Η αβάσταχτη (;) μοναξιά του Κώστα Καραμανλή…
– Κοίταξέ τον… Ξέρεις πόσες διαχωριστικές γραμμές καταργεί και πόσα τείχη ρίχνει η σημερινή του παρουσία στον Μανώλη; Είναι μια γενναία κίνηση, που απευθύνεται σε κόσμο πολύ πέραν των ορίων της παράταξής του. Και δεν είναι η πρώτη ούτε η μόνη κίνησή του που εντυπωσιάζει. Ο Καραμανλής έχει πράγματι δείξει ένα πρόσωπο που κοιτά στο μέλλον και «φλερτάρει» με ρήξεις και τομές. Αλλά μελαγχολώ όταν αναλογίζομαι ότι ελάχιστοι απ’ τους συνεργάτες του μπορούν να τον «παρακολουθήσουν». Είναι γεμάτη η κυβέρνηση από ανίκανους, από διαπλεκομένους, από δειλούς. Πρέπει να νιώθει μεγάλη «μοναξιά» αυτός ο άνθρωπος, κατέληξε!
Θυμήθηκα λοιπόν μια απ’ τις κορυφαίες επιλογές και μάχες που ξεκίνησε ο Κώστας Καραμανλής, αυτή για τον «βασικό μέτοχο». Κορυφαία, επειδή σηματοδοτούσε πολλά και σε πολιτικό και σε ιδεολογικό ακόμα επίπεδο. Και ερχόταν σε υλοποίηση μιας κορυφαίας προεκλογικής δέσμευσης, η οποία είχε συγκροτήσει πέριξ του πρωθυπουργού μια ευρεία πολιτική-κοινωνική συμμαχία. Ε, λοιπόν, πράγματι ελάχιστα κυβερνητικά στελέχη, προεξάρχοντος του Πρ. Παυλόπουλου, τον είχαν ακολουθήσει σε αυτή την κορυφαία μάχη. Περίσσεψαν, αντίθετα, και οι ριψάσπιδες και οι εμπλακέντες στα γρανάζια μιας γαλάζιας διαπλοκής!
Αποτέλεσμα;
Η μεν μάχη κάποια στιγμή τελείωσε άδοξα. Ο ίδιος ο Καραμανλής αναγκάστηκε να κάνει πίσω, υπό τον εκβιασμό μιας ολόκληρης ορδής διαπλεκόμενων, απ’ τους εγχώριους «νταβατζήδες», το λόμπι που έστησαν στις Βρυξέλλες, τους πολιτικούς σπόνσορές τους με επικεφαλής στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, τα δημοσιογραφικά γιουσουφάκια του εσμού, τους «νταβατζήδες» των Βρυξελλών, οι οποίοι με τίποτα δεν ήθελαν να «φυτρώσουν» τέτοια «παράσιτα» σαν αυτό του «βασικού μετόχου» μέσα στην ΕΕ, τον εκβιασμό, εν τέλει, της περικοπής κοινοτικών κονδυλίων.
Κι απ’ την άλλη μεριά τι παρακολουθούμε;
Συγκεκριμένους υπουργούς να κρεμιούνται καθημερινά στα «τσιγκέλια» των ΜΜΕ των «νταβατζήδων» και να κατακρεουργούνται -ξανά το παράδειγμα του Πρ. Παυλόπουλου θα επικαλεστούμε- μαζί με τον πρωθυπουργό…
Ενώ συγκεκριμένοι άλλοι υπουργοί απολαμβάνουν τα προνόμια στήριξης και αβανταρίσματος απ’ τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ με τρόπο που βγάζει μάτια!
Και μη μου πείτε πως… δεν τους ξέρετε. Είπαμε, βγάζει μάτια η στήριξη υπουργών απ’ τα διαπλεκόμενα. Και ακυρώνει μια ολόκληρη -υποτίθεται- πολιτική επιλογή, για την οποία είχε προσωπικά δεσμευτεί ο Καραμανλής…
Από κει και πέρα, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς απ’ το γλαφυρό «ανθόκηπο» μιας κυβέρνησης σχεδόν καθημερινά αυτοχειριαζόμενης και προσεγγίζουσας με γοργούς ρυθμούς την… οπερέτα;
Το ότι μια άλλη διακήρυξη του πρωθυπουργού, αυτή περί «σεμνότητας και ταπεινότητας», έχει εξαντλήσει τη δυναμική της εδώ και καιρό, αφού τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη την έχουν κάνει «φύλλο και φτερό»;
Ότι τα «κονέ» κυβερνητικών και όχι μόνο στελεχών με ακραιφνείς εκπροσώπους της διαπλοκής επίσης βγάζουν μάτια καθημερινά, τη στιγμή όπου ο Καραμανλής αρνείται επίμονα να συναντήσει έστω συγκεκριμένους «νταβατζήδες», οι οποίοι έχουν ζητήσει συνάντηση;
Ότι κυβερνητικά στελέχη και στελέχη του κρατικού μηχανισμού έχουν διωχτεί απ’ τις θέσεις τους είτε από αβάσταχτη ελαφρότητα (Ρεγκούζας) είτε υπό το βάρος καταγγελιών για σκάνδαλα (ΟΕΚ, ΙΚΑ κλπ);
Ότι αυτή η οπερετική εικόνα διανθίζεται σχεδόν καθημερινά από δηλώσεις υπουργών και υφυπουργών και άλλων… αρμοδίων; Όπως, ας πούμε, απ’ τις πρόσφατες δηλώσεις Κεφαλογιάννη, ο οποίος δεν έπραξε το αυτονόητο έπειτα απ’ αυτές, δηλαδή τη γενναία παραίτηση;
Ότι οι καθημερινοί καβγάδες μεταξύ κυβερνητικών στελεχών δίνουν την αίσθηση περί κυβέρνησης-ομοσπονδίας φέουδων;
Ότι, όπως έχει εύστοχα επισημάνει ο Στάθης, δεν υπάρχει διαπλεκόμενο δημοσιογραφικό νοικιασμένο παπαγαλάκι, γιουσουφάκι που να μην έχει αμειφθεί και… προαχθεί;
Ότι συγκεκριμένοι υπουργοί (π.χ. Βουλγαράκης) κατ’ επανάληψιν έχουν εκθέσει και την κυβέρνηση και τον Καραμανλή και όμως παραμένουν στην κυβέρνηση; Εδώ βέβαια είναι σοβαρή η ευθύνη του ίδιου του πρωθυπουργού, που εμμένει σε μια εκπλήσσουσα ανεκτικότητα…
Ότι, ότι, ότι…
Αλλά εφόσον αυτά -και πολλά άλλα- είναι τα δείγματα γραφής και πρακτικής τόσων κυβερνητικών και κρατικών αξιωματούχων, τότε μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο Καραμανλής στην υλοποίηση ενός φιλόδοξου προγράμματος «επανίδρυσης»; Με ελάχιστους μόνο συνεργάτες του να τον «παρακολουθούν»;