Νυν υπέρ πάντων ο Ατλαντισμός!
Αυτοεγκλωβισμένη η εξωτερική πολιτική μας στην «αρχή» της άκριτης προώθησης της «ευρωπαϊκής» πορείας της Τουρκίας, παραπέμπει στις αλήστου μνήμης εποχές της «αψόγου στάσεως» και εκείθεν στο αποστάλαγμα του ραγιαδισμού («σφάξε με πασά μου για ν’ αγιάσω…»).
Ταυτοχρόνως κι ενώ στη διεθνή σκηνή, και μάλιστα εκείνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο Ελληνισμός παρίσταται με τους δύο πυλώνες του, την Αθήνα και τη Λευκωσία, και δυνάμει κατέχει ισχυρά θέση, εμφανίζεται στην πράξη διασπασμένος, αποδυναμωμένος και «έμφοβος»!
Η ελληνική εξωτερική πολιτική και οι φορείς της (διπλωματική υπηρεσία και πολιτική ηγεσία) εμφανίζονται να διατελούν «εν μετρία συγχύσει», να έχουν απολέσει την αναλυτική και στη συνέχεια συνθετική ικανότητα ερμηνείας των τεκταινόμενων στον βαλκανικό, ευρωπαϊκό και ευρύτερα διεθνή χώρο.
Βαθμιαίως απογαλακτίζεται του ευρωπαϊκού προσανατολισμού, ασπάζεται τον Ατλαντισμό και προσδένεται στο άρμα των επιδιώξεων της Ουάσινγκτον, ενώ οφθαλμοφανείς είναι οι επιδιώξεις της τελευταίας για την προώθηση λύσεων εις βάρος των ελληνικών εθνικών συμφερόντων.
Ο Ατλαντισμός, όπως και στο παρελθόν στην ηγεσία του ΝΑΤΟ τοποθετούσε άτομα σοσιαλιστικής προέλευσης (π.χ. Ανρί Σπαάκ, αρχηγός των βέλγων σοσιαλιστών), τοιουτοτρόπως και σήμερα με όργανα πρόσωπα που θήτευσαν στην ευρύτερη Αριστερά -και επομένως διαθέτουν το «τεκμήριο» ότι κινούνται υπεράνω πάσης υποψίας (Χαβιέ Σολάνα, Εμανουέλ Μπαρόζο κ.λπ.)- προωθεί την υλοποίηση των συμφερόντων του στο βαλκανικό πεδίο.
Ο Ατλαντισμός στην ευθεία του «δόγματος Κίσινγκερ» έχει θέσει σε εφαρμογή τη σαλαμοποίηση των Βαλκανίων, την πολυδιάσπαση και επομένως τη δημιουργία κρατικών μορφωμάτων, των οποίων η διαβίωση να είναι αδύνατος χωρίς την προστασία της Ουάσινγκτον και επομένως να αποτελούν τα φερέφωνά του στην περιοχή!
Ήδη με την απόσχιση του Μαυροβουνίου από την ομοσπονδιακή οντότητα Σερβία-Μαυροβούνιο, εμφανίζεται στον ευρωπαϊκό χάρτη η «Σολανία 1» -ονομασία πού αποδίδει ο ευρωπαϊκός Τύπος στο Μαυροβούνιο λόγω του πρωταγωνιστικού ρόλου του Χαβιέ Σολάνα στον κατακερματισμό των Βαλκανίων.
Ήδη έχει δρομολογηθεί η δημιουργία της «Σολανίας 2» με την επικείμενη αυτονομία του Κοσσυφοπεδίου και κάποια προμηνύματα προϊδεάζουν για επέκταση του πειράματος και στην κατεχόμενη βόρειο Κύπρο!
Ενώπιον των δραματικών αυτών εξελίξεων, η ελληνική εξωτερική πολιτική καθεύδει! Το μέτωπο του Ελληνισμού εμφανίζεται διασπασμένο.
• Πλήρης δυσαρμονία στην τακτική μεταξύ Αθηνών και Λευκωσίας. Το «Εθνικό Κέντρο», στο έρεβος του Ατλαντισμού, αντιμετωπίζει την Κυπριακή Δημοκρατία ως τον «δύστροπο εταίρο»…
• Απόκλιση γραμμής μεταξύ του Μαξίμου και του νεοκλασικού μεγάρου της Βασιλίσσης Σοφίας.
Καχύποπτοι ερμηνεύουν τη διάσταση αυτή με την κραυγή του ποιητή «Τι κρίμα την ώρα που ενδίδεις / και πηγαίνεις για τα Σούσα / για σατραπείες / και άλλα τέτοια…».
• Το «μέτωπο του ναι» στο Σχέδιο Ανάν για την Κύπρο επανεμφανίζεται στο εσωτερικό του Ελληνισμού και εξακοντίζει αράς κατά του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και παραβλέπει πλήρως ότι το κυπριακό πρόβλημα δεν είναι παρά πρόβλημα στρατιωτικής κατοχής ενός τμήματος ενός ανεξάρτητου κράτους από τις δυνάμεις του «Αττίλα»!
Το περίεργο είναι ότι ενώπιον των επικρεμάμενων κινδύνων για τα εθνικά μας συμφέροντα, η εξωτερική μας πολιτική και οι διαμορφωτές της περιορίζονται σε «αστραφτερά χαμόγελα» στις διεθνείς συναντήσεις και δεν προβληματίζεται καν από τις απλές, αυταπόδεικτες θέσεις, που σημειώνονται στα απλά διπλωματικά εγχειρίδια!
• « Ο Ατλαντισμός με τη σημερινή μορφή του οδηγεί σε λειτουργική απαξίωση του έθνους και σε ουσιώδη αποδυνάμωση και διαφοροποίηση της φύσης και του ρόλου του κράτους και επιδιώκει να το μεταβάλει σε διοικητικό μηχανισμό τρέχουσας τοπικής διαχείρισης… Οδηγεί, επίσης, σε πολλαπλή αμφισβήτηση και σε βαθμιαία υπέρβαση της κρατικής κυριαρχίας… σε ουσιώδη μεταβολή της πολιτικής θεματολογίας και της γεωπολιτικής οπτικής που διαμορφώνεται κυρίως με βάση την πολιτισμική ταυτότητα της κάθε χώρας, του κάθε έθνους…».
Τέλος, η ελληνική εξωτερική πολιτική, που εμφανίζεται ως ένθερμος ατζέντης της προώθησης της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, ενώ υφίσταται το casus belli της Άγκυρας (εφόσον η Ελλάδα κάμει χρήση του δικαιώματός της να επεκτείνει, όπως επιτάσσει το διεθνές Δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια) και η Τουρκία παρά τις διεθνείς συνθήκες αμφισβητεί το καθεστώς του Αιγαίου, επικαλείται «γκρίζες ζώνες» και διατηρεί στρατεύματα κατοχής στη βόρειο Κύπρο, δεν λαμβάνει υπόψη της ούτε καν τα προβαλλόμενα από διεθνούς κύρους μελετητές και ειδικά ινστιτούτα.
• Ο Σάμουελ Χάντιγκτον, καθηγητής στο Χάρβαρντ και θεωρητικός των διεθνών σχέσεων και βασικός εκφραστής της Pax Americana, διακήρυξε σε διάλεξή του στην Κωνσταντινούπολη: Η Τουρκία ματαίως καταβάλλει προσπάθειες, καθώς δεν διαφαίνεται ότι είναι δυνατόν να αποτελέσει μέλος της ΕΕ, λόγω ιστορικών, πολιτιστικών, θρησκευτικών και οικονομικών της διαφορών με την Ευρώπη.
• Το Διεθνές Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών του Λονδίνου σε πρόσφατη έκθεσή του επισημαίνει:
1. Το Κυπριακό εξακολουθεί να αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για τις τουρκικές ενταξιακές διαπραγματεύσεις. Λόγω των εθνικιστικών εξάρσεων στην Τουρκία δεν θεωρείται εφικτή η επίλυση του Κυπριακού σε σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ υπάρχει ο κίνδυνος ακόμη και ένα μικρό περιστατικό να λάβει διαστάσεις μεγάλης κρίσης.
2. Οι διαδικασίες προσαρμογής της Άγκυρας στα ευρωπαϊκά θέσμια δεν εξελίσσονται θετικά και η οικονομία της αδυνατεί να ανταποκριθεί και στο μίνιμουμ των απαιτήσεων της ΕΕ.
Αυτά από τους ρεαλιστές της αλλοδαπής, εν Ελλάδι νυν υπέρ πάντων ο Ατλαντισμός !