Τι φταίει και οι πολιτικοί έγιναν όντως «καραγκιόζηδες»;

Εν πρώτοις οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι οι θέσεις του υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας επιβεβαιώθηκαν πέρα ως πέρα τόσο από την αντιμετώπιση της δικής του περίπτωσης όσο και από εξελίξεις που σημειώθηκαν στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ. Πραγματικά το σημερινό πολιτικό σύστημα επανδρώνεται από «καραγκιόζηδες»!

Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσουμε κατ’ αρχάς τον ίδιο τον υπουργό, όπως άλλωστε έκανε και ο ίδιος, όταν προχωρεί σε αυτές τις αναντίρρητα σωστές διαπιστώσεις, αλλά παραμένει στη θέση του, χωρίς να τολμάει να παραιτηθεί, όπως θα ήταν η φυσιολογική στάση ενός τίμιου πολιτικού που διαπιστώνει την πλήρη απαξίωση του συστήματος, στο οποίο και ο ίδιος ανήκει και το οποίο υπηρετεί;

Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς τους συναδέλφους του υπουργούς, οι οποίοι δεν απαιτούν τελεσιγραφικά από τον πρωθυπουργό την άμεση απομάκρυνση του Μ. Κεφαλογιάννη, αν φυσικά θεωρούν ότι θίγονται από τους ισχυρισμούς του;

Πώς πρέπει να κριθεί η στάση του ίδιου του πρωθυπουργού, τον οποίον ο υπουργός του εμφανίζει να ηγείται «κυβέρνησης καραγκιόζηδων»; Έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία ότι αν ο Μ. Κεφαλογιάννης ήταν υπουργός π.χ. του Ανδρέα Παπανδρέου ή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όχι μόνο θα είχε «καρατομηθεί» από υπουργός εν ριπή οφθαλμού, αλλά θα είχε μείνει και… πολιτικός πρόσφυγας στο Κατάρ; Όχι στην Ελλάδα δεν θα είχε γυρίσει ως υπουργός, αλλά ούτε καν από το τραπέζι δεν θα είχε προλάβει να σηκωθεί ο Μ. Κεφαλογιάννης έχοντας ακόμη το υπουργικό αξίωμα!

Είπε την αλήθεια

Το γεγονός ότι δεν συνέβη απολύτως τίποτα από όσα περιγράφουμε, το γεγονός ότι ο Μ. Κεφαλογιάννης δεν υπέστη καμία συνέπεια για τις θέσεις του αποδεικνύει ότι είχε απόλυτο δίκιο σε όσα ισχυρίστηκε για το πολιτικό σύστημα της χώρας -είτε αυτές οι διαπιστώσεις του μας αρέσουν είτε όχι.

Γνωρίζοντας πολύ καλά και εκ των ένδον την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, άρα και τις ανοχές του, ο Μ. Κεφαλογιάννης κινήθηκε στα όριά του, το σάρκασε και το εξευτέλισε στα μάτια ολόκληρου του ελληνικού λαού, αποδεικνύοντας πόσο πραγματικά αξίζει! Πρέπει να χρωστάμε ευγνωμοσύνη στον «ταραξία» υπουργό, ο οποίος μας άνοιξε τα μάτια και ξεγύμνωσε το σύστημα και τους πολιτικούς από τις μεγαλόσχημες πόζες που παίρνουν και τις μεγαλοστομίες που μας πουλάνε!

Αυτό το γράφουμε εντελώς ειλικρινά, χωρίς καμία δόση ειρωνείας ή εξυπνακισμού. Τους αποκάλεσε «καραγκιόζηδες» και μας απέδειξε στην πράξη ότι όλοι τους φέρονται πραγματικά σαν «καραγκιόζηδες», χωρίς να τολμούν να κάνουν κάτι παραπάνω. Τόσο και μόνο τόσο αξίζουν…

Δεν έχουν τι να πουν

Κατά διαβολική σύμπτωση, τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ βάλθηκαν την ίδια στιγμή να μας πουν τα ίδια πράγματα με άλλα λόγια. Όταν οι κορυφαίοι του ΠΑΣΟΚ αλληλοαποκαλούνται «ψώνια», «αριβίστες», «τσογλάνια» και «συνταξιούχοι», τι άλλο κάνουν από το να αποδεικνύουν πόσο δίκιο έχει ο Μ. Κεφαλογιάννης που τους συγκαταλέγει και αυτούς στους «καραγκιόζηδες»;

Δίκιο 100% έχει λοιπόν στις διαπιστώσεις του ο κρητικός υπουργός. Καιρός όμως να δούμε το θέμα βαθύτερα. Γιατί άραγε οι κορυφαίοι πολιτικοί της χώρας αλληλοβρίζονται -και μάλιστα στο πλαίσιο των ίδιων των κομμάτων τους- σαν χαμίνια;

Δυστυχώς, η απάντηση είναι πολύ απλή. Δεν έχουν τι να πουν από πλευράς πολιτικών θέσεων ώστε να ξεχωρίζουν οι μεν από τους δε και έτσι βρίζονται για να κάνουν ντόρο και να τους παίζουν οι τηλεοράσεις, ώστε να κερδίζουν δημοσιότητα και να δικαιολογούν την ύπαρξή τους!

Ανίκανοι να αρθρώσουν πολιτικό λόγο, ανίκανοι να εμπνεύσουν τον λαό με οράματα και στόχους αλλαγής της κοινωνίας, ανίκανοι να καταρτίσουν ένα πολιτικό πρόγραμμα που να βελτιώνει τη ζωή των Ελλήνων, οι δήθεν πολιτικοί μας ταγοί παίζουν τον Καραγκιόζη, τον Χατζηαβάτη και το Κολλητήρι στον «μπερντέ» της τηλεόρασης – καμιά φορά μάλιστα αποπειρώνται αποτυχημένα να παραστήσουν και τον Βεληγκέκα ή τον Μπαρμπαγιώργο.

Η ρίζα του κακού

Δεν έγιναν ξαφνικά ηλίθιοι οι πολιτικοί για να μην μπορούν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο. Η ρίζα του κακού βρίσκεται στο ότι τα κόμματά τους, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ, προσχώρησαν στην ιδεολογία και την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού. Παραδόθηκαν άνευ όρων στα δόγματα και στους μύθους του.

Έτσι έπαθαν δύο συμφορές. Πρώτη, καθώς ο νεοφιλελευθερισμός είναι η αποθέωση του ατομισμού και η κατάργηση κάθε έννοιας συλλογικού συμφέροντος και κοινής δράσης, οι πολιτικοί έχασαν κάθε πραγματική δυνατότητα επαφής με τον κόσμο. Τι πολιτικές θέσεις να πουν στον λαό; «Κόψτε τον λαιμό σας και βγάλτε τα πέρα μόνοι σας, χωρίς αυξήσεις μισθών, χωρίς συντάξεις, με περισσότερες ώρες δουλειάς»; Αν τα πουν ωμά αυτά, ο κόσμος θα τους πάρει με τις ντομάτες – ίσως με τις πέτρες, εκεί που έφτασαν την τιμή της ντομάτας!

Η δεύτερη συμφορά που έπαθαν οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με αυτή την πλήρη ταύτιση ιδεολογικοπολιτικών θέσεων είναι ότι δεν μπορούν ούτε υποκριτικά να υποστηρίξουν κάποια διαφορετική πολιτική.

Γι’ αυτό και παρατηρούμε το τραγελαφικό φαινόμενο πλέον να γίνεται η σύγκρουση εξτρεμιστών του νεοφιλελευθερισμού και μετριοπαθέστερων ή καιροσκόπων μέσα στο ίδιο κόμμα!

Βλέπει κανείς π.χ. τους «ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού» Αλέκο Παπαδόπουλο και Γιώργο Φλωρίδη να συγκρούονται δημοσίως με τον καιροσκόπο Βαγγέλη Βενιζέλο ή τον «σοσιαλιστή» Κώστα Σημίτη να είναι πιο τυφλό όργανο του κεφαλαίου και της διαπλοκής από τον δεξιό Κώστα Καραμανλή.

Όργανα της διαπλοκής

Ο νεοφιλελευθερισμός και τα πολιτικά δεινά του όμως ακόμη και για το πολιτικό προσωπικό δεν σταματούν εδώ, στην αδυναμία άρθρωσης ελκυστικού και διακριτού πολιτικού λόγου.

Καθώς κόβει τους άμεσους δεσμούς του λαού με τα κόμματα και τους πολιτικούς, καθώς παραλύει την εθελοντική πολιτική δράση και προσφορά των πολιτών που θεωρείται πλέον «ανοησία» και μετατρέπει την πολιτική σε αντικείμενο των διαφημιστών και άλλων γελοίων από πολιτική σκοπιά ατόμων και πάσης φύσεως «μάνατζερ», δημιουργεί ένα ασφυκτικό από οικονομική σκοπιά πλαίσιο για τη δράση των πολιτικών.

Απαιτούνται εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, αφού πρέπει να πληρώνουν τα πάντα.

Αν και βαθύτατα αντιδραστικός στις περισσότερες πολιτικές θέσεις του, τα είπε πολύ σωστά στο θέμα αυτό ο νομάρχης Θεσσαλονίκης, Παναγιώτης Ψωμιάδης, σε συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» την περασμένη Κυριακή, όπου τόνισε μεταξύ άλλων:

«Είναι απλό. Στην Αθήνα για να εκλεγεί κάποιος βουλευτής χρειάζεται να ξοδέψει περίπου ένα δισεκατομμύριο δραχμές. Από πού θα τα βγάλει; Από πού θα βρει τέτοιου μεγέθους οικονομική στήριξη; Απλά κάποιοι -όχι όλοι- γίνονται υπουργοί γιατί έχουν οικονομικούς και πολιτικούς σπόνσορες πίσω τους… Δεν αναφερόμουν μόνο στην παρούσα κυβέρνηση όταν μιλούσα για σπόνσορες, αλλά έκανα λόγο συνολικά για την κεντρική πολιτική σκηνή και όλες τις κυβερνήσεις».

Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι πολλοί από τους σημερινούς βουλευτές και υπουργούς είναι όργανα οικονομικών συμφερόντων, τα οποία χρηματοδοτούν την εκλογή τους και την πολιτική τους δράση και φυσικά απαιτούν αργότερα ανταπόδοση διαφόρων ειδών, όταν το όργανό τους τοποθετηθεί σε σημαίνουσα πολιτική θέση.

Το πολιτικό πρόβλημα

Υπό το πρίσμα της ανάλυσης αυτής επομένως το πολιτικό πρόβλημα της χώρας δεν περιορίζεται στους «καραγκιόζηδες» και στα «ψώνια» ή στις κόντρες Βενιζέλου – Φλωρίδη. Αυτά αποτελούν αξιοσημείωτες αλλά δευτερεύουσες εκδηλώσεις της αδυναμίας άρθρωσης πολιτικού λόγου.

Η ουσία έγκειται στο ότι ο παρατηρούμενος εκχυδαϊσμός της πολιτικής δεν οφείλεται μόνο ή κυρίως στην ομολογουμένως συχνά οικτρή ποιότητα της προσωπικότητας των πολιτικών ανδρών και γυναικών. Οφείλεται καθοριστικά στη νεοφιλελεύθερη βάση της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αυτού του είδους η πολιτική είναι που αφενός προσελκύει διάφορα αδίστακτα «πιράνχας» που δεν έχουν ενδοιασμούς και ηθικές αναστολές για να την υπηρετήσουν και αφετέρου οδηγεί προοδευτικά στην εξαχρείωση και των περισσότερων πολιτικών που ξεκινούν από τίμια αφετηρία και ίσως με αγαθές προθέσεις παροχής υπηρεσιών, αλλά στην πορεία διαπιστώνουν πως μόνο αν γίνουν και αυτοί «καραγκιόζηδες» μπορούν να επιβιώσουν πολιτικά.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και ο μεγάλος κίνδυνος, στην τρομερή εξαθλιωτική δύναμη του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος.