Σφάξε με αγά μου…

Φθάσαμε στο σημείο, ακόμη και κόντρα στα εθνικά μας συμφέροντα, να τους προσφέρουμε στο πιάτο το χρυσόμαλλο δέρας, την είσοδο στο κλαμπ των πολιτισμένων και οικονομικά ισχυρών, χωρίς έστω και ένα χαμόγελο, ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε απαιτήσει τουλάχιστον τον σεβασμό των συνόρων μας και την αποχώρηση του «Αττίλα» από την Κύπρο. Και ζούμε το απίστευτο, ο κατακτητής να κάνει το θύμα και να καταγγέλλει τον ληστευθέντα, τους Ελληνοκύπριους, ότι έχουν σε… απομόνωση τους εισβολείς!

Σε τούτο τον τόπο περισσεύει η υποκρισία. Όπως και η χωρίς κόστος επίδειξη προοδευτισμού. Η επιλογή της νεαρής μουσουλμάνας Γκιουλ Καραχασάν, από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπανδρέου, για τη θέση της υποψήφιας υπερνομάρχη Δράμας-Καβάλας-Ξάνθης, δυστυχώς δεν ξεφεύγει απ’ αυτά τα πλαίσια…

Αν ο Γιώργος ήθελε να κάνει την… επανάστασή του, θα έπρεπε να την είχε επιχειρήσει όσο ζούσε ο πατέρας του. Είχε άλλωστε την οικογενειακή εμπειρία. Όταν ο Ανδρέας πήγε κόντρα στις πολιτικές επιλογές του πατέρα του, του Γεωργίου Παπανδρέου με την Ένωση Κέντρου…

Τότε όμως ο κληρονόμος του ΠΑΣΟΚ δεν αντέδρασε, δεν διαφώνησε, όταν μετά από πολλές απόρρητες συσκέψεις αποφασίσθηκε η δημιουργία των δύο υπερνομαρχιών στη Θράκη για να αποτραπεί η ισχυρή πιθανότητα να περάσουν οι δύο νομαρχίες στα χέρια μουσουλμάνων. Και η ίδρυση της υπερνομαρχίας Αθηνών ήταν το χάπι για να μην μπορούν να ισχυρισθούν οι απέναντι ότι έγιναν οι δύο υπερνομαρχίες για να στερήσουν δικαιώματα στη μειονότητα.

Σήμερα ο Γιώργος ανατρέπει εκείνο το σκεπτικό που στήριζαν και ο αείμνηστος Γιώργος Γεννηματάς και ο Κώστας Λαλιώτης (που είναι εδώ και μπορεί να το επιβεβαιώσει), δύο κορυφαία στελέχη που δεν μπορούν να κατηγορηθούν για ρατσισμό ή για «εθνικισμό» με την κακή του έννοια, όπως γίνεται σήμερα από γνωστούς κουλτουριάρηδες και τηλεοπτικούς εισαγγελείς. Επομένως κάποιος κάνει λάθος. Ο πατέρας ή ο γιος. Ο Γιώργος, από τη στιγμή που ρισκάρει, ας πει δημόσια πως ό,τι έκανε ο Ανδρέας το έκανε λάθος και όλοι να τον χειροκροτήσουμε για τη… θαρραλέα επιλογή του… Ο κίνδυνος, πάντως, δεν εξέλιπε. Και χρεώνεται όλες τις επιπτώσεις, που ενδεχομένως να υπάρξουν. Υπάρχει βέβαια πάντα το «mea culpa»…

Φυσικά κάθε άλλο παρά θαρραλέα πράξη ήταν η επιλογή της νεαρής Πομάκας… Αντίθετα, είναι επιλογή υποκριτική… Γιατί γνωρίζει πολύ καλά ο κύριος Παπανδρέου ότι ΠΟΤΕ δεν ήταν σε απομόνωση η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, την οποία η Άγκυρα μόνιμα αποκαλεί τουρκική… όχι βέβαια τυχαία… Μακάρι η ελληνική ομογένεια της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης να είχαν την ίδια… απομόνωση από την τουρκική κυβέρνηση. Γιατί σήμερα θα υπήρχε και θα είχε πολλαπλασιασθεί και οικονομικά θα κυριαρχούσε, όπως κυριαρχούσε τότε, πριν σφαγιασθεί… Και λεηλατηθεί το βιος τους…

Στη Θράκη ο μουσουλμανικός πληθυσμός έχει διπλασιασθεί. Και το εισόδημά του είναι μεγαλύτερο από το εισόδημα των χριστιανών. Απόδειξη ότι δεν ήταν σε απομόνωση είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η μειονότητα είχε και έχει εκπροσώπους της στο Κοινοβούλιο βουλευτές όλων των κομμάτων. Ακόμη και δικό τους κόμμα είχαν το ’81 οι μουσουλμάνοι. Ποιος δεν θυμάται τον Σαδίκ, που αν και βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου έλεγε ότι είναι Τούρκος; Και βέβαια δεν τον πείραξε κανείς. Αντίθετα εκείνοι που καθοδηγούν και θέλουν μέσω της μειονότητας να παίξουν τα παιχνίδια τους κατά της Ελλάδας, δημιουργούν προβλήματα, κινούμενοι από το Προξενείο, που αποτελεί σφηκοφωλιά πρακτόρων, ενώ είναι κοινό μυστικό ότι μέσω ολλανδικών τραπεζών διοχετεύονται τεράστια ποσά για την αγορά ελληνικής γης, που εντάσσεται στους επόμενους σχεδιασμούς… για αυτονομία κ.λπ…, που φαίνεται να μην έχει ιδέα η Χαριλάου Τρικούπη…

Επομένως κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι οι μουσουλμάνοι δεν έχουν ίσα δικαιώματα με τους χριστιανούς… Και θα είμαστε πάντοτε απόλυτοι στο να ισχύει αυτή η ισότητα.
Όμως απ’ όλους αυτούς που βγαίνουν και πανηγυρίζουν για την επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου δεν είδαμε κάποιον να φωνάξει, να κατέβει στους δρόμους, να πάει στην Κωνσταντινούπολη και στην Ίμβρο, να διαδηλώσει για την εξαφάνιση της ελληνικής μειονότητας, για τα ερείπια που έχουν απομείνει σε Ίμβρο και Τένεδο, για τις περιουσίες που έχουν κατασχεθεί και αρνείται από το 1964 παρά τις διεθνείς πιέσεις η Άγκυρα να δώσει τις αποζημιώσεις.

Ούτε βέβαια ο κ. Παπανδρέου απαίτησε ή έβαλε ποτέ ως προϋπόθεση της υπογραφής για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση να δοθούν ίσα δικαιώματα στους Έλληνες που ζουν εκεί, όπως ελευθερίες στο Πατριαρχείο (αλλά φωνάζουν να γίνουν τζαμιά στην Ελλάδα), να φύγουν τα κατοχικά στρατεύματα από την Κύπρο και οι έποικοι, αντίθετα ήταν υπέρ του Σχεδίου Ανάν, που ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΣΕ τον «Αττίλα» και τους εποίκους και επέβαλε τουρκικό φέσι στην ηγεσία της Μεγαλονήσου.
Δεν μπορεί ο κ. Παπανδρέου και οι γνωστοί κουλτουριάρηδες του Κολωνακίου να παραγράψουν την ιστορία.

Τρία «Νταβός» έγιναν επί Ανδρέα και μια προσέγγιση δεν επιτεύχθηκε. Γιατί η Τουρκία τα ήθελε όλα δικά της. Στη Βουλιαγμένη τα τίναξαν όλα στον αέρα, όταν Οζάλ και Γιλμάζ ζήτησαν συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο.
Το επεδίωξε ο Μητσοτάκης όταν έγινε, ελέω ΣΥΝ-ΚΚΕ, πρωθυπουργός και πήγε με τον φίλο του μακαρίτη Οζάλ κρουαζιέρα στο Αιγαίο. Συμφωνία και τότε δεν υπήρξε…
Τέσσερα χρόνια συζητήσεων επί Σημίτη, με τον Γιώργο υπουργό Εξωτερικών, για τη συνεργασία σε «7 μικρότερης σημασίας θέματα», χωρίς να καταλήξουν σε συμφωνία, όταν η συζήτηση μπήκε στο Αιγαίο. Και εκεί με τη γνωστή τους κουτοπονηριά οι Τούρκοι πήγαν να περάσουν όρους που νομιμοποιούσαν την… εισπήδησή τους στο Αιγαίο.

Με χαμόγελα άρχισε ο Καραμανλής, μέχρι που διαπίστωσε ότι οι Τούρκοι έχουν πάγια γραμμή από την οποία δεν αφίστανται. Τα ‘δωσε όλα, χωρίς να πάρει τίποτα… Χάρισε το βέτο. Και τώρα απειλούν και πάλι. Τα θέλουν όλα δικά τους… Γιατί θεωρούν τη χώρα τους μεγάλη δύναμη, που επιβάλλει τους όρους της και αρνείται να συμμορφωθεί με ό,τι πιστεύουν ότι δεν εξυπηρετεί τις θέσεις τους, τα σχέδιά τους.
Για όποιον νομίζει ότι δεν είναι έτσι, ας σκεφθεί το απλούστερο. Ποιος πίστευε το 1950 ότι η Τουρκία θα έβαζε το ’90 θέμα βραχονησίδων; Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Τουρκία έχει στρατηγική που ακολουθεί όποιο κόμμα είναι στην εξουσία… Ενώ εμείς κάθε κόμμα και γραμμή. Κι αυτό έχει κόστος… Γιατί η χώρα δεν εμφανίζεται με ενιαία γραμμή και δεν διεκδικεί αυτό που της ανήκει… Και στο τέλος καταντάμε σε αυτό που γράφαμε στην αρχή, με δώρα, μήπως και εξευμενίσουμε τον αγά και δεν μας σφάξει. Αυτό κάνει και ο Γιώργος με την κυρία Γκιουλ… Και υπερτιμά μια επιλογή, όπως είχε υπερτιμήσει και εκείνο το ζεϊμπέκικο που ουδέν απέδωσε…

Αν κάνουμε λάθος, ας μας πει με την πολιτική του στο υπουργείο Εξωτερικών σε ποιο σημείο άλλαξε η στάση της Τουρκίας απέναντί μας; Ας μας πει έστω και ένα… βήμα που έγινε, μια χειρονομία καλής θελήσεως της άλλης πλευράς…

Δυστυχώς, φροντίζουν οι Τούρκοι να μας θυμίζουν την ιστορία τους που οι ηγεσίες μας ξεχνούν. Ο κ. Καραμανλής δεν μπορεί πλέον να πει ότι δεν ξέρει. Δοκίμασε και απογοητεύθηκε. Την ευγένεια και την καλή συμπεριφορά οι απέναντι την παίρνουν για… δειλία!

Μήπως είναι ώρα, κύριοι πολιτικοί, να σκεφθείτε και λίγο ΕΛΛΗΝΙΚΑ;

ΥΓ.: Άραγε ο Γιώργος σκέφθηκε ότι με την επιλογή της κ. Γκιουλ δίχασε, προβλημάτισε, πίκρανε, αδίκησε τον χριστιανικό πληθυσμό της Θράκης, που μια ζωή φυλάει Θερμοπύλες;ω