Απαγωγές, Πακιστανοί και παραιτήσεις
Δεν παραιτήθηκε όμως τότε. Ούτε τώρα. Αντί να έχει εξαφανιστεί, αναλαμβάνοντας το πολιτικό κόστος, μένει, αφήνοντας εκτεθειμένο τον πρωθυπουργό που για κάποιους λόγους τον καλύπτει: την ώρα που όλοι περίμεναν την αποπομπή του κ. Βουλγαράκη από την κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός τον αναβάθμιζε σε υπουργό Πολιτισμού, δίνοντας μάλιστα τη θέση του, αφού εκείνος ήταν (και) υπουργός Πολιτισμού. Τον συμπαθή κρητικό βουλευτή περίμενε μια θέση υπουργού. Και τι θέση! Όσοι περνάνε από τη θέση του υπουργού Πολιτισμού έχουν μόνο καλά να θυμούνται, αφού απολαύουν μιας ιδιότυπης ασυλίας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κάτι που ο Γιώργος Βουλγαράκης το είχε ανάγκη, τόσο μετά τη θητεία του στο «ανθυγιεινό» υπουργείο Δημοσίας Τάξεως όσο και μετά την επίθεση που υπέστη για το όχι σημαντικό, είναι αλήθεια, έργο του.
Καλοσυνηθισμένος από την κάλυψη που του πρόσφερε ο πρωθυπουργός, ο κ. Βουλγαράκης ακούει όσα βγαίνουν από τα δελτία ειδήσεων για τις απαγωγές και μοιάζει να θεωρεί ότι αφορούν κάποιον άλλον, έναν τρίτο που προφανώς θα έπρεπε να ντρέπεται. Αν τη στιγμή εκείνη του θυμίσει κάποιος ότι η υπόθεση εκτυλίχθηκε επί των ημερών του και με τις δικές του οδηγίες προς τους υφισταμένους του, θα δυσκολευτεί να το πιστέψει. Όμως τα δικαστικά πορίσματα είναι σαφή: η ΕΥΠ κρύβεται πίσω από τις απαγωγές πακιστανών πολιτών που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, και πολιτικός προϊστάμενος της ΕΥΠ είναι ο εκάστοτε υπουργός Δημοσίας Τάξεως. Και στη συγκεκριμένη εποχή ο Γ. Βουλγαράκης. Σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα ο αρμόδιος υπουργός θα είχε παραιτηθεί, διευκολύνοντας τον πρωθυπουργό του να κάνει τις κινήσεις και τις επιλογές που πρέπει και δείχνοντας ταυτόχρονα στον κόσμο ότι αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν. Συγχρόνως, μια τέτοια πράξη θα έδειχνε καθαρά ότι οι χειρισμοί ξεκινούσαν και έφθαναν στο επίπεδο του υπουργού, δεν πήγαιναν παραπάνω, και κυρίως δεν άγγιζαν τον πρωθυπουργό. Αυτό το έχει ανάγκη ο Κ. Καραμανλής (όλοι οι πρωθυπουργοί το έχουν ανάγκη) προκειμένου να μην τον αγγίξουν οι υποψίες των πολιτών που σκέφτονται ότι είναι αδύνατον να συνέβαιναν όλα αυτά τα φοβερά πράγματα στη χώρα μας και να μην είχε ιδέα ο πρωθυπουργός.
Όμως ο κ. Βουλγαράκης έμεινε στη θέση του, ενισχύοντας την εικοτολογία πως «από κάπου κρατάει τον Καραμανλή», κάτι που ο κόσμος συνηθίζει να λέει όταν δεν απομακρύνεται από την κυβέρνηση μέλος της που έχει υποπέσει σε βαρύ πολιτικό ολίσθημα. Κανείς δεν ξέρει αν έχει βάση αυτή η αίσθηση, αλλά και κανείς δεν θέλει να μάθει λεπτομέρειες. Τις περισσότερες φορές στην εικόνα των δημοσίων ανθρώπων αρκεί η αποτύπωση μιας φήμης ή ενός αναπόδεικτου ισχυρισμού για να δημιουργηθεί η σχετική βεβαιότητα.
Ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής πρώτα και ο Γ. Βουλγαράκης μετά θα πρέπει να μάθουν ότι στη δημόσια ζωή υπάρχουν επιλογές και ενέργειες που επιβραβεύονται ή τιμωρούνται. Με την ίδια αποφασιστικότητα. Δεν έχει την παραμικρή σημασία αν ο τάδε υπουργός είναι ικανός και τον συμπαθεί ο πρωθυπουργός, σημασία έχει ότι σε συγκεκριμένο χρόνο προχώρησε σε ενέργειες που εκθέτουν την κυβέρνηση (και πολύ περισσότερο τη χώρα) και πρέπει να καταβάλει το κόστος. Εδώ ο Σ. Τσιτουρίδης πλήρωσε στην αρχή της διακυβέρνησης από τη ΝΔ το κόστος, όταν αποκαλύφθηκε προνομιακή μετεγγραφή του γιου του από ένα πανεπιστήμιο σε άλλο, απομακρυνόμενος από την κυβέρνηση, και δεν θα το καταβάλει ο κ. Βουλγαράκης; Τη στιγμή μάλιστα που το «παράπτωμα» Τσιτουρίδη ήταν πολύ μικρότερου μεγέθους από αυτό του τέως υπουργού Δημοσίας Τάξεως;
Βέβαια υπάρχει και η εκδοχή ο κ. Βουλγαράκης να ενήργησε υπό τη σαφή καθοδήγηση υπερκέντρων εξουσίας που επηρεάζουν (ελέγχουν) και την Ελλάδα, άρα δεν είχε σε αυτή την περίπτωση καμιά ευθύνη παρά μόνο διεκπεραιωτική. Αυτό όμως σημαίνει ότι ο πρωθυπουργός ήταν από την αρχή ενήμερος όσων συνέβαιναν και είχε αποδεχθεί και αυτός την υποχρέωση της Ελλάδας να κάνει πράγματα που η ίδια δεν θα επέλεγε αυτοβούλως, αλλά τώρα είναι αναγκασμένη λόγω της συμμετοχής της στο αντιτρομοκρατικό γίγνεσθαι να (δια)πράττει.
Αλλά, ακόμα κι αν είναι έτσι, το γεγονός παραμένει. Πάντα στην πολιτική και τη δημόσια ζωή οι ευθύνες αποδίδονται. Όσο κι αν είναι συλλογικές, κάποια στιγμή προσωποποιούνται, επειδή δεν γίνεται να φύγει ολόκληρη η κυβέρνηση, αλλά και επειδή δεν γίνεται να απλώνεται το λάθος σαν κηλίδα λαδιού παντού, σε όλο το ύφασμα. Ίσως αυτό πρέπει κάποιος να το εξηγήσει στον κ. Βουλγαράκη, αλλά φυσικά και στον κ. Καραμανλή.