Μοιραίοι…
Η εμμονή, η ισχυρογνωμοσύνη, του «συστήματος» στην πολιτική της «αψόγου στάσεως» έναντι στην επιθετικότητα της Άγκυρας και τη «συμμόρφωση» στις επιταγές της Ουάσινγκτον και του ΝΑΤΟ -αυτού του «επιτήδειου ουδέτερου»- δεν οδηγούν ειμή στην επιβεβαίωση της ρήσης του ιστορικού Σπυρίδωνος Τρικούπη: «Ίδιον των ισχυρογνωμόνων να πίπτωσιν πολλάκις από του ύψους της υπεροψίας εις το βάθος του εξευτελισμού»…
Το «σύστημα των 343 οικογενειών», που διαγουμίζουν αυτό τον τόπο, χωρίς τη σπονδυλική στήλη μιας Εθνικής Αστικής Τάξης, έχει μετεξελιχθεί σε ένα μεταπρατικό σύστημα, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, πού παραπέμπει στις αλήστου μνήμης εποχές του «Φάδερ Δημήτριου» -ευθύς μετά την απελευθέρωση και την δραματική απόληψη της Κοινωνικής Επανάστασης της Εθνικής Αντίστασης- όταν και το τότε «πολιτικό σύστημα» προσέφευγε ικέτης στα πόδια του ψευδοϊερωμένου μεγαλοστελέχους της Ιντέλιτζενς Σέρβις, του Δημήτριου Μπάλφουρ, για εκμαίευση μεριδίου της κατά παραχώρηση από το Λονδίνο «ελλαδικής εξουσίας»!
Έρμαιο των ανταγωνισμών και των επιδιώξεων για την κατοχύρωση ζωνών επιρροής το «πολιτικό σύστημα» της χώρας μας, χωρίς πυξίδα και ιδεολογικό προσανατολισμό, επιλέγει την τακτική («σφάξε με πασά μου, για ν΄ αγιάσω…»), οδηγεί τον Ελληνικό Λαό στην αποθάρρυνση, την απογοήτευση και τον Οικουμενικό Ελληνισμό στην άμβλυνση της αυτοπεποίθησής του!
Οι του «συστήματος», κατά την απόφανση του Ποιητή, «μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα/ περιμένοντας κάποιο θάμα…», διακινούμενοι σ’ ένα πνεύμα «κοσμοπολιτισμού», αλωμένοι από την «ιδεολογία» των πολυεθνικών και της «ελεύθερης αγοράς», μεταπράτες στη συνείδηση και την πρακτική, πριονίζουν συστηματικώς τους πυλώνες στήριξης του Οικουμενικού Ελληνισμού.
Είναι τυχαίο άραγε ότι η νυν ηγεσία της Εθνικής Τραπέζης, ενός τραπεζικού ιδρύματος το οποίο στη διαδρομή του νεοελληνικού βίου διαδραμάτισε όχι μόνο ρόλο βασικού αγωγού για την οικονομική ανάπτυξη του τόπου, αλλά και συνδετικό κρίκο του απανταχού ελληνισμού και δη του βορειοαμερικάνικου πυλώνα, απεμπόλησε τον εθνικό της ρόλο -ανέστειλε τις εργασίες των υποκαταστημάτων της στις ΗΠΑ και τον Καναδά και κατ’ αυτόν τον τρόπο ωθεί, πέραν των άλλων, στην αποκοπή του υπερατλαντικού Ελληνισμού από το Εθνικό Κέντρο- προς εξυπηρέτηση της προσέγγισης με την Άγκυρα της διαρκούς αμφισβήτησης των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων μας;
Πρωταγωνιστής ο κ. Τάκης Αράπογλου… Πανέλληνες, δοξάστε τον!
Το νυν «σύστημα», τα κόμματα εξουσίας, μετ’ αποστροφής και στην ευθεία του στηλιτευμένου πνεύματος των «δηλώσεων μετανοίας» των περιόδων της Ξενοκρατίας, «αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας» ό,τι οι patres Patriae του Ελληνικού Έθνους διακήρυξαν στο απώτερο και το πρόσφατο παρελθόν:
• Δεν υπήρξαμε μοιρολάτρες και δεν αφήσαμε στη μοίρα τη διαχείριση της τύχης του Έθνους, αλλά θέσαμε υπέρ αυτού όλη τη φλόγα και τη δύναμη της ψυχής μας.
Το νυν «σύστημα», ως δρα και λειτουργεί -οι ελάχιστες εξαιρέσεις ως οι προ ημερών πρωθυπουργικές δηλώσεις στο Παρίσι απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα- φαίνεται να οδηγεί στη μελαγχολική σκέψη ότι έχει αποχαιρετίσει την εθνική αυτογνωσία και θέτει εκτός αμφισβήτησης ότι το καθετί σημειώνεται μόνο και μόνο μία φορά…
• «Μπορεί να το ξαναζήσει η ψυχή του Έλληνα αμέτρητες φορές ως παρελθόν, ποτέ όμως ως μέλλον…»
Στη ζοφερή ατμόσφαιρα του νυν «συστήματος» και υπό την καταλυτική επίδραση της παγκοσμιοποίησης, οδηγούμεθα σε απαξίωση του έθνους και την ουσιώδη αποδυνάμωση και διαφοροποίηση της φύσης και του ρόλου του Κράτους, που μεταβάλλεται, βαθμιαίως, σε διοικητικό μηχανισμό τρέχουσας τοπικής διαχείρισης και νομής της εξουσίας.
Το αποδυναμωμένο κράτος χρησιμοποιείται, συχνά, για την προώθηση και στήριξη πολυεθνικών οικονομικών συμφερόντων και την επιβολή ενός εξωκοινωνικά κατασκευασμένου «πολιτισμού»,του οποίου στόχος είναι η ομογενοποίηση των «πολιτισμικών» στοιχείων!
Η κρατική κυριαρχία θυσιάζεται στο βωμό μίας, δήθεν, παγκόσμιας υπερεθνικής τάξης της οποίας ο μονοπολικός προσδιορισμός παραπέμπει στα πεδία της Ουάσινγκτον και τον βραχίονα του «επιτήδειου ουδέτερου», του ΝΑΤΟ, το οποίο ελαύνεται από τις γεωπολιτικές σκοπιμότητες της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου και της Λεκάνης των πετρελαίων της Εγγύς Ανατολής…
Όμως η διαδρομή της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας κάθε λαού στο πλαίσιο πολυεθνικών ενώσεων (π.χ. Ευρωπαϊκής Ένωσης) είναι κατά τη ρήση του Διεθνιστή Ζαν Ζωρές:
• Ένα έργο εμπιστοσύνης και μία πράξη τόλμης…