Από τα Ύμια στη Μαδρίτη κι απ’ τα ζεϊμπέκικα στις κουμπαριές…
Κατά τις ίδιες πληροφορίες, η διαφοροποίηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής θα αρχίσει σταδιακά να εκφράζεται το αμέσως επόμενο διάστημα και θα γίνεται ορατή τόσο σε διεθνείς οργανισμούς όσο και στα όργανα της Ε.Ε. Θα συνίσταται, δε, στη σύνδεση της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας με τη στάση της έναντι της Ελλάδος.
Θα περάσουμε δηλαδή απ’ το στάδιο της «λευκής» κάρτας στις «κίτρινες κάρτες» που θα μπορεί να αξιοποιεί η Ελλάδα σε κάθε βήμα της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας, επικαλούμενη ή τις τούρκικες διεκδικήσεις ή τη συνολικότερη στάση της στο Αιγαίο και σε άλλα ζητήματα.
Αυτή φαίνεται να είναι η επιλογή του Κώστα Καραμανλή, με την οποία είναι σύμφωνος και ο υπουργός Άμυνας Β. Μεϊμαράκης. Ωστόσο, σε αυτή την άμεση σύνδεση δεν φαίνεται να συμφωνεί η Ντ. Μπακογιάννη, η οποία τάσσεται υπέρ της συνέχισης της εν λευκώ -ουσιαστικά- στήριξης της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας. Και αν παρακολούθησε κάποιος προσεκτικά τις δηλώσεις των προηγούμενων ημερών, είναι ευδιάκριτες οι διαφορές στις δηλώσεις αφενός Καραμανλή και Μεϊμαράκη και αφετέρου της Ντ. Μπακογιάννη…
Ωστόσο, και αυτή ακόμα η διαφαινόμενη διαφοροποίηση της ελληνικής κυβέρνησης έναντι της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας είναι εμφανέστατα καθυστερημένη, ακόμα και αν τη δούμε να υλοποιείται. Ενώ σοβαροί πολιτικοί και διπλωματικοί κύκλοι εκφράζουν επιφυλάξεις και για την αποτελεσματικότητά της πλέον…
Απ’ το ζεϊμπέκικο στις… κουμπαριές…
Στην πραγματικότητα, αυτό που ανέδειξε περίτρανα και το πρόσφατο τραγικό συμβάν στο Αιγαίο είναι η τραγική αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής που υιοθετήθηκε απ’ το δίδυμο Σημίτη – Γιώργου Παπανδρέου και επί της ουσίας συνεχίστηκε και απ’ την κυβέρνηση Καραμανλή.
Αν, πράγματι, εξαιρέσει κανείς τη στάση του Κώστα Καραμανλή στο σχέδιο Ανάν, στάση θετική που εξέφραζε τα αισθήματα του λαού και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, στη συνέχεια ουσιαστικά ταυτίστηκε με μια πολιτική κατευνασμού, αρχιτέκτονες της οποίας ήταν ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου. Μια πολιτική με σοβαρότερους σταθμούς:
– Την κρίση των Υμίων, που κατέληξε με την παραδοχή -ουσιαστικά- γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο, με εκείνο το περίφημο no troops, no ships, no flags.
– Τη διακήρυξη της Μαδρίτης, με την οποία αποδέχθηκε η κυβέρνηση Σημίτη την ύπαρξη ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο.
– Ακόμα και το Ελσίνκι, το οποίο πανηγυρίστηκε σαν… εθνικός θρίαμβος, περιείχε τον όρο για «συνοριακές και άλλες συναφείς διαφορές».
– Την άκριτη υιοθέτηση της άνευ όρων στήριξης της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας.
Ενδιαμέσως είχαμε τον εξευτελισμό της παράδοσης Οτσαλάν στην Τουρκία, την… «παρεκούμβιση» ακόμα και του αεροσκάφους που μετέφερε τον τότε υπουργό Άμυνας, Α. Τσοχατζόπουλο, τη μεγάλη αύξηση παραβάσεων, παραβιάσεων, εμπλοκών, τη συμφωνία να ξαναγραφούν τα βιβλία της Ιστορίας, και πολλά άλλα γεγονότα, τα οποία έδειχναν πολύ καθαρά πως στη δική μας πολιτική κατευνασμού η Τουρκία απαντούσε με βήμα προς βήμα προώθηση των διεκδικήσεών της!
Φτάσαμε στο σημείο να δηλώνει ο τότε υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου ότι… δεν θα ματαιωθεί η στρατηγική μας για λίγες βραχονησίδες, και να καταθέτει σημειολογικά αυτή τη στρατηγική με το περίφημο ζεϊμπέκικο υπό τα χειροκροτήματα του τότε Τούρκου ομολόγου και φίλου του, Ι. Τζεμ!
Αυτή όμως τη στρατηγική, την οποία ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέκρινε ο Κ. Καραμανλής, ήρθε επί της ουσίας να την υιοθετήσει. Και αυτό σημειολογικά το πέρασε με την… πολιτική της κουμπαριάς.
Απ’ το ζεϊμπέκικο στην κουμπαριά, λοιπόν, η μεν Τουρκία διαρκώς κερδίζει και κατοχυρώνει κάθε φορά τα κέρδη της, η δε Ελλάδα όλο και περισσότερο υποχωρεί. Στο ζήτημα της έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο, για παράδειγμα, στη διάσκεψη του ICAO τον Οχτώβρη του 2004, ουσιαστικά κάναμε ένα ακόμα βήμα υποχώρησης στις παράλογες τουρκικές διεκδικήσεις. Και αυτό το διαπιστώσαμε και στον χειρισμό του πρόσφατου επεισοδίου…
Αυτό λοιπόν που απαιτείται δεν είναι απλά μια επαναπροσέγγιση της στρατηγικής μας, αλλά μια εκ βάθρων αλλαγή της, μετά την εμφανέστατη όχι απλά αποτυχίας, αλλά της κατάρρευσής της. Μιας κατάρρευσης που δικαιώνει όσους είχαν διαφορετική άποψη και την κατέθεταν, με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζονται γραφικοί και εθνικιστές όπως το ΚΚΕ, η Λιάνα Κανέλλη, ορισμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ (Πεπονής, Κρητικός, Βερυβάκης, Παπαθεμελής, Οικονόμου, Αρσένης, Ν. Κατσέλη κ.ά.) και ελάχιστα ΜΜΕ (ανάμεσά τους «ΤΟ ΠΑΡΟΝ») και δημοσιογράφοι (Τριάντης, Στάθης, Μπογιόπουλος, Λυγερός, Δελαστίκ, Διακογιάννης και ελάχιστοι ακόμα)…
Ας υπενθυμίσουμε, τέλος, το ιστορικά δικαιωμένο:
– Ο κατευνασμός δεν απομακρύνει τον κίνδυνο πολέμου, τον φέρνει πιο κοντά…