Τα διαλύσαμε όλα…
Θυσιάσαμε τον δοκιμασμένο ιστό της κοινωνίας μας για χάρη της κακώς εννοούμενης προοδευτικότητας. Τα θεωρήσαμε όλα βαρίδια, που δεν μας άφηναν να πετάξουμε…
Παλιά ο δάσκαλος, ακόμη και ο καθηγητής στην επαρχία, αλλά και στις συνοικίες της Αθήνας, και γενικά στις μικρές κοινωνίες, ήταν δεμένος με το κάθε παιδί! Γνώριζε τα πάντα γι’ αυτό. Ήξερε την οικογένειά του. Και όταν έβλεπε κάτι στραβό, ήξερε πού να απευθυνθεί. Λειτουργούσαν ως παιδονόμοι. Πόσοι δεν πήραν αποβολή γιατί δεν φορούσαν στον δρόμο το καπέλο. Δεν κοίταζε ώρες… Πάθος του να μάθουν τα παιδιά γράμματα σωστά. Την Κυριακή μαζί στον εκκλησιασμό, τα απογεύματα να διδάξει ελληνικούς χορούς, στις εθνικές επετείους, να οργανώσει θεατρικές παραστάσεις, την εμφάνιση του σχολείου στην παρέλαση και στο τέλος της χρονιάς τις περίφημες γυμναστικές επιδείξεις, που ήταν ένας συναγωνισμός των μαθητών.
Πείραζαν όλα αυτά. Θεωρήθηκε ότι προσβάλλουν, θίγουν, περιορίζουν την προσωπικότητα, την ελεύθερη ανάπτυξη των παιδιών. Ενοχλούσαν το καπέλο, η ποδιά, ο εκκλησιασμός, οι γιορτές, οι επιδείξεις. Και τα καταργήσαμε. Απομένει μόνο να καταργηθεί η παρέλαση. Άρχισε ο προβληματισμός αν πρέπει να μείνει, γιατί δημιουργεί στρατιωτική νοοτροπία… Και ήδη οι πρώτες συζητήσεις μπήκαν στο τραπέζι.
Στον βωμό της πολυπολιτισμικότητας οι πόρτες της χώρας άνοιξαν διάπλατα. Χωρίς κανέναν έλεγχο. Κάθε καρυδιάς καρύδι ήρθε. Η Ελλάδα, η οδός της ελευθερίας που οδηγεί στον παράδεισο. Γεμάτη η επαρχία από πόρνες, οίκους ανοχής, κακόφημα κέντρα, μπράβους, μαφίες, καφετέριες όπου ακόμη και η πορτοκαλάδα έχει ουσίες…
Το πόσο άλλαξε η ζωή όλοι το ξέρουν. Αλλά κανείς δεν το λέει… Σπείρες, συμμορίες, παιδιά του Δημοτικού με λοστούς, να απειλούν τον δάσκαλο. Κάποια στόματα που άνοιξαν στη Βέροια τα λένε όλα τώρα. Και κάνουμε εμείς που τ’ ακούμε τους έκπληκτους. Λες και δεν τα ξέραμε…
Είναι γεγονός ότι το οικονομικό επίπεδο σ’ όλη τη χώρα έχει αλλάξει. Δεν έχει καμία σχέση με το χθες, το ’60 και το ’70. Μόνο που έχει μεγάλο κόστος αυτή η αλλαγή. Ο τραγικός χαμός του μικρού Άλεξ -και γύρευε πόσων άλλων παιδιών που έχουν χαθεί και το κρύβουν, όπως και οι βιασμοί που συμβαίνουν- είναι η απόδειξη… Και δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πλέον πίσω απ’ το δάχτυλό μας.
Το σχολείο, το δημόσιο είναι ένας ψυχρός χώρος, χωρίς συναισθήματα και το πάθος του δασκάλου για προσφορά και μεγάλωμα ανθρώπων άξιων για την κοινωνία. Ο δάσκαλος έχει το μυαλό στο ρολόι. Στην επόμενη δουλειά! Φυσικά υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις.
Η Αστυνομία έχει χάσει την επαφή με την κόσμο. Δεσμούς και επαφές έχει μόνο με τους παράνομους, όχι για πληροφορίες και για να εξαρθρώσει τα κυκλώματα, αλλά για τις αντιπαροχές που θα δοθούν. Δεν είναι δυνατόν να μιλούν οι πολίτες για συμμορίες μικρών παιδιών στη Βέροια και να μη γνωρίζει τίποτα η Αστυνομία.
Η τραγωδία της Βέροιας πρέπει να μας ταρακουνήσει όλους. Κοινωνία και ηγεσία. Μην τα φορτώνουμε όλα όσα συνέβησαν στα πέντε παιδιά – αν πράγματι φταίνε για τον χαμό του Άλεξ. Εικόνα μας είναι… Χρειάζεται επανεξέταση όλων. Και αναθεώρηση πολλών. Ποιες είναι οι υποχρεώσεις του καθενός. Οι αρχές και ιδιαίτερα η Αστυνομία να έρθουν πιο κοντά στον άνθρωπο, στον πολίτη. Και ο κόσμος, οι πολίτες να αντιληφθούν ότι θα πρέπει να ασχολούνται και με τα του οίκου τους… Κάποιες αρχές, κάποια ιδανικά, κάποιες αξίες, κάποιες συμπεριφορές, κάποιοι δεσμοί πρέπει να αποτελούν τα σύμβολα της κοινωνίας. Να είναι το λιμάνι, η αγκαλιά, το χάδι που δεν θα επιτρέψουν να χάσουμε άλλον Άλεξ…Έχουμε τόσα να φτιάξουμε, που επιτέλους ας καταλάβουμε, ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε συνεχώς να τρωγόμαστε μεταξύ μας και ο ένας να λέει άσπρο και ο άλλος μαύρο.
Η πολιτική ηγεσία του τόπου και η Εκκλησία μαζί μπορούν να προσφέρουν πολλά. Για να μην υπάρξει άλλος… με την τραγική μοίρα του Άλεξ…