Ένας Τάσσος πολύ… σκληρός για να πεθάνει και μια Ντόρα σε (αυξανόμενη) διάσταση με το Μαξίμου;

Τα σενάρια συνωμοσίας που αποκάλυψε στο προηγούμενο φύλλο του το «Παρόν» αποδείχθηκαν κάτι περισσότερο από ακριβή. Προκάλεσαν τριγμούς στην ελληνική κυβέρνηση και έγιναν πρώτο θέμα στις κυπριακές εφημερίδες.

Ορισμένοι προσπάθησαν να αποπροσανατολίσουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης αναζητώντας εκείνους που έκαναν τις «διαρροές». Εκεί είναι, όμως, το ζήτημα; Προφανώς όχι. Η ουσία βρίσκεται αλλού και η ιστορία είναι πολύ πιο σύνθετη.

Το μείζον ζήτημα εκκινεί από τη βασική αρχή πως οι ΗΠΑ θέλουν οπωσδήποτε μια επανεκκίνηση της πρωτοβουλίας για την επίλυση του Κυπριακού επί τη βάσει του Σχεδίου Ανάν. Ο Γενικός Γραμματέας έχει διαμηνύσει προς όλες τις κατευθύνσεις πως δεν είναι διατεθειμένος να θέσει σε κίνδυνο αποτυχίας μια νέα προσπάθειά του. Εκτός αν…

Κι εκεί αρχίζουν τα σενάρια. Με δεδομένο το πλειοψηφικό ρεύμα του «όχι» -όπως έχουν δείξει όλες οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις στο νησί (μεταξύ αυτών κι αυτή που δημοσίευσε η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα»)- και ακλόνητο εκπρόσωπο αυτού του ρεύματος τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ουδείς τρέφει ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να γίνει οιαδήποτε κίνηση.

Εκτός, όμως, από τους Αμερικανούς στο ίδιο κλίμα είναι και το διπλωματικό λόμπι της Αθήνας που θεωρεί πως η πολιτική της υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση.

Η Ντόρα θέλει λύση στο Κυπριακό. Και γιατί πιστεύει πως έτσι ενισχύει τις πολιτικές παρακαταθήκες της για το μέλλον, αλλά και διότι πιστεύει πως το πρόβλημα στην Κύπρο αποτελεί εμπόδιο για ύφεση στα ελληνοτουρκικά.

Αυτό που η Ντόρα δεν μπορεί να πει φωναχτά λόγω του θεσμικού της ρόλου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μπορεί να το διαχειριστεί στο παρασκήνιο. Οι σχέσεις του με τους Αμερικανούς και δη με την οικογένεια Μπους είναι γνωστές. Και τα μηνύματα που έχει λάβει από την Ουάσινγκτον είναι πεντακάθαρα.

Οι πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στην Κύπρο αποτέλεσαν τη χαριστική βολή για όλους όσοι θέλουν την επίσπευση μιας (οιασδήποτε) λύσης. Ο Τάσσος βγήκε εξαιρετικά ενισχυμένος για δύο λόγους: πρώτον, το κόμμα του το ΔΗΚΟ είχε σημαντική αύξηση του ποσοστού του κι αυτό οφείλεται στον ίδιο (και όχι στον αναπληρωτή του τον Νίκο Κλεάνθους) και δεύτερο -και σημαντικότερο- το άθροισμα των ποσοστών των κομμάτων που ανήκουν στο μέτωπο του «όχι» (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Νέοι Ορίζοντες κ.ά.) δημιουργεί μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που μπορεί να τον εκλέξει Πρόεδρο στις εκλογές του 2008 ακόμα και χωρίς την υποστήριξη του ΑΚΕΛ.

Αυτή η εξέλιξη είναι ιδιαίτερα σοβαρή, αλλά λίγοι στην Αθήνα έχουν αντιληφθεί τις διαστάσεις της. Μεταξύ αυτών των λίγων είναι, φυσικά, και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αλλά κι εκείνοι που συμφωνούν πως η ηγεμονική παρουσία του Τάσσου αποτελεί εμπόδιο σε οποιαδήποτε κινητικότητα στο Κυπριακό.

Όσοι εκπροσωπούν αυτή την άποψη θεωρούν πως ο Δημήτρης Χριστόφιας του ΑΚΕλ είναι το πρόσωπο-κλειδί. Είτε εάν πεισθεί να υποστηρίξει μια άλλη υποψηφιότητα και όχι τον Τάσσο, είτε εάν επιθυμεί να είναι ο ίδιος υποψήφιος.

Στα σενάρια αυτά ανθίσταται μια σειρά από παράγοντες στην Ελλάδα που έχουν πολύ στενή σχέση με τον Τάσσο και συμφωνούν με τις απόψεις του. Ο Κάρολος Παπούλιας είναι ένας απ΄ αυτούς, όπως είναι και ο Πέτρος Μολυβιάτης και ο Προκόπης Παυλόπουλος αλλά και υψηλόβαθμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ της ανδρεϊκής σχολής.

Το ζήτημα είναι πως από τη στιγμή που ήρθαν στο φως τα σενάρια συνωμοσίας δημιουργείται μείζον θέμα σχέσεων και εμπιστοσύνης μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας και δικαίως ανησυχούν στο Μέγαρο Μαξίμου.

Διότι ο πρωθυπουργός πρέπει να αποφασίσει εάν η κυβέρνησή του θα συνεχίσει να κινείται μεταξύ σφύρας άκμονος μεταξύ των απόψεων του Κωστή Στεφανόπουλου περί Χάγης και εκείνων του Κάρολου Παπούλια (που προσομοιάζουν με εκείνες του Τάσσου Παπαδόπουλου). Και, πέραν τούτων, να καταλήξει εάν θα επιτρέψει στην Ντόρα Μπακογιάννη να κινείται αυτονόμως…