Πολιτική Μυωπία

Δύο είναι τα βασικά «προσόντα» ενός πολιτικού: Κατά πρώτον, η διορατικότητα και η ικανότητά του να «μετατρέπει τις κοινωνικές ανάγκες και τα αιτήματα σε ρεαλιστικές και πραγματοποιήσιμες επιλογές που ανοίγουν δρόμους για το μέλλον.

Το δεύτερο «προσόν», και μάλιστα το κυρίαρχο, είναι να μπορεί να υποστηρίζει πολιτικά τις θέσεις και τις επιλογές του και να τις κάνει αποδεκτές από την κοινωνία. Οι πολιτικοί χειρισμοί, η «διαχείριση», ιδιαίτερα των κρίσιμων περιστάσεων, αποτελούν το «άλφα» και το «ωμέγα» κάθε αξιόπιστης εκτελεστικής εξουσίας.

Δυστυχώς, σ’ αυτό το «πεδίο» η κυβερνητική παράταξη έχει να επιδείξει μια σειρά αρνητικών παραδειγμάτων με αποτέλεσμα και να αδυνατεί να προωθήσει τις επιλογές της και να προκαλεί έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια για τους χειρισμούς της.

Το πλέον πρόσφατο παράδειγμα που αφορά την πολιτική στάση της υπουργού Παιδείας για την προώθηση μεταρρυθμίσεων στον «χώρο» των ΑΕΙ αποτελεί την κορύφωση ενός αποτυχημένου κυβερνητικού χειρισμού, μιας μυωπικής και υπερφίαλης -ταυτόχρονα- στάσης που οδήγησε την κυβέρνηση σε πολιτική υποχώρηση και ήττα και έθεσε το θέμα των όποιων μεταρρυθμίσεων -ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με αυτές στο «ψυγείο».

Δεν κατάλαβε η κα υπουργός ότι οι τομές και οι μεταρρυθμίσεις σ’ έναν ιδιαίτερα ευαίσθητο θεσμό απαιτούν, πριν απ’ όλα, τον ανοικτό διάλογο, την κοινωνική συναίνεση, τη συμφωνία. Η αντίληψη ότι «δίκιο είναι ο νόμος του υπουργού» ανήκει σε άλλες εποχές, και έτσι το μόνο που κατάφερε είναι να οδηγήσει σε καθολικές αρνήσεις και σε ρήξεις με την ίδια την εκπαιδευτική κοινότητα.

Αντί για επιτροπές «σοφών» χρειάζεται περισσότερη συναίνεση, χρειάζεται η κοινή, η λαϊκή σοφία που διαθέτει ο καθημερινός άνθρωπος. Άλλως, αν η κα υπουργός συνεχίσει τις πολιτικές «σοφιστείες», θα καταλήξει διά βίου μετεξεταστέα στην πολιτική της σταδιοδρομία.

ΟΦΙΣ