Μνήμη για τον μεγάλο ηγέτη
«Πρόεδρε Λατρευτέ,
Τρία χρόνια πέρασαν από την ημέρα του μισεμού σου. Τρία χρόνια ζούμε στην ορφάνια. Όχι μόνο εμείς, τα στελέχη σου, αλλά περισσότερο ο Λαός που σε αγάπησε πολύ, ο Λαός που μαγεύτηκε από τον λόγο σου και χόρτασε το ψωμί που του πρόσφερες με απλοχεριά. Τρία χρόνια ανακαλούμε στη σκέψη μας το μεγαλείο σου. Σε θυμόμαστε γενναίο, δυνατό, ρωμαλέο. Πέταγες φτερωτός από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, φώλιαζες από καρδιά σε καρδιά. Έκανες να λάμπει από χαρά το ρυτιδωμένο και σκυθρωπό πρόσωπο του αγρότη και έκανες να ανθίζει το χαμόγελο στα πικραμένα χείλη του εργάτη. Δικαίωσες τους δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες του λαού μας. Τον πήρες από το κοινωνικό και πολιτικό περιθώριο που τον είχαν θέσει οι νικήτριες δυνάμεις του εμφυλίου εξαιτίας αυτών των αγώνων και τον κατέστησες δυναμικό φορέα των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων. Και αυτό το έκανες χωρίς να θέσεις στο περιθώριο τις ‘‘νικήτριες” δυνάμεις. Χάριζες στη νεολαία το χαμόγελο και την ελπίδα για το μέλλον της. Και γέμιζες με προσδοκία την καρδιά της ελληνίδας μάνας.
Σήμερα, τρία χρόνια μετά, έχει χαθεί το χαμόγελο. Και δεν υπάρχεις εσύ πια για να δώσεις στη νεολαία το όραμα. Το όραμα, αυτή τη μεγάλη προωθητική δύναμη της καρδιάς και του νου. Γι’ αυτό και η καρδιά των νέων χτυπάει σημειωτόν.
Πρόεδρε Αλησμόνητε,
Σε θυμόμαστε, τότε, στους δύσβατους καιρούς που μας άνοιγες δρόμους να διαβούμε. Μας άνοιγες δρόμους με τον κεραυνό και την αστραπή και μεις υψώναμε τα χέρια σε ένα διαρκές ωσαννά. Και ακολουθούσαμε τους δρασκελισμούς σου με σιγουριά. Σε θυμόμαστε που άπλωνες τα φτερά σου και σκέπαζες την Ειρήνη του Κόσμου.
Σήμερα, στους καιρούς του χαλασμού του κόσμου, λείπει η φωνή σου, λείπει η πυγμή σου. Λείπει η οργή σου μπροστά στην αχαλίνωτη βία της Νέας Τάξης. Λείπει το αστραποβόλημα των ματιών σου μπροστά στην ωμή πρόκληση.
Σήμερα, με τη συμπλήρωση τριών χρόνων, τελούμε Μνημόσυνο στη Μνήμη σου. Είναι το πρώτο μνημόσυνο που προσερχόμαστε αλλιώτικα, ταπεινωμένοι από μια χαμένη μάχη. Προσερχόμαστε με σκυμμένο το κεφάλι, γιατί δεν μπορούμε να σε κοιτάξουμε στα μάτια. Σου προσφέρουμε το τριαντάφυλλο της καρδιάς μας και αποζητούμε τον λόγο σου, να φωτιστούμε. Για να βρούμε τον δρόμο τον παλιό, που περνάει μέσα από τις γειτονιές του λαού, για να σφίξουμε με θέρμη το χέρι του εργάτη. Για να μιλήσουμε ειλικρινά με τον άνεργο. Για να βρούμε τον δρόμο που περνάει μέσα από τα οργωμένα χωράφια, για να σφίξουμε ξανά με πάθος το ροζιασμένο χέρι του αγρότη. Δώσε μας το φως, Ανδρέα μας, για να βρούμε τούτη τη δύσκολη ώρα τους γνώριμους δρόμους.
Στα 1965-1967, Πρόεδρέ μας, μέσα από τις τάξεις της Ένωσης Κέντρου διαμόρφωνες την Κεντροαριστερά και με αυτήν επιχειρούσες τη ρήξη κατά του τότε πολιτικοοικονομικού κατεστημένου. Ενός κατεστημένου, το οποίο στηριζόταν στο πλέγμα εξουσίας: Ανάκτορα, Στρατός, Σώματα Ασφαλείας, κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί με πολιτική και νομιμοποιητική τους έκφραση τη συντηρητική παράταξη. Το κατεστημένο αυτό μαζί με τον ξένο παράγοντα ελυμαίνετο τον τόπο, μέσα από τις πιο αυταρχικές δομές του συστήματος που είχε διαμορφωθεί. Ήλθε όμως η αμερικανοκίνητη δικτατορία και σου ανέκοψε αυτό το εγχείρημα, δηλαδή τη ρήξη. Αργότερα, στα 1974 (3 Σεπτέμβρη), μέσα από τις νέες συνθήκες της μεταπολίτευσης, έθεσε τα θεμέλια ενός νέου φορέα με στόχο πάλι το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, το οποίο εγκαθίστατο στις παλιές δομές του ελεγχόμενου πολιτικού συστήματος. Και επιχείρησες με άλλους όρους τη νέα ρήξη εναντίον του. Αυτή τη φορά με θετικά αποτελέσματα. Όραμα και στόχους η δημιουργία όρων εθνικής ανεξαρτησίας, λαϊκής κυριαρχίας και σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Σήμερα, αυτή είναι η πικρή αλήθεια και πρέπει να σου την πούμε, έχει διαμορφωθεί ένα νέο πολιτικοκοινωνικό κατεστημένο, το οποίο σε έναν βαθμό χειραγωγείται από τις δυνάμεις της διαπλοκής. Και το κατεστημένο αυτό ενθαρρύνεται και ενισχύεται από συντηρητικές δυνάμεις της δημοκρατικής παράταξης.
Η διαπλοκή της οικονομικής εξουσίας με την πολιτική εξουσία δημιουργεί μείζον θέμα που αφορά στην ουσία της λειτουργίας των θεσμών. Έχουμε θεσμική ανωμαλία, έχουμε αλλοίωση της ουσίας της Δημοκρατίας, που είναι η λαϊκή κυριαρχία. Γιατί η βούληση του εκλογικού σώματος δεν διαμορφώνεται με ανόθευτη, πολύπλευρη και αντικειμενική ενημέρωση. Διαμορφώνεται με όρους σκοπιμότητας, η οποία απορρέει από ‘‘ενημέρωση” που έχει στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των διαπλεκομένων. Απαιτείται, λοιπόν, μια νέα ρήξη. Αυτή τη νέα ρήξη ποιος θα την κάνει;».
Σήμερα είναι δύσκολο να βρεθεί ο ένας. Εύκολο όμως είναι να βρεθούν οι πολλοί. Και θα βρεθούν. Γιατί το θέλουν. Και όταν το θέλουν, κατά τον Π. Κοέλιο, «και το σύμπαν συνωμοτεί για να το επιτύχουν».