Αεροναυτικό πολιτικό ναυάγιο της κυβέρνησης στο Αιγαίο

Αποφεύχθηκε έτσι το ενδεχόμενο στρατιωτικής αντιπαράθεσης Ελλάδας-Τουρκίας. Από την άλλη το πικρό συναίσθημα της εθνικής ταπείνωσης. Ο έλληνας πιλότος νεκρός, ο τούρκος ζωντανός. Επιπλέον, ακόμη χειρότερα τα πράγματα στον τομέα της διάσωσης. Το δυστύχημα που οδήγησε στην πτώση των μαχητικών αεροπλάνων έλαβε χώρα μέσα στα όρια του FIR Αθήνας. Στην Ελλάδα, επομένως, ανήκε η ευθύνη διάσωσης του τούρκου πιλότου που έπεσε ζωντανός στη θάλασσα, αλλά τελικά τουρκικά ελικόπτερα ήρθαν και τον πήραν αντί να τον έχουν διασώσει οι ελληνικές αρχές, οι οποίες θα τον παρέδιδαν εν συνεχεία στις τουρκικές, αφού ίσως προηγουμένως τον είχαν ανακρίνει για τις συνθήκες του δυστυχήματος.

Δυστυχώς, ο συνδυασμός συγκυριών πολιτικής ατολμίας στη λήψη αποφάσεων και έλλειψης σοβαρής οργανωτικής και επιχειρηματικής προετοιμασίας για την αποτελεσματική αντιμετώπιση ενός από χρόνια αναμενόμενου περιστατικού οδήγησαν σε μια εμφανή διπλωματική ήττα της κυβέρνησης Καραμανλή και της χώρας.

Η κατάσταση έγινε εξοργιστική στη συνέχεια, καθώς διάφοροι υπεύθυνοι κυβερνητικοί παράγοντες πρόβαλλαν απαράδεκτες έως παιδαριώδεις δικαιολογίες για να δικαιολογήσουν την ανεπάρκεια και την ολιγωρία τους.

Φαιδρά προσχήματα

Στα τηλεοπτικά κανάλια παρήλασαν απολογητές της κυβερνητικής πολιτικής που είπαν απίστευτα πράγματα απίθανης φαιδρότητας. Ένας απόστρατος (ευτυχώς!) ναύαρχος ισχυρίστηκε επί παραδείγματι ότι ο τούρκος πιλότος είχε δήθεν «δικαίωμα» να… διαλέξει αυτός ποιος θα τον σώσει! Υποκρίνονταν οι πάντες ότι αγνοούσαν πρώτα απ’ όλα το γεγονός ότι ο τούρκος πιλότος δεν ήταν απλώς «περαστικός» από εκεί, όπου κάτι έπαθε το αεροπλάνο του και έπεσε. Ο πιλότος αυτός συμμετείχε σε κατασκοπευτική αποστολή εναντίον της χώρας μας και είχε ανάμειξη, ευθύνη ή πρόθεση, σε μια ιστορία που κατέληξε στην πτώση ενός ελληνικού μαχητικού και στον θάνατο του πιλότου του. Τι πιο φυσιολογικό από το να τον διασώσουν πάση θυσία οι Έλληνες και να τον ανακρίνουν για τις συνθήκες του δυστυχήματος πριν τον επιστρέψουν στην Τουρκία;

Μάρτυρες ψαράδες βεβαιώνουν ότι το ελληνικό διασωστικό ελικόπτερο έφθασε λίγα λεπτά πριν από το παναμέζικο πλοίο, αλλά αντί να πάρουν οι άντρες του πληρώματός του τον τούρκο πιλότο πετούσαν αμήχανα, περίμεναν και παρακολουθούσαν την άφιξη του πλοίου και την πορεία του Τούρκου προς αυτό. Αν μάλιστα ισχύουν οι μαρτυρίες παραπλεόντων ψαράδων, οι οποίοι διαβεβαιώνουν ότι άκουσαν τους τούρκους επιτελείς να δίνουν αυστηρές οδηγίες στον φιλιππινέζο πλοίαρχο -κάποιοι λένε, μάλιστα, πριν φτάσει καν στο σημείο ΅΄όπου είχε πέσει ο πιλότος- να μη δώσει τον «ναυαγό» στους Έλληνες παρά μόνο στους τούρκους στρατιωτικούς, οι ευθύνες των ελλήνων υπευθύνων είναι μεγαλύτερες.

Ένα πιστόλι αλλάζει την… ελληνική πολιτική!

Κατά κόρον επίσης προβλήθηκε -ιδιαίτερα την πρώτη ημέρα- από τα μέσα ενημέρωσης, με κυβερνητική προέλευση, ότι «ο τούρκος πιλότος τράβηξε πιστόλι», οπότε θα είχαμε «τραγικές συνέπειες», δήθεν, αν οι έλληνες διασώστες επιχειρούσαν να πάρουν αυτοί τον τούρκο πιλότο παρά τη θέλησή του.

Πρόκειται για φαιδρό επιχείρημα, το οποίο αποκαλύπτει και τον «πολιτικό κρετινισμό» αυτών που το εφηύραν και που προφανώς δεν αντιλαμβάνονται καν τι λένε με αυτό: ένας και μόνο τούρκος πιλότος, που συμμετέχει σε κατασκοπευτική αποστολή και στην πτώση ή κατάρριψη ελληνικού μαχητικού και τον θάνατο του πιλότου του και κατόπιν πέφτει με το αλεξίπτωτο και γίνεται ναυαγός, αρκεί να τραβήξει το πιστόλι του για να υποχρεώσει την… Ελλάδα να μην ασκήσει τα διαχειριστικά δικαιώματα που έχει για έρευνα και διάσωση εντός των ορίων του FIR Αθήνας!

Κάθε κυβερνητικός εγκέφαλος που λέει αυτό το πράγμα είναι όχι μόνο άσχετος, αλλά και τρομερά επικίνδυνος πολιτικά!¨Αντί να πει ότι αυτόν τον συγκεκριμένο πιλότο, που ενέχεται σε τέτοιες δραστηριότητες, έπρεπε πάση θυσία να τον διασώσουν και να τον ανακρίνουν οι ελληνικές αρχές -εν ανάγκη δίνοντας ανάλογες εντολές και στον φιλιππινέζο πλοίαρχο για τη στάση του, στις οποίες ήταν υποχρεωμένος να υπακούσει καθώς βρισκόταν στον χώρο ελληνικής ευθύνης για την έρευνα και τη διάσωση- η κυβέρνηση Καραμανλή θεώρησε πολύ φυσιολογικό να διοχετεύσει στα ΜΜΕ την άποψη ότι… αρκεί ένας Τούρκος να τραβήξει πιστόλι για να αλλάξει η ελληνική πολιτική!

Δεν θα υπάρξει παρατεταμένη κρίση

Η κάλυψη της κυβερνητικής ολιγωρίας και ανεπάρκειας επιχειρείται και μέσω της δημαγωγικής καλλιέργειας ενός κλίματος τρομοκράτησης του ελληνικού λαού ότι αρκεί δήθεν το παραμικρό στρατιωτικό επεισόδιο για να… ξεσπάσει ελληνοτουρκικός πόλεμος, άρα οποιαδήποτε κυβερνητική υποχώρηση είναι εκ των προτέρων δικαιολογημένη, αφού διασφαλίζει το ύψιστο αγαθό, την ειρήνη! Αυτά είναι γελοιότητες. Οι πόλεμοι αρχίζουν πάντοτε βάσει σχεδίου, ακόμη κι αν χρησιμοποιηθούν ως προσχήματα για την έναρξή τους γεγονότα δευτερεύουσας σημασίας.

Όχι ένα και δύο, αλλά δέκα και είκοσι αεροπλάνα να πέσουν σε αερομαχίες στο Αιγαίο, ακόμη και με τη χρήση πυραύλων, κανένας πόλεμος δεν πρόκειται να ξεσπάσει αν η απόφαση κήρυξής του δεν είναι προειλημμένη.

Φυσικά, τέτοια απόφαση δεν υπάρχει σήμερα ούτε στην Αθήνα ούτε στην Άγκυρα.

Όχι πόλεμος, λοιπόν, αλλά ούτε καν παρατεταμένη περίοδος έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν πρόκειται να υπάρξει. Καμία κρίση δεν μας απειλεί ως αποτέλεσμα των όσων έγιναν στο Αιγαίο.

Η Αθήνα ούτως ή άλλως δεν έχει τέτοια πολιτική. Όσο για την Άγκυρα, αυτή σημείωσε σοβαρά στρατιωτικά και διπλωματικά κέρδη και πολύ φυσιολογικά κύριο μέλημά της είναι πώς θα τα αποκρυσταλλώσει και θα τα κατοχυρώσει. Σε αυτή τη φάση δεν την εξυπηρετεί καθόλου να προκαλέσει νέα κρίση, η έκβαση της οποίας ενδέχεται να σκεπάσει ή και να αναιρέσει τα κέρδη αυτά – θα ήταν ανόητο και τυχοδιωκτικό εκ μέρους της.

Τα κέρδη της Άγκυρας

Τα κέρδη της Τουρκίας είναι τόσο στρατιωτικά όσο και διπλωματικά. Στρατιωτικά, το γεγονός ότι ο έλληνας πιλότος είναι νεκρός ενώ ο τούρκος πιλότος είναι ζωντανός σίγουρα δίνει μια εικόνα υπεροχής της τουρκικής στρατιωτικής μηχανής, με ανάλογες επιπτώσεις στην ψυχολογία και των δύο πλευρών.

Οι Τούρκοι φυσιολογικά διακατέχονται τώρα από αίσθημα υπεροχής, αν όχι και αλαζονείας. «Είμαστε σε θέση να ρίχνουμε ελληνικά πολεμικά αεροπλάνα μόνο με τους χειρισμούς μας, χωρίς να χρειάζεται καν να πυροβολήσουμε!», μπορούν να ισχυρίζονται. Ακόμη χειρότερα, μια τέτοια αλαζονεία θα αυξήσει την αυτοπεποίθηση και την επιθετικότητα των τούρκων πιλότων στο Αιγαίο, αυξάνοντας την πυκνότητα των επικίνδυνων εμπλοκών και επεισοδίων στον αέρα, οπότε αυξάνεται και η πιθανότητα να συμβεί κάτι πραγματικά σοβαρό, με κρίσιμες πολιτικές συνέπειες.

Σε διπλωματικό επίπεδο, πέρα από οποιεσδήποτε λεπτομέρειες η πολιτική ουσία είναι πως οι Τούρκοι απέδειξαν εμπράκτως ότι είναι σε θέση να πάρουν αυτοί κι όχι εμείς κάποιον ναυαγό που βρίσκεται τυπικά στα όρια ευθύνης της Αθήνας, σε ό,τι αφορά τα διαχειριστικά δικαιώματα έρευνας και διάσωσης.

Όταν μάλιστα κατορθώνουν να αποσπούν μέσα από τα χέρια των ελληνικών αρχών έναν πιλότο μαχητικού αεροσκάφους που συμμετείχε σε κατασκοπευτική αποστολή και έχει εμπλακεί στην πτώση ελληνικού πολεμικού αεροπλάνου και στον θάνατο του πιλότου του, μπορούν να ισχυριστούν ότι θα είναι απείρως αποτελεσματικότεροι στις διασώσεις ρουτίνας πολιτών ναυαγών…

Πολιτική για τα… πανηγύρια

Αξιοθρήνητη ήταν η πολιτική αντίδραση του πρωθυπουργού, του υπουργού Άμυνας και της υπουργού Εξωτερικών στα γεγονότα.

Ο πρώτος χρειάστηκε πάνω από 24 ώρες για να αντιληφθεί ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά και απαιτούσαν τοποθέτησή του. Μόνο μετά το άγριο «κράξιμο» από τα ΜΜΕ και τον Τύπο αφυπνίστηκε, κάνοντας δηλώσεις πολύ κατώτερες των περιστάσεων. Αντί να απευθύνει αυστηρή προειδοποίηση προς την Άγκυρα, το έπαιξε… «Μαρία Αντουανέτα της Ευρώπης»!

Παριστάνοντας ότι μιλάει δήθεν εκ μέρους της ΕΕ, πράγμα εντελώς άσχετο με την πραγματικότητα, αρκέστηκε να μας πει «τα πάντα συνυπολογίζονται και συνεκτιμώνται στην ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας».

Τώρα, μάλιστα. Πανικοβλήθηκαν οι Τούρκοι! Έντρομες, άλλωστε, ελληνικές κυβερνητικές πηγές έσπευδαν να διευκρινήσουν στους δημοσιογράφους -προφανώς για να μη θεωρηθεί πολύ… «σκληρή» (!) η στάση της κυβέρνησης- ότι «αυτή η προειδοποίηση της Αθήνας δεν συνιστά άμεση απειλή για την άσκηση βέτο στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας».

Ο δεύτερος, ο υπουργός Άμυνας, εξαφανίστηκε εντελώς κατά τη διάρκεια της κρίσης! Δεν βγήκε καν να κάνει επίσημες δηλώσεις.

Όσο για την υπουργό Εξωτερικών, την Ντόρα Μπακογιάννη, στη χειρότερη τηλεοπτική της συνέντευξη, στον Ν. Χατζηνικολάου, δεν απαντούσε επί της ουσίας σε καμία ερώτηση, αποδεικνύοντας πόσο «λίγη» και ανεπαρκής είναι σε περιπτώσεις κρίσεων.

Μοναδικό της μέλημα ήταν αφενός να κάνει πρωθυπουργική εμφάνιση -»η χώρα μου!», είπε χαρακτηριστικά- και αφετέρου να μας πείσει ότι… «δεν είμαστε καρπαζοεισπράκτορες»!

Είχαμε την ψευδαίσθηση ότι με την απομάκρυνση του Κ. Σημίτη από την εξουσία είχαμε γλιτώσει από την αμερικανόδουλη νοοτροπία που εκφράστηκε αποκαλυπτικά με το «ευχαριστώ τους Αμερικανούς» για την εθνική ταπείνωση των Υμίων. Δυστυχώς, η κυβέρνηση Καραμανλή, αντιμετωπίζοντας την πρώτη «μίνι κρίση» στα ελληνοτουρκικά, «εζυγίσθη και ευρέθη ελλιποβαρής»…