Καθεστώς τρόμου επέβαλαν οι Αμερικανοί στο Ιράκ

Για να δούμε τις αμερικανικές αντιδράσεις στις πραγματικές τους διαστάσεις, χρειάζεται να θυμηθούμε πόσες άλλες φορές μέχρι τώρα έχει μιλήσει ο Τζορτζ Μπους για …«σημεία καμπής» και γεγονότα αποφασιστικής σημασίας, που προοιωνίζονταν, κατά τις δηλώσεις του, ένα αίσιο για τους κατακτητές τέλος των μαχών στο σπαρασσόμενο Ιράκ: η πρώτη φορά ήταν στις 7 Απριλίου του 2003. Τότε οι προεδρικές ανακοινώσεις γινόντουσαν με φόντο την πτώση του αγάλματος του Σαντάμ Χουσεΐν στη Βαγδάτη. Η δεύτερη φορά ήταν λίγες μέρες αργότερα, την 1η Μαΐου, όταν ο Μπους ανακοίνωνε τον τερματισμό των σημαντικότερων μαχών του πολέμου από τη γέφυρα μάλιστα του αμερικανικού αεροπλανοφόρου, Αβραάμ Λίνκολν, που ελλιμενιζόταν στην Καλιφόρνια. Ακριβώς μάλιστα από πίσω του δέσποζε ένα πανό στα χρώματα της αστερόεσσας που έγραφε με λευκά γράμματα «Mission accomplished», δηλαδή «αποστολή εξετελέσθη»… Δύο μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 2003, ο Μπους ανακοινώνει νέο «σημείο καμπής» με αφορμή τη δολοφονία των γιων του Σαντάμ Χουσεΐν, Ουντάι και Κουσάι, έπειτα από μια ηρωική μάχη που δίνουν με το στρατό κατοχής στο σπίτι όπου κρύβονταν στη Μοσούλη. Στις 13 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου ο Λευκός Οίκος πάλι κάνει λόγο για «σημείο καμπής» με αφορμή αυτή τη φορά την σύλληψη του Σαντάμ Χουσεΐν στο κρησφύγετό του στην πόλη Τικρίτ. Την πέμπτη φορά ήταν τον Οκτώβριο του 2005 με αφορμή την υιοθέτηση του συντάγματος. Η έκτη φορά που είχαμε κατά Μπους ένα «σημείο καμπής» ήταν τον Δεκέμβριο του 2005 με αφορμή τις κοινοβουλευτικές εκλογές, και πάει λέγοντας. Δεν είναι η πρώτη φορά λοιπόν που η κυβέρνηση Μπους εκμεταλλεύεται ένα γεγονός, για να προαναγγείλει την ήττα της αντίστασης.

Δυσφήμηση της αντίστασης

Επί της ουσίας τώρα, τα αναμφισβήτητα οφέλη που δρέπει η κυβέρνηση Μπους όπως και του Μπλερ από την εξόντωση του Ζαρκάουι δεν προέρχονται από το πραγματικό πεδίο των μαχών στο φλεγόμενο Ιράκ, αλλά από το πιο προσφιλές τους πεδίο, αυτό του επικοινωνιακού πολέμου. Ταυτίζοντας (καθόλου τυχαία) όλα αυτά τα χρόνια ο αμερικανικός τύπος τον Ζαρκάουι με την ιρακινή αντίσταση, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να την δυσφημεί και να την υπονομεύει, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πίσω από το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν υπήρχε η Αλ Κάιντα, και όποιος αντιστέκεται στην Pax Americana κατ’ επέκταση είναι τρομοκράτης. Οι βάρβαρες μέθοδοι που κατά κόρον χρησιμοποιούσε ο Ζαρκάουι, αποκεφαλίζοντας για παράδειγμα πολλές φορές ανυποψίαστους ομήρους, και κυρίως η υπέρμετρη σημασία που έδινε στη θρησκευτική διάσταση του πολέμου, εις βάρος της εθνικοανεξαρτησιακής ή απλά της αντικατοχικής πλευράς, ήταν βούτυρο στο ψωμί των Αμερικανών που απεγνωσμένα επεδίωκαν να απονομιμοποιήσουν την ιρακινή αντίσταση στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης και να δικαιολογήσουν τη χρήση ωμής βίας από τη μεριά τους. Ο Ζαρκάουι υπό αυτή την έννοια ήταν ο πιο πολύτιμος σύμμαχός τους: αντεστραμμένο είδωλο του σκοταδισμού που πρέσβευε ο Μπους και της βαρβαρότητας που χρησιμοποιούσε ο φερόμενος ως αρχηγός της Αλ Κάιντα στο Ιράκ αποτελούσε την πιο απτή απόδειξη για την αναπόφευκτη «σύγκρουση των πολιτισμών» και τον αναγκαίο «παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Η σχέση εξάρτησης του Ζαρκάουι με τη σφηκοφωλιά των νεοσυντηρητικών φάνηκε άλλωστε από τα πρώτα βήματα της αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας. Σε ένα αποκαλυπτικό άρθρο του τελευταίου τεύχους του αμερικανικού περιοδικού «Νιούζγουικ» αποκαλύπτεται ότι και άλλες φορές ο αμερικανικός στρατός είχε εντοπίσει τα ίχνη του – τότε όμως προτίμησε να αξιοποιήσει τη δράση του και όχι να τη σταματήσει! «Όταν οι Αμερικανοί επιτέθηκαν στο Αφγανιστάν το 2001, ο Ζαρκάουι και όσοι απέμειναν από τους πιστούς του κατέφυγαν στο βόρειο Ιράκ (μέσω του Ιράν), όπου εγκαταστάθηκαν μαζί με μια ομάδα αποκαλούμενη Ανσάρ Αλ Ισλάμ σε μια απόμακρη ορεινή περιοχή που ήταν πέραν του ελέγχου του Σαντάμ Χουσεΐν. Ορισμένες αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες διαπίστωσαν ότι ο Ζαρκάουι και η ομάδα του κατασκεύαζαν εκεί καθαρά χημικά όπλα. Το Πεντάγωνο κατέστρωσε σχέδια, για να βομβαρδίσει το στρατόπεδο του Ανσάρ το 2002, αλλά ο Λευκός Οίκος αρνήθηκε να τα εγκρίνει… Η κυβέρνηση Μπους ήθελε να εκμεταλλευτεί τον Ζαρκάουι με έναν διαφορετικό τρόπο. Όταν ο υπουργός Εξωτερικών, Κόλιν Πάουελ, πήγε στα Ηνωμένα Έθνη για να στοιχειοθετήσει την κήρυξη πολέμου εναντίον του Σαντάμ τον Φεβρουάριο του 2003, κατηγόρησε τον Σαντάμ ότι ‘‘προσφέρει στέγη’’ σε ένα ‘‘θανατηφόρο δίκτυο τρομοκρατίας’’, με επικεφαλής τον Ζαρκάουι, τον οποίο περιέγραφε ως συνεργάτη του Οσάμα μπιν Λάντεν και υπαρχηγό της Αλ Κάιντα». Στη συνέχεια το αμερικανικό περιοδικό τονίζει με κάθε σαφήνεια ότι «ο Ζαρκάουι κατά πασιφανή τρόπο δεν ήταν σύμμαχος του Σαντάμ»! Οι Αμερικανοί όμως όχι απλά τον εμφάνισαν ως συνεργάτη του Σαντάμ, αλλά επέτρεψαν του Ζαρκάουι να συνεχίζει να παρασκευάζει χημικά όπλα, μόνο και μόνο για να επικαλεστούν τη δράση του και να επέμβουν στο Ιράκ, γνωρίζοντας καλά ότι ουδεμία σχέση συνάφειας υφίσταται μεταξύ αυτών των δύο!

Επισκίασαν τη σφαγή στη Χαντίθα

Η διαφορετική μοίρα που του επιφύλαξαν οι Αμερικανοί, από τη στιγμή που εντόπισαν τα ίχνη του μέσω της πορείας του θρησκευτικού του καθοδηγητή, ερμηνεύεται λόγω της συγκυρίας. Μέχρι και την προηγούμενη μέρα της δολοφονίας του Ζαρκάουι, τα ρεπορτάζ για το Ιράκ περιστρέφονταν γύρω από το αποτρόπαιο έγκλημα των αμερικανικών στρατευμάτων κατοχής στη Χαντίθα. Τον περασμένο Νοέμβριο συγκεκριμένα αμερικανοί πεζοναύτες που μπήκαν σε σπίτι με αμάχους δολοφόνησαν όλα σχεδόν τα μέλη της οικογένειας, ακόμη και μια 14χρονη κοπέλα και έναν υπέργηρο κατάκοιτο, με εννέα σφαίρες που τους έριξαν στο στήθος και το κεφάλι σχεδόν εξ επαφής! Ήταν ένα έγκλημα που από τη στιγμή που δεν μπόρεσαν να καλύψουν οι Αμερικάνοι (επιχειρώντας να εξαγοράσουν τα εναπομείναντα μέλη της δίνοντάς τους 38.000 δολάρια) παρομοιάστηκε από τον διεθνή Τύπο με τη σφαγή των Αμερικανών στο βιετναμέζικο χωριό Μάι Λάι.

Η κτηνωδία στη Χαντίθα (την οποία αναγκάστηκε να αναγνωρίσει ακόμη και το Πεντάγωνο, διατάσσοντας έρευνα στη συνέχεια και τη διεξαγωγή εντατικών θερινών μαθημάτων… ηθικής διαπαιδαγώγησης) δεν ήταν ένα συννεφάκι που σκίαζε τον πεντακάθαρο κατά τ’ άλλα ιρακινό ουρανό. Ο Σάιμον Τζένκινς, διακεκριμένος σχολιαστής της «Γκάρντιαν», έγραφε πολύ εύστοχα πρόσφατα ότι «το Ιράκ έχει μετατραπεί στα Δαρδανέλια του 21ου αιώνα – ένα ολέθριο σχέδιο που συνεχίζεται μόνο επειδή η έξοδος είναι υπέρ το δέον οδυνηρή για να τη σκεφτούν οι πολιτικοί». Τεκμήρια του ολέθρου που σπέρνουν τα στρατεύματα κατοχής είναι η φυγή από το Ιράκ 10.000 επιστημόνων και επαγγελματιών που έχουν τη δυνατότητα να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη αλλού, οι 1.000 θάνατοι αμάχων που καταγράφονται κατά μέσο όρο κάθε μήνα σύμφωνα με τον ΟΗΕ, οι 85.000 οικογένειες που έχουν διωχτεί από τα σπίτια τους και κυρίως η πρωτοφανής έκρηξη ωμής, κτηνώδους, εμφύλιας βίας.

Έγραφε πρόσφατα σε ένα αποκαλυπτικό του ρεπορτάζ, ανταποκριτής της «Ουάσινγκτον Ποστ» στο Ιράκ, για το ταξίδι του: «Κατά τη διάρκεια των έξη εβδομάδων, συνεργάστηκα με τρεις διαφορετικούς οδηγούς. Κάθε φορά ο καθένας τους έπρεπε να πάρει μια μέρα ρεπό, επειδή ένας συγγενής ή γείτονάς του είχε σκοτωθεί. Ένα πρωί είχαν βρεθεί 14 πτώματα, που όλα τους είχαν τις ταυτότητες στις μπροστινές τους τσέπες. Το όνομα όλων ήταν Ομάρ. Το Ομάρ είναι σουνίτικο όνομα. Αυτές τις μέρες στη Βαγδάτη κανένας δε νιώθει ποιος ανασφαλής απ’ όσους άνδρες λέγονται Ομάρ. Μια άλλη μέρα βρέθηκε ένας σωρός από πτώματα με τα χέρια διπλωμένα στην κοιλιά και το δεξί χέρι πάνω από το αριστερό, κατά τον τρόπο που προσεύχονται οι σουνίτες. Ήταν μήνυμα. Αυτές τις μέρες πολλοί σουνίτες αποκτούν πλαστά χαρτιά με ουδέτερα ονόματα. Ένοπλοι σουνίτες παίρνουν εκδίκηση, σταματώντας λεωφορεία και ζητώντας τις ταυτότητες όλων των επιβατών. Όσοι ανήκουν σε σιίτικες οικογένειες εκτελούνται. Υπό την ηγεμονία του Σαντάμ Χουσεΐν, οι αντιφρονούντες χαρακτήριζαν το Ιράκ «δημοκρατία του φόβου» και ήλπιζαν πως αυτό θα σταματούσε όταν ο Σαντάμ ανατρεπόταν. Αλλά ο πόλεμος, φαίνεται, έχει διαδώσει τον φόβο με ένα δημοκρατικό τρόπο. Τώρα ο τρόμος δεν προέρχεται μόνο από το καθεστώς ή από τα αμερικανικά στρατεύματα, αλλά από τον καθένα, απ’ οπουδήποτε»