Τη θέλουν Δερβίση
Η χώρα βήμα – βήμα διαμορφώνει όρους παρακμής. Και αυτήν τη στιγμή όπου όλες, ανεξαιρέτως όλες, οι άλλες χώρες του εθνικού μας περίγυρου διαμορφώνουν όρους αντίστροφης πορείας για τους λαούς τους. Παρακάμπτουμε προς στιγμήν την πορεία της οικονομίας (δεν είναι καθόλου καλή), την ανεργία, τη φτώχεια, φαινόμενα τα οποία απειλούν την κοινωνική συνοχή και την αποδόμηση των σταθερών εθνικών συντεταγμένων.
Λίγες σκέψεις μόνο για την εθνική μας πορεία και τις «σχέσεις» μας με την Τουρκία, με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψη της κ. Κοντολίζα στη χώρα μας.
Την υποδεχθήκαμε ως εκπρόσωποι όχι ενός ανεξάρτητου έθνους αλλά ως υποτελείς. Δώσαμε τα πάντα και δεν πήραμε τίποτα. Ήλθε η κ. Κοντολίζα με άδεια χέρια και έφυγε με χέρια γεμάτα. Φορτωμένη με πλούσια δώρα. Και για τη χώρα της και για τους φίλους της και γείτονές μας. Στην πορεία της προς την Άγκυρα έκανε στην Αθήνα μια στάση για «ανεφοδιασμό». Ζήτησε και πήρε: τη συγκατάθεσή μας στο Συμβούλιο Ασφαλείας για τον πόλεμο στο Ιράν, αύξηση των ελληνικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν και αποστολή των «αναγκαίων» δυνάμεων στο Σουδάν. Ζήτησε ακόμα να μη βγάλουμε την αμερικανική μάσκα οξυγόνου από την οικονομία μας, ενισχύοντας την αναπνοή της με ρωσικό αέριο. Εκεί καταντήσαμε. Να μας ρυθμίζει τις οικονομικές μας σχέσεις ο κ. Μπους.
Ζήτησε επίσης, άκουσον άκουσον, να μην προβάλουμε προσκόμματα στην ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Επίσης, να άρει η κυπριακή κυβέρνηση την απομόνωση της «Βόρειας Κύπρου», δηλαδή ενός τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας βιαίως καταληφθέντος από την Τουρκία και βιαίως κατεχόμενου. Δυστυχώς το ξεχάσαμε κι αυτό. Και εμείς, κυβερνώντες και μελλοντικοί κυβερνώντες φαίνεται ότι τα αποδεχθήκαμε όλα. Όμως αυτά σημαίνουν ότι η Τουρκία θέλει να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς καμία υποχώρηση σε ό,τι «διεκδικεί» στο Αιγαίο, την Κύπρο, τη Θράκη, παντού, χωρίς καμία αλλαγή σε ό,τι η χώρα αυτή «εκφράζει» ως στρατιωτικοπολιτικό καθεστώς. Θέλει να μπει με όλους τους στρατηγικούς της στόχους, στόχοι οι οποίοι είναι όχι μόνο εχθρικοί για την Ελλάδα, αλλά και για την κοιμωμένη Ευρώπη. Θέλει να μπει η Τουρκία ως δερβίσης, υπονομευτής, γιατί έτσι το θέλει η ίδια και έτσι το θέλουν οι ΗΠΑ. Με τους Αγάδες της, τους Πασάδες της και τους Αττίλες. Και εμείς πώς συμπεριφερόμαστε απέναντι σε αυτή τη στρατηγική της γείτονος; Συμπεριφερόμαστε ως ήρωες στις δηλώσεις και κιοτήδες στις πράξεις.
Και τα δύο μεγάλα κόμματα τραβάνε σαν δύο άλογα το κάρο της Τουρκίας στην ΕΕ. Και τα δύο με τον ίδιο βηματισμό ή μάλλον με τον ίδιο καλπασμό. Και τα δύο καλά πεταλωμένα και με «σερμαγιά» αμερικάνικη. Διαφέρουν μόνο στο χρώμα.
Έτσι θέλει, και έτσι τη θέλουν την Τουρκία στην ΕΕ: δερβίση. Και αν αυτό δεν γίνει, τότε ο δερβίσης κάποια στιγμή στο μέλλον «θα τα σπάσει» κατά το κοινώς λεγόμενο. Θα τα σπάσει, τότε, όπου οι συνθήκες θα είναι πιο επιζήμιες και πιο αρνητικές και για την Ελλάδα και για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ας μην αναλύσουμε τώρα τις εξελίξεις στα Βαλκάνια (εκεί να δείτε τι θα συμβεί προσεχώς), αλλά και βορειότερα, όπως και στη Μέση Ανατολή και νοτιότερα, καθώς και στη Βόρειο Αφρική και βαθύτερα. Τότε το μέλλον του ελληνισμού θα είναι ζοφερό και η Ελλάδα ένα θλιβερό προτεκτοράτο.
Ας φροντίσουμε από τώρα να αποκτήσουμε κάποιους συμμάχους – δύσκολο όμως όπως τα καταφέραμε – ή τουλάχιστον να εξασφαλίσουμε ένα: τον εαυτό μας με εθνική ομοψυχία και κοινωνική συνοχή.
Αλλά για να γίνει αυτό απαιτούνται: α) σφυρηλάτηση στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας των ιστορικών ηθικών και πολιτιστικών μας αξιών, τη σφυρηλάτηση εν ολίγοις του πατριωτισμού. Και β) Κράτος δικαίου, κοινωνικής δικαιοσύνης και πρόνοιας, κράτος εθνικής και κοινωνικής Αλληλεγγύης.