Κοινωνικό κράτος και πολιτικό μέλλον…
Οι κοινωνιολόγοι του Αλέξανδρου Παπαναστασίου κήρυξαν τον «λόγο της αληθείας»: Το άτομο δεν αισθάνεται Πολίτης ελεύθερος αν διατελεί κάτω από την κυριαρχία του φόβου, της αρρώστιας, της απουσίας κοινωνικής μέριμνας, της οικονομικής αδυναμίας του να εξασφαλίσει αξιοπρεπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Η Αριστερά, κάθε μορφής και απόχρωσης, το έκανε λάβαρο αγώνα.
Ο «Μεγάλος Κρητικός», εντολοδόχος της Κοινωνικής Επανάστασης του 1909, έριξε τους σπόρους και ακολούθησε με το Σύνταγμα του 1911, μια περιορισμένη μεν, αλλά σημαντική καρποφορία: Η Υγεία είναι κοινωνικό αγαθό εκτός εμπορίου. Βασική υποχρέωση της πολιτείας προς τα μέλη της.
Η βαρβαρότητα, όμως, επιστρέφει την «εποχή της Παγκοσμιοποίησης»… Το ρωμαϊκό vae victis (αλίμονο στους νικημένους) στην «Κοινωνία της Αγοράς» μεταγλωττίζεται: Αλίμονο στους οικονομικά αδύνατους.
Το δημόσιο νοσοκομείο, το δημόσιο αγαθό υγεία αφήνεται χωρίς κρατική φροντίδα, αγάπη και ενδιαφέρον, στο αφρισμένο πέλαγος του Κέρδους! Μετατρέπεται από την εγκατάλειψη σε «αποθήκη ασθενών»! Στη θέση των περικαλλών άλλοτε νοσοκομειακών ιδρυμάτων -το καύχημα ακόμη και των συντηρητικών πολιτικών παρατάξεων και κυβερνήσεων, την Ελπίδα και απαντοχή του Ελεύθερου Πολίτη, ορθώνονται και λειτουργούν πέραν των ορίων της νομιμότητας και της Πολιτικής Ηθικής περικαλλή ιδιωτικά νοσηλευτήρια, διαγνωστικά κέντρα και άλλα του είδους «ευαγή» ιδρύματα στα οποία με την ανοχή, αν όχι την προτροπή, του Κράτους ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται μόνο υπό την οπτική γωνία του ευμεγέθους ευρώ!
Τα «ευαγή» αυτά ιδρύματα με βάση την «αρχή» της «μαρκίζας» των νυχτερινών κέντρων της παραλίας! Στην κορυφή της «μαρκίζας» ο κράχτης, ο «επιστήμονας», τον οποίο -στην πλειονότητα των περιπτώσεων- η αδίστακτη τακτική των «κατασκευαστών της κοινής Γνώμης» παρουσιάζει ως τον «μάγο της Φυλής». Ο τελευταίος έναντι του Μαμμωνά ενταφιάζει στο βάθος του υποσυνείδητου την Αρχή («Επιστήμη στερουμένη Αρετής, πανουργία και ουχί σοφία φαίνεται…»), και η… πελατεία εξασφαλισμένη!
Το κέρδος υπεράνω της πανάρχαιας αλήθειας: «Πάντων χρημάτων μέτρον Άνθρωπος»!.. Η Πολιτεία, το συντεταγμένο Κράτος και όσοι στον τομέα της Υγείας, ο αρμόδιοι υπουργοί έχουν την υποχρέωση, το καθήκον, να διαφυλάξουν τη νομιμότητα, σφυρίζουν αδιάφορα. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά επιπροσθέτως γνωρίζουν ότι τα «ευαγή» ιδρύματα της «μαρκίζας» στην πρώτη δυσκολία σχεδόν αδειάζουν τον δυστυχή πολίτη –
ασθενή, που κατοτύχως και υπό την επίδραση των «κατασκευαστών της κοινής γνώμης» έχει πέσει στους οξείς όνυχάς του, στο Δημόσιο Νοσοκομείο για τη σωτηρία του!
Ήδη στον ορίζοντα διαφαίνεται και δεν διαφεύγει της προσοχής του κ. Καραμανλή και των στενών συνεργατών: Το πολιτικό μέλλον του ιδίου και της Παράταξής τους κρίνεται από τον βαθμό στον οποίο θα υπερασπισθεί και θα εμβαθύνει το Κοινωνικό Κράτος.
Αγγλοσαξονικής παιδείας ο πρωθυπουργός κατέχει τη σημασία εκείνου που ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’30 ο δηκτικός φιλόσοφος Μπέρναρντ Σο διακήρυξε στα απλά μαθήματα σοσιαλισμού για τις νοικοκυρές: «Η κοινωνία μας δεν έχει ανάγκη καλών Σαμαρειτών. Αρκεί να μην υπάρχουν ληστές…»!
Δεν εναπομένει πλέον παρά η πρωθυπουργική νουθεσία στον αρμόδιο επί της Υγείας υπουργό του, τον κ. Δ. Αβραμόπουλο, πρωταθλητή κατά την κοινή αντίληψη της τηλεοπτικής προβολής και πρωταγωνιστή των «δεξιώσεων ευσπλαχνίας», για δήθεν κοινωνικούς σκοπούς, ν’ απεξαρτηθεί των κακών έξεων. Τα «ευαγή» νοσηλευτικά-τραπεζικά ιδρύματα προσφέρουν μεν μέσω των «κατασκευαστών της κοινής γνώμης» τη… δόξα της εφήμερης προβολής, είναι όμως καταδικασμένα, ανεκκλήτως, στην κοινή πεποίθηση. Είναι αποσυνάγωγα της Δημόσιας Ηθικής και της Πολιτικής αντίληψης για το δημόσιο Αγαθό της Υγείας.
Στο Δημόσιο Νοσοκομείο στηρίζεται η απαλλαγή του Πολίτη από τον φόβο της αρρώστιας. Σ’ αυτό γίνεται πράξη χειροπιαστή η συνταγματική επιταγή για την ισότητα των πολιτών. Σ’ αυτό στηρίζεται η Ελπίδα για το μέλλον της Κοινωνίας!..