ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ η ζωή των Παλαιστινίων
Στην πραγματικότητα η Δύση υιοθετώντας πλήρως τις οδηγίες των Ισραηλινών παραδίδει μαθήματα συλλογικής τιμωρίας προς τους Παλαιστίνιους στοχεύοντας να τους στρέψει εναντίον της Χαμάς, ακόμη και να προκαλέσει την πτώση της νεοσύστατης κυβέρνησης, οξύνοντας ταυτόχρονα τις εσωτερικές έριδες.
Οι σκηνές που μετέφερε σχεδόν καθημερινά ο διεθνής Τύπος την εβδομάδα που πέρασε από τη ζωή των Παλαιστινίων ήταν πράγματι δραματικές, καθώς ήδη συμπληρώθηκαν τρεις μήνες απ’ όταν σταμάτησαν να πληρώνονται από την Παλαιστινιακή Αρχή οι 160.000 περίπου δημόσιοι υπάλληλοι. Έγραφαν χαρακτηριστικά οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» την Τρίτη 9 Μαΐου: «Οι χειρουργοί στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της Γάζας αναβάλλουν τις λιγότερο σοβαρές επεμβάσεις λόγω έλλειψης κλωστών για ράμματα, εργαλείων για τα εργαστήρια και αναισθητικών. Ο ιδιοκτήτης ενός ακμάζοντος κάποτε σούπερ μάρκετ εξετάζει εάν μπορεί να επεκτείνει το όριο της πίστωσης για τους πελάτες του -που εδώ και καιρό έχουν ξεμείνει από ρευστό- χωρίς να καταρρεύσει ο ίδιος. Όπως ανέφερε η Παγκόσμια Τράπεζα το Σαββατοκύριακο, η οικονομική κρίση που αντιμετωπίζουν οι Παλαιστίνιοι είναι ακόμη χειρότερη απ’ ό,τι προβλεπόταν, όταν οι διεθνείς χορηγοί ανακοίνωναν τη διακοπή της άμεσης βοήθειας στην κυβέρνηση της Χαμάς. Ακόμη και οι δικές της εκτιμήσεις, πως τα προσωπικά εισοδήματα θα συρρικνώνονταν κατά 30% αυτόν τον χρόνο, ενώ ο αριθμός των ανθρώπων που ζει στη φτώχεια θα αυξανόταν από 44% σε 67% του πληθυσμού, αποδεικνύονται υπερβολικά αισιόδοξες». Ρεπορτάζ της «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» της Πέμπτης περιέγραφε τον «πυρετό του χρυσού» που επικρατεί στα παλαιστινιακά εδάφη με έπαθλο λίγα χρήματα που θα εξασφαλίσουν είδη διατροφής και πρώτης ανάγκης: «Όλοι πουλούν, κανείς δεν αγοράζει», λέει ο 65χρονος κοσμηματοπώλης και έμπορος χρυσού, ο Ραφίκ Αγιάντ, που κάνει αυτή τη δουλειά εδώ και σαράντα χρόνια. «Ελάχιστες φορές έχω δει μια τόσο άσχημη κατάσταση». Ο Ιμάντ και η Σανά αλ Κασάρ, 23 και 21 χρονών, παντρεύτηκαν πριν από εννιά μήνες. Σήμερα, με τη Σανά να είναι έξι μηνών έγκυος, πουλούν τα χρυσά κοσμήματα που της χάρισε στον γάμο. Ο Ιμάντ, υπάλληλος της χρεοκοπημένης και απομονωμένης Παλαιστινιακής Αρχής, είναι επί δύο μήνες απλήρωτος. Η 70χρονη Ζαΐγια Αμπού Ουάτφα πουλάει ένα λεπτοδουλεμένο βραχιόλι με χρυσά νομίσματα, που το είχε από το 1956. Χρειάζεται τα χρήματα για να αγοράσει φαγητό και να βοηθήσει τα παιδιά της».
Οικονομικός στραγγαλισμός
Όσο και αν φαίνονται υπέρ το δέον προσωπικές οι παραπάνω περιπτώσεις, σε βαθμό που να αγγίζουν την περιπτωσιολογία, δεν είναι! Η οικονομική κρίση που μαστίζει τα παλαιστινιακά εδάφη είναι καθολική και πρωτόγνωρη. Για να φανεί η σημασία που έχουν αυτοί οι μισθοί, προκειμένου να τεθεί σε κίνηση η εύθραυστη οικονομία της Παλαιστίνης, αξίζει να αναφέρουμε ότι το 35% των κατοίκων της Γάζας, που ανέρχονται σε 1.400.000 άτομα, μισθοδοτείται από την Παλαιστινιακή Αρχή. Εύκολα κανείς αντιλαμβάνεται ότι, αν λείψουν αυτά τα χρήματα, τότε ολόκληρη η οικονομική μηχανή κλυδωνίζεται και βαλτώνει: ο κόσμος δεν αγοράζει ούτε καν τα αναγκαία, γίνονται απολύσεις, και κλείνουν ακόμη και αυτές οι μικρές επιχειρήσεις που υπάρχουν.
Το Ισραήλ μάλιστα εφαρμόζει τα πιο απίθανα μέσα, για να σφίξει τη θηλιά γύρω από τον λαιμό των Παλαιστινίων. Παρότι οι Ισραηλινοί παρακρατούν και δεν αποδίδουν από τις αρχές του χρόνου τα 50 περίπου εκατομμύρια δολάρια που αναλογούν κάθε μήνα στην Αρχή από φόρους και δασμούς, την Τετάρτη η ισραηλινή εταιρεία πετρελαίου που καλύπτει τις ενεργειακές ανάγκες της Παλαιστίνης ανακοίνωσε ότι θα διακόψει την παροχή, επειδή δεν έχει πληρωθεί για τους λογαριασμούς των προηγούμενων μηνών! Κάλλιστα θα μπορούσε φυσικά να συμψηφίσει τα χρήματα που έχει να λάβει με εκείνα που οφείλει το Ισραήλ. Δεν το πράττουν όμως, έτσι ώστε η καθημερινή ζωή των Παλαιστινίων να γίνει κυριολεκτικά αβίωτη! Και επίσης να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος ελλείψει ρευστού και νομιμοποίησης κατ’ επέκταση – ακόμη και αυτή η πραγματικά σκιώδη δομή της Παλαιστινιακής Αρχής, καταργώντας όποια βήματα έχουν συντελεστεί με τη Συνθήκη του Όσλο στη διαδικασία σχηματισμού ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.
Σε αυτή την κατεύθυνση, του οικονομικού στραγγαλισμού των Παλαιστινίων, το πιο αποτελεσματικό όπλο που ρίχτηκε στη μάχη ήταν αμερικάνικης επινόησης. Η Ουάσινγκτον συγκεκριμένα απείλησε τις τράπεζες που δραστηριοποιούνται στα παλαιστινιακά εδάφη ότι στην περίπτωση όπου θα ανοίξουν τα ταμεία τους παρέχοντας τα ρευστά διαθέσιμά τους στην Αρχή, τότε θα υποστούν τις πιο αυστηρές κυρώσεις που προβλέπονται: όσες επιβάλλονται σε τράπεζες που συμμετέχουν στη χρηματοδότηση τρομοκρατικών οργανώσεων και το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Δεδομένου ότι στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη οι τρεις τράπεζες που έχουν υποκαταστήματα είναι θυγατρικές μιας αιγυπτιακής, μιας ιορδανικής και μιας βρετανικής (της Μπάρκλεϊ ‘ς) πολυεθνικής, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι το οικονομικό ρίσκο που θα αναλάμβαναν, αν παράκουαν τις αμερικάνικες οδηγίες, θα ήταν τεράστιο. Από τη χώρα προέλευσής τους, δε, γίνεται επίσης αντιληπτή η ευκολία με την οποία προσαρμόστηκαν στις υποδείξεις της Ουάσινγκτον και του Ισραήλ. Ο ισραηλινός δάκτυλος φάνηκε πεντακάθαρα από το ταξίδι που πραγματοποίησε στο Τελ Αβίβ ο υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ και υπεύθυνος για θέματα τρομοκρατίας και οικονομικών πληροφοριών, την Τρίτη 2 Μαΐου, όταν δηλαδή κορυφωνόταν η καμπάνια συγκέντρωσης χρημάτων από τον Αραβικό Σύνδεσμο. Εκβιάζοντας οι Αμερικάνοι τις τράπεζες πέτυχαν ουσιαστικά να μείνουν εκτός Παλαιστίνης τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν από τον υπόλοιπο αραβικό κόσμο. Αξίζει εδώ να αναφερθεί η προκλητική αδιαφορία με την οποία αντιμετώπισαν οι περισσότερες αραβικές κυβερνήσεις την κατεπείγουσα έκκληση της Χαμάς. Εξαίρεση αποτέλεσε το Ιράν, που ανακοίνωσε τη χορήγηση 50 εκατ. δολαρίων, και πλήθος από μεμονωμένα άτομα, που έσπευσαν να ανταποκριθούν στην έκκληση. Ενδεικτικά μόνο, αναφέρουμε ότι τις πρώτες 48 ώρες συγκεντρώθηκαν περισσότερα από 15 εκατ. δολάρια!
Βρίζουν τους Αμερικάνους και όχι τη Χαμάς
Αντίθετα όμως με το τι θα περίμενε κανείς, και πρώτοι απ’ όλους οι εμπνευστές των ηθικά απαράδεκτων αυτών μέτρων, οι Παλαιστίνιοι δεν έστρεψαν την οργή τους εναντίον της Παλαιστινιακής Αρχής και της Χαμάς, όσο και αν καθημερινά έριχνε λάδι στη φωτιά η ενδοτική πτέρυγα της Φατάχ, με επικεφαλής τον Νταχλάν, φθάνοντας στο σημείο να προκαλέσει ακόμη και μικρής έκτασης μεν αλλά ένοπλες συγκρούσεις με μαχητές της Χαμάς, πιέζοντας έτσι την κυβέρνηση να υποκύψει.
Οι Παλαιστίνιοι, υπομένοντας με υποδειγματική αξιοπρέπεια και αυτή τη δοκιμασία, δεν στράφηκαν κατά της Χαμάς. Έγραφαν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», χωρίς πηχυαίους τίτλους: «Μέχρι τώρα ελάχιστοι κατηγορούν τη Χαμάς για την κατάστασή τους, παρά το γεγονός ότι η άρνηση της ισλαμικής ομάδας να αναγνωρίσει το Ισραήλ, να καταθέσει τα όπλα, και να σεβαστεί τις υπάρχουσες συμφωνίες προκάλεσε το διεθνές μποϊκοτάζ». Η «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» ήταν πιο σαφής: «Οι κάτοικοι της Γάζας είναι δύσπιστοι, επιφυλακτικοί και εξαγριώνονται όλο και περισσότερο με την κατάστασή τους. Επί του παρόντος όμως είναι εξαγριωμένοι με τις Ηνωμένες Πολιτείες»!
Αντί δηλαδή να γίνουν οι Παλαιστίνιοι πέμπτη φάλαγγα της Ουάσινγκτον, όπως περίμεναν οι Ισραηλινοί, βρήκαν έναν επιπλέον λόγο να μισούν τις ΗΠΑ. Στην Παλαιστίνη συνέβη λοιπόν ό,τι και στην Κούβα, που τελεί υπό καθεστώς ενός απάνθρωπου και εξοντωτικού οικονομικού αποκλεισμού περισσότερα από 40 χρόνια.
Το μοναδικό που κατάφερε το εμπάργκο των Αμερικανών ήταν να ισχυροποιήσει τη θέληση του κόσμου και να επιτείνει τη ριζοσπαστικοποίησή του.
Στη θέα αυτών των αποτελεσμάτων σημειώθηκαν και οι πρώτες επίσημες αντιδράσεις όπως η παραίτηση του Τζέιμς Γούλφενσον από τη θέση του ειδικού απεσταλμένου στην Παλαιστίνη εκ μέρους του λεγόμενου κουαρτέτου (ΗΠΑ, ΟΗΕ, ΕΕ και Ρωσία). Η σημαντικότερη όμως αντίδραση σημειώθηκε από τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ, μέσω ενός άρθρου που είχε τίτλο «Η τιμωρία αθώων είναι έγκλημα».
Στο άρθρο του κατ’ αρχάς υπενθύμιζε το αδιάβλητο των εκλογών που ανέδειξαν τη Χαμάς στην κυβέρνηση: «Αποτελεί σχεδόν θαύμα που οι Παλαιστίνιοι κατόρθωσαν να οργανώσουν τρεις εκλογές κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα χρόνων, που όλες τους ήταν τίμιες, δίκαιες, με σοβαρή συμμετοχή και χωρίς βία, και τα αποτελέσματά τους έγιναν δεκτά από κερδισμένους και χαμένους. Μεταξύ των 62 εκλογικών αναμετρήσεων στις οποίες το Κέντρο Κάρτερ είχε καθήκοντα παρατηρητή, ήταν από τις καλύτερες στην απεικόνιση της λαϊκής βούλησης». Στη συνέχεια ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ έδειχνε ότι, αν κάποιος ευθύνεται για την άνοδο της Χαμάς και την ενίσχυση του ριζοσπαστισμού, είναι η πολιτική των ΗΠΑ και του Ισραήλ: «Μια σαφής αιτία για την ανέλπιστη νίκη της Χαμάς για το κοινοβούλιο ήταν ότι οι ψηφοφόροι απελπίστηκαν από τις προοπτικές ειρήνευσης. Με την αμερικάνικη συγκατάνευση, οι Ισραηλινοί αρνήθηκαν οποιεσδήποτε ουσιαστικές συνομιλίες ειρήνης για περισσότερο από πέντε χρόνια, ανεξαρτήτως του συνομιλητή που επιλεγόταν να αντιπροσωπεύσει την παλαιστινιακή πλευρά». Τέλος, ο Τζίμι Κάρτερ, που είχε διαπραγματευτεί τη Συνθήκη του Καμπ Ντέιβιντ, έδειχνε με στοιχεία ότι η Χαμάς είναι περισσότερο διαλλακτική και συζητήσιμη από το κράτος του Ισραήλ!
Σιωνιστές και οι Εργατικοί
Ρωγμές στην πολιτική αποκλεισμού που εφαρμόζει το Ισραήλ παρατηρήθηκαν ακόμη και στο εσωτερικό του, την Πέμπτη – μια μέρα, δηλαδή, μετά την απόφαση που έλαβαν οι ΗΠΑ, η ΕΕ και η Ρωσία να δημιουργήσουν μηχανισμούς που θα επιτρέπουν τη συνέχιση των χρηματοδοτήσεων χωρίς όμως τη μεσολάβηση της Χαμάς.
Η διαφοροποίηση ήρθε από τον νέο υπουργό Εθνικής Άμυνας της κυβέρνησης του Εχούντ Ολμέρτ, ο οποίος ζήτησε να επανεξεταστεί η σκοπιμότητα του εμπάργκο, καθώς πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν τους Παλαιστινίους να στηρίζουν ολοένα και περισσότερο τη Χαμάς.
Η μεγαλύτερη έκπληξη εδώ όμως δεν προήλθε από τη διαφοροποίηση ως προς τα μέσα, αλλά από την ταύτιση με τους σκοπούς του Σιωνισμού του εν λόγω υπουργού και ανώτατου διοικητή των κατεχομένων, που είναι ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος, Αμίρ Πέρετζ, και ο οποίος ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος πριν ένα χρόνο υποσχόμενος μια αριστερή στροφή.
Ο πρώην συνδικαλιστής Αμίρ Πέρετζ, διαψεύδοντας για πολλοστή φορά όσους επιζητούν τα τελευταία χρόνια ουσιαστικές διαφοροποιήσεις μέσα στο ισραηλινό κατεστημένο, όχι απλά ανέλαβε υπουργός Άμυνας, συμμετέχοντας στη συμμαχική κυβέρνηση που σχηματίστηκε με πρωθυπουργό τον διάδοχο του Αριέλ Σαρόν, αλλά συγκατάνευσε επίσης στην εφαρμογή του σιωνιστικού σχεδίου για τη δημιουργία ενός αμιγώς εβραϊκού κράτους μέσω της μονομερούς χάραξης των οριστικών συνόρων του Ισραήλ, όπως ανακοινώθηκε στο πλαίσιο των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης!