Ως πότε;

Το τραγικό συμβάν στο Αιγαίο με τη σύγκρουση των F-16 και την απώλεια του έλληνα πιλότου αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, ότι η πολιτική που ακολουθείται όλα τα τελευταία χρόνια απέναντι στην Τουρκία έχει ήδη εξαντλήσει τα όριά της.

Η αποδοχή από την πλευρά της χώρας μας της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση στηρίχθηκε σ’ ένα λογικοφανές δίλημμα: Ή η Τουρκία εκτός, με ένταση και πιθανή σύγκρουση στο Αιγαίο, ή μέλος της ΕΕ με «διευθέτηση» των «διαφορών»…

Το δίλημμα αυτό αποδείχθηκε, σε σύντομο χρόνο, τουλάχιστον ψευδεπίγραφο. Η Τουρκία συνεχίζει με συνέπεια την επεκτατική στρατηγική που ξεκίνησε εδώ και πάνω από 30 χρόνια, ενώ εμείς επιδιώκουμε τον κατευνασμό της.

Πράγματι η Τουρκία αντιμετωπίζει μια σειρά εσωτερικού τύπου εντάσεων και αντιθέσεων. Πρώτον τη «διάσταση» μεταξύ του κεμαλικού καθεστώτος και της μουσουλμανικού χαρακτήρα εξουσίας. Δεύτερον το πρόβλημα των Κούρδων, που αν συνυπολογίσουμε τις επιδιώξεις των Κούρδων του Β. Ιράκ για την ίδρυση αυτόνομης / εθνοτικής «περιοχής» αποκτά στρατηγικό χαρακτήρα. Και τρίτον την αδυναμία ή την άρνησή της να προβεί σε μετασχηματισμό των θεσμών της ώστε να προσαρμοστεί στην ευρωπαϊκή της «προοπτική»…

Αυτά τα ζητήματα όμως όχι μόνο δεν μπορούν να μετατραπούν σε δικαιολογίες για την επεκτατική της πολιτική στο Αιγαίο και για την άρνησή της να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν ως «μοχλοί» πίεσης προς το ηγετικό κατεστημένο της Τουρκίας.

Κανένας δεν επιδιώκει εντάσεις και ανταγωνισμούς. Άλλωστε, η Ελλάδα έχει εξαντλήσει κάθε όριο καλής θελήσεως. Θα πρέπει να καταστήσει όμως σαφές στην ΕΕ -και με τη σειρά της η ΕΕ στην Τουρκία- ότι η «είσοδός» της στο θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνεπάγεται πριν απ’ όλα εγκατάλειψη της επιδίωξής της να «μοιράσει το Αιγαίο».

Οι διεθνείς συνθήκες και τα κατοχυρωμένα εθνικά μας δικαιώματα δεν αλλάζουν, δεν ακρωτηριάζονται. Κι αυτός θα πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτος όρος για την όποια «προοπτική» της Τουρκίας στην Ευρώπη.

ΟΦΙΣ