Μια κυβέρνηση που… θέλει να γίνει αντιπολίτευση
Αλλά το πρόβλημα για τον πρωθυπουργό δεν είναι… διαπιστωτικό. Το πρόβλημα, το μείζον πρόβλημα, που αρχίζει πλέον να λαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις, είναι η απουσία του, η έλλειψη παρέμβασής του από κει όπου ένας Ανδρέας, για παράδειγμα, θα έστελνε τον ανόητο (το λιγότερο…) υπουργό στο σπίτι του και θα έδειχνε ότι κυβερνά. Και όπως με μελαγχολία σχολίαζε μέλος της κυβέρνησης:
– Το ζήτημα είναι πως έτσι που πάνε τα πράγματα ο κόσμος θα αρχίσει να μην εμπιστεύεται τον Καραμανλή. Και αυτό θα είναι ό,τι το χειρότερο!
Ας σημειωθεί, δε, πως δύο τουλάχιστον υπουργοί πρότειναν στον πρωθυπουργό την άμεση απομάκρυνση του Κεφαλογιάννη ήδη απ’ τις πρώτες ώρες της -νέας- ενδοκυβερνητικής κρίσης. Πλην εις ώτα μη ακούοντος…
Έχουμε δηλαδή και στην περίπτωση του Καραμανλή την ίδια ηχηρή απουσία απ’ τα ενδοκυβερνητικά -οπερετικά- δρώμενα με την αντίστοιχη του Γ. Παπανδρέου όταν «σφάζονται παλικάρια» στην αυλή του, είτε πρόκειται για Βενιζέλο-Αλέκο είτε πρόκειται για Βενιζέλο-Πάγκαλο είτε…
Απ’ την «τσογλαναρία», λοιπόν, τους «αριβίστες» και τα λοιπά… ευώδη μέχρι τους «καραγκιόζηδες» οι δύο πόλοι του δικομματισμού βιώνουν μια βαθιά, παρατεταμένη κρίση αξιοπιστίας μέσα σε μια εικόνα κενού ηγεσίας. Μια κρίση αναξιοπιστίας, που καταγράφεται και αποτυπώνεται και στα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων και προστίθεται στα ελλείμματα πολιτικής, ταυτότητας, «μπούσουλα» γενικώς.
Θα αντιτείνει κάποιος ότι όμως οι δύο πόλοι του δικομματισμού είναι που στις εθνικές εκλογές μονίμως συγκεντρώνουν ποσοστά (αθροιστικά) πάνω από 85%. Και αυτό το σύμπτωμα όμως έχει την ερμηνεία του, την οποία αρκετές φορές έχουμε προσεγγίσει ή αναλύσει. Ας όψονται η αδυναμία της Αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμεων εν γένει να βρουν τρόπο ενιαίας έκφρασης, η κακοδαιμονία τους, η αποτυχία τους να εκφράσουν το ζητούμενο και απαιτούμενο των καιρών…
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση… οπερέτες!
Στην ουσία τα όσα είπε ο Μανώλης Κεφαλογιάννης είναι όσα καθημερινά συζητούνται και στην Κoινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ και στο (όποιο υγιές) στελεχικό δυναμικό του κυβερνώντος κόμματος και ευρύτερα στον λαό. Με το θέμα αυτό, της κυβερνητικής υποχώρησης στη μάχη κατά της διαπλοκής έχουμε κατ’ επανάληψιν ασχοληθεί. Και πολύ πρόσφατα. Και έχουμε υπογραμμίσει πως η κυβέρνηση θα πέσει απ’ αυτούς τους οποίους (υποτίθεται ότι) ήρθε για να εξουδετερώσει!
Τολμούμε δε την εκτίμηση ότι οι απόψεις Κεφαλογιάννη θα έχουν ευρεία απήχηση τόσο στους ψηφοφόρους της ΝΔ όσο και ευρύτερα, μεταξύ των οπαδών όλων των κομμάτων.
Τι βλέπουμε όμως; Έναν πρωθυπουργό, που ούτε την κατά της διαπλοκής μάχη συνεχίζει ούτε στέλνει σπίτι του τον υπουργό που χαρακτηρίζει «καραγκιόζηδες» και την κυβέρνησή του! Και όμως εδώ ο Εμμανουήλ έπρεπε να έχει τη μεταχείριση Φωτήλα απ’ τον αείμνηστο Ανδρέα…
Τι βλέπουμε απ’ την άλλη μεριά;
Έναν αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος παρακολουθεί ως… θεατής τα όσα οπερετικά συμβαίνουν στο κόμμα του και είτε σφυρίζει αδιάφορα είτε αντιδρά με ρυθμό… Ραν Ταν Πλαν. Παράλληλα δε έχει αντικαταστήσει τις περί νέου ήθους και ύφους επαγγελίες με έναν αφόρητο λαϊκισμό, με μια γενικόλογη και αφοριστική αντιπολίτευση, με τυχάρπαστες «θέσεις» και «πρωτοβουλίες», ο Θεός να τις κάνει, με αποτέλεσμα να παρατηρούμε το πρωτοφανές, να μην μπορεί η αξιωματική αντιπολίτευση να εισπράξει πολιτικά οφέλη απ’ τη μεγάλη κυβερνητική φθορά και ο αρχηγός της να παραπαίει μεταξύ της καρικατούρας του πατρός του Ανδρέα και του «μα τι λέει και κάνει, μωρέ παιδί μου»!
Ή για να το πούμε αλλιώτικα:
Μια κυβέρνηση, που θέλει (!) και… βιάζεται να ξαναγίνει αντιπολίτευση, και μια αξιωματική αντιπολίτευση, που δεν θέλει ή δεν μπορεί να ξαναγίνει κυβέρνηση!
Παρακολουθούμε το δράμα του «παραλόγου»;
Μάλλον την αδυναμία των δικομματισμού πόλων να πορευτούν πολιτικά. Παράλληλα δε -και το ζήτημα δεν είναι καθόλου άσχετο- μια πρωτοφανή έκπτωση πολιτικών ηθών και αξιών. Τα πάντα έχουν υποταγεί στην TV, στους αστέρες της, στις ανάγκες του (ο Θεός να τον κάνει!) τηλεοπτικού «διαλόγου», ενώπιον του οποίου αισθάνονται υποχρεωμένοι οι πολιτικοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να απολογούνται, να εξαγγέλλουν, να καταγγέλλουν, να «αποκαλύπτουν», να εξευτελίζονται τελικά!
Ιδού πώς εύστοχα ο Στάθης τα περιγράφει από στηλών «Ελευθεροτυπίας»:
– «Περί τα είκοσι χρόνια τώρα το πολιτικό ήθος (και η πολιτική σκέψη) στην Ελλάδα εκπίπτουν και εκπίπτουν και εκπίπτουν. Είναι δε τοιούτων σαλτιμπάγκων χειρότεροι κατά τον κυνισμό και την ιδιοτέλεια όσοι σύντροφοί τους κάνουν την πάπια, πιστεύοντας ότι επωφελούνται απ’ τον φόνο (χωρίς να τον διαπράττουν οι ίδιοι). Πιο βρωμιάρηδες απ’ όσους κάνουν τη «βρώμικη δουλειά» είναι όσοι τους ανέχονται πιστεύοντας ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Κι εδώ δεν τίθεται θέμα ότι ο κάθε βασιβουζούκος μπορεί να ‘χει τη γνώμη του, αλλά τι σχέση έχουν οι υπόλοιποι με τη γνώμη του βασιβουζούκου»…