Τα ΠΑΣΟΚαημένα (κατά τα τηλεκαημένα του Λαζόπουλου) και τα «βαποράκια» που έβαλαν στόχο τον Αθανασάκη…

Ο Γιώργος Φλωρίδης μπορεί να μη διαθέτει το «ειδικό»-πολιτικό και το φυσικό βάρος του Θεόδωρου Πάγκαλου, αναδεικνύεται, ωστόσο, σε ικανότερο εσωκομματικό αντίπαλο του πολιτικά (μετά την δίαιτα και την απώλεια τριάντα κιλών, μόνο πολιτικά…) ογκώδη Ευάγγελου Βενιζέλου.

> Βεβαίως, το πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ θα ήταν λάθος να το εστιάσει κανείς στις απόψεις περί το ασφαλιστικό, το πολιτικό «λανκάζ» των πρωτοκλασάτων, που δημιουργεί αντιπαραθέσεις, και γενικότερα την απουσία βασικών προγραμματικών θέσεων. Το πρόβλημα μπορεί να ανιχνευθεί μόνο από έναν Σίγκμουντ Φρόιντ ή έστω επί την ευτελισμένη ελληνική εκδοχή του, από έναν Θάνο Ασκητή. Ίσως επειδή εμπεριέχει, προφανώς, και ψήγματα μιας υποφώσκουσας πολιτικής και ιδεολογικής κλιμακτηρίου…

> Κι αυτό διότι, μεταξύ άλλων, οι επιλογές του Γιώργου και άλλων κορυφαίων είναι ανεξήγητες. Στην υπόθεση Καραχασάν αποκαλύφθηκε πως ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ διοικεί το κόμμα ερήμην των ηγετικών στελεχών. Ακόμα ψάχνουν ορισμένοι εάν η επιλογή της μουσουλμάνας ήταν πρόταση Κόκκου, Δαμανάκη, Παπαδόπουλου ή άλλων. Σημασία έχει πως ο Γιώργος αποφάσισε… μόνος. Μαθαίνω πως η μεγάλη γκρίνια στο ΠΑΣΟΚ εστιάζεται στο ότι όλες οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται από μία κλειστή ομάδα από τους Παύλο Γερουλάνο, Ρεγγίνα Βάρτζελη και Βαγγέλη Παπαχρήστο.

> Ο Γιώργος γνωρίζει πολύ καλά τις αντιδράσεις και σκέπτεται, απ’ ό,τι μου λένε, να ζητήσει (επιτέλους) την ενεργοποίηση του Κώστα Λαλιώτη. Κάτι που μπορεί να λειτουργήσει αντισταθμιστικά και εξισορροπητικά.

> Το ζήτημα είναι πως δεν διαθέτουν στρατηγική και συντονισμό. Εκεί που η κυβέρνηση βρισκόταν σε δύσκολη θέση, βγήκε ο Πάγκαλος με τη συνέντευξη περί …ψώνιων, τσογλανιών και άλλων αμφιβίων της πολιτικής πανίδας και προκάλεσε την αντίδραση του Βενιζέλου κι έναν νέο κύκλο εσωστρέφειας.

> Το ίδιο συνέβη και με την κυρία Καραχασάν, αν και τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα, εάν δεν έσπευδε να κάνει την γκάφα ο Καλαντζής, και δεν δημιουργούνταν μία ιδεολογική αντιπαράθεση «συντηρητικών»-«προοδευτικών».

> Ένα άλλο μέτωπο μέσα στο ΠΑΣΟΚ είναι αυτό σχετικά με το εάν πρέπει ή όχι να τοποθετηθεί νέος εκπρόσωπος Τύπου. Είναι προφανές πως ορισμένοι επιδιώκουν να …φάνε τον Αθανασάκη, επειδή, όπως λένε, η εικόνα του παραπέμπει στο παλαιό ΠΑΣΟΚ και δεν ταιριάζει με τη νέα εποχή. Θα μου πείτε, βεβαίως, ποια νέα εποχή; Τι έχει κάνει ο Γιώργος για να λανσάρει το νέο; Στο πλαίσιο αυτού του παρασκηνιακού «πολέμου», κάποια «βαποράκια» πλάσαραν και ονόματα δημοσιογράφων όπως του Γιώργου Παπαχρήστου, του Γιώργου Λακόπουλου, του Σταύρου Θεοδωράκη, της Έλλης Στάη και της Μαρίας Χούκλη. Λοιπόν, σας πληροφορώ πως πρόκειται για κακοήθειες ή στην καλύτερη περίπτωση αποτέλεσμα χαλαρών συζητήσεων σε σπίτια φίλων του Γιώργου, που βγαίνουν προς τα έξω ως… ειδήσεις. Οι βασικοί λόγοι είναι δύο: αφενός ένας ιδιότυπος ενδοδημοσιογραφικός «πόλεμος» για το ποιοι δημοσιογράφοι θα βρεθούν πιο κοντά στον Γιώργο και αφετέρου η πρόθεση να υποβαθμιστεί ο ρόλος του Αθανασάκη. Βεβαίως, πλην μιας ή το πολύ δύο περιπτώσεων που ίσως συζητούσαν σοβαρά το ενδεχόμενο πολιτικής καριέρας αλά Ρουσόπουλου, ουδείς εκ των άλλων δημοσιογράφων δεν σκέφτηκε ποτέ να εμπλακεί στην πασοκική καθημερινότητα.

Όσο για τον Αθανασάκη, παρά τα όποια μειονεκτήματά του, να δω πού θα βρει καλύτερη περίπτωση πολιτικού εκπροσώπου ο Γιώργος;

Για την περίπτωση Φλωρίδη-Βενιζέλου και όσα σκληρά διατύπωσε ο δεύτερος κατά του πρώτου, η ιστορία πάει πολύ πίσω. Ούτε τα σουηδικά μοντέλα του Φλωρίδη ούτε η διαφωνία του στην πρόταση για την ανεργία στη Νάουσα είναι το πρόβλημα. Ο Γιώργος του Κιλκίς κρατάει πολλά κατά του Βενιζέλου από την περίοδο όπου συνυπήρξαν στο Πολιτισμού και θεωρεί ότι ο Βαγγέλης τον πούλησε στην περίπτωση Κόκκαλη. Και τώρα, βγαίνουν, απλώς, οι παλιές κόντρες.