκε στο μήνυμα: «Όλοι στα πανεπιστήμια». Όμως αυτή η μαζική εισροή εκτός από τις προφανείς θετικές μορφωτικές/επιστημονικές της συνέπειες διαμόρφωσε μια σειρά στρεβλώσεων και παρανοήσεων.

Γιατί πράγματι το σύνθημα «όλοι και με κάθε κόστος για το πτυχίο» αποκαλύπτει μια αρνητική πραγματικότητα. Ότι δηλαδή δεν υπάρχει μια ολοκληρωμένη παραγωγική δομή, μια εκτεταμένη και δυναμική επιχειρηματική δραστηριότητα, ικανή να προσελκύσει τους νέους και να διαμορφώσει κίνητρα για την ένταξή τους σ’ αυτήν.

Δυστυχώς, ο ιδιωτικός παραγωγικός τομέας στη χώρα μας δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί αυτόνομα. Παραμένει δέσμιος των κρατικών χορηγήσεων, των τραπεζικών δανεισμών, των προμηθειών και των εργολαβιών.

Οι «λογικές» συνεπώς της ασφάλειας του Δημοσίου, της απόκτησης ενός πτυχίου, ως ελάχιστου εφοδίου για την -πιθανή- ανεύρεση εργασίας, παραμένουν ισχυρές, καθώς προκύπτουν από μια σκληρή πραγματικότητα.

Η όποια αναδιάρθρωση συντελείται στο επίπεδο της εκπαίδευσης δεν μπορεί να αγνοήσει αυτή την πραγματικότητα. Ούτε βεβαίως τα πανεπιστήμια ευθύνονται για την ανεργία ούτε όμως μπορούν να γίνουν «αποθήκες» για την εκτόνωσή της. Κι όσο δεν διαμορφώνεται μια προοπτική οικονομικής-παραγωγικής ανάπτυξης, τα προβλήματα θα αναπαράγονται και στους κοινωνικούς και στους εκπαιδευτικούς θεσμούς.

ΟΦΙΣ